Ślimacznica

Prawidłowo zbudowany zbieracz pyłu rękaw ssący (0) łączy się przewodem rurowym z wylotem wyciągu, wobec czego również całe wnętrze zbieracza pyłu niższe ciśnienie powietrza. Z zewnątrz powietrze może dopływać tylko przez rury doprowadzające (5), a ponieważ obie one połączone są z osłonami. przeciwpyłowymi łamaczy zbieracz pyłu. i sortowników, przeto następuje energiczne wysysanie z nich nasyconego pyłem powietrza.

Z rur (5) wpada powietrze stycznie do blaszanego bębna (2) i tam dzięki ślimacznicom (4) musi się poruszać wokoło wewnętrznego przewodu rurowego (1). Tą drogą dochodzi do otworów wyciętych w nim i przez nie przenika doń i odpływa rękawem (fi) do przyrządu ssącego. Na tej drodze odbywa się równocześnie opadanie z powietrza pyłu w sposób następujący: Gdy powietrze wpada do bębna (2), chyżość jego od razu znacznie maleje z powodu nagiego rozszerzenia przekroju przepływu, a przeto i energia kinetyczna cząsteczek pyłu znacznie słabnie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ślimacznica (i wywołuje ruch okrężny powietrza, od czego ciężkie cząsteczek, pyłu podlegają sile odśrodkowej, która je odrzuca ku zewnętrznym ściankom bębna (2). Płaszcz tego bębna ma na całym swoim obwodzie wąskie szczeliny, przez która cząsteczki pyłu wydostaję się na zewnątrz i przechodzą do drugiego bębna blaszanego (3), gdzie całkowicie tracą szybkość i opadają do leja zbiorczego (7). Stąd co pewien czas wypuszcza się nazbierany pyl i piasek rurą (8) przez otwarcie klapy, w zbieracz pyłu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Można też w rurze wykonać zastawkę samoczynnie działającą, która po uzbieraniu się pewnej ilości pyłu otwiera się od ciężaru tegoż i następnie sama się zamyka od działania przeciwwagi. Opisany przyrząd oddziela pył tak dokładnie, że wyciąg może ssane powietrze bez dalszych zabezpieczeń wydmuchiwać na zewnątrz (uprawnienia budowlane).

Tłucznie i grysy

Tłucznie i grysy, po przesortowaniu odpowiednie wielkości, opadają do umieszczonych pod korytami wylotowymi silosów (sąsieków) tj. wysokich zbiorników, których wielkość zależna jest od wielkości produkcji i od warunków miejscowych (program egzamin ustny). Zazwyczaj pojemność ich obliczona bywa dla dziennej produkcji wytwórni, tam jednak, gdzie należy się liczyć z mniej jednostajnym odbiorem lub z dłuższymi przerwami w podstawianiu wagonów, korzystne bywa dostosować ich wymiary do dwu- lub trzydniowej produkcji.

Przy większych przerwach w odbiorze magazynuje się produkcję na hałdach w pobliżu torów kolejowych, przy czym najracjonalniej sypać hałdy z wzniesionych ponad tory kolejowe estakad drewnianych, które mogą wtedy przechodzić ponad nimi (opinie o programie). Na estakadach leżą tory kolejek roboczych, po których można wywozić kruszywo wywrotkami i wyładowywać w miejscach na hałdy przeznaczonych. Ładowanie z hałd na wagony kolejowe odbywa się albo ręcznie, albo korzystniej przy pomocy krótkich przewoźnych przenośników taśmowych do ładowania (segregator aktów prawnych).

Silosy (sąsieki) większych wytwórni wykonywa się zazwyczaj z żelazo-betonu. Kształt ich przekroju w planie bywa różny, najczęściej kwadratowy, prostokątny lub sześcioboczny. Podłoga pochyła ze spadkiem ku wylotowi. Z uwagi na to, że kamień przy początku napełniania zbiorników spada ze znacznej wysokości, podłogę sąsieków zwykle umacniają brukiem granitowym lub płytami żelazno-lanymi. W sąsiekach drewnianych podłogę wykładają grubą blachą żelazną.

Dla zmniejszenia zużycia podłogi należy dążyć do takiego nachylenia dna zbiorników, aby kruszywo w nich magazynowane przy wypróżnianiu zbiornika nie zsuwało się bezpośrednio po podłodze, tylko po leżącym już na niej materiale kamiennym (promocja 3 w 1). Nastąpi to wtedy, kiedy podłoga otrzyma nachylenie mniejsze od kąta tarcia kruszywa po podłodze. W razie potrzeby zupełnego opróżnienia zbiornika z tłucznia, konieczne będzie* użycie pracy ręcznej, potrzeba taka zachodzi jednak tak rzadko, że nie stanowi utrudnienia dla normalnego ruchu wytwórni.