Sole siarczanowe

Kaolin bardziej drobnoziarnisty jest trwalszy w stanie suchym i może wytrzymać większe naprężenia przy zmniejszaniu się skurczu. Ponadto w skraplającej się wilgoci mogą rozpuścić się sole siarczanowe, tworzące się wskutek działania gazów spalinowych podczas spalania się paliwa zawierającego siarkę. Sole te tworzą następnie plamy na powierzchni wyrobów. Wzrost temperatury przed początkiem wydzielania się wody (chemicznie związanej) z wyrobów może być bardzo szybki (program uprawnienia budowlane na komputer).

W piecach tunelowych, w których wyroby ustawia się w kilku warstwach na płytach półkowych lub w osłonach, masywne spody wózków pochłaniają ciepło, a wilgoć końcowa w wyrobach wynosi 2-4% (a nieraz więcej); nieodzowny jest czas do podgrzania wyrobów i ich dosuszenia. Dlatego proces wypalania rozpoczyna się od podgrzewania wyrobów od temperatury 20 do 250°C w czasie 2-2,5h w gazowym środowisku utleniającym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Okres drugi. Po podgrzaniu następuje przyspieszony wzrost temperatury - mniej więcej do 1000°C. Odwadnianie minerałów ilastych zachodzi w’ stosunkowa wąskim przedziale temperatur, a mianowicie: według analizy termograficznej 550-750°C, w warunkach produkcyjnych - 550-850°C (uprawnienia budowlane). Pozostałości wody związanej chemicznie są usuwane z niektórych glin w temperaturze 1000°C i ok. 1% - nawet w temperaturze 1200°C. Budników i Bobrownik stwierdzili, że kaolin prosianowski wydziela w temperaturze G00°C w ciągu 10 min ok. 12,2% z 1.3,4% swojej wody konstytucyjnej. Dla przyspieszonego wypalania fakt ten jest bardzo sprzyjający. Jednak w zastosowanych piecach tunelowych, na skutek wyżej wymienionych przyczyn, proces odwadniania rozciąga się na 2-3 h. Strona fizyczno-chemiczna reakcji odwadnianie kaolinitu i przebudowa jego sieci krystalicznej w mulit (program egzamin ustny).

Węgiel adsorbowany

W temperaturze od 200 do 400°C wypalane wyroby adsorbują sadzę z gazów spalinowych. Począwszy od temperatury 400°C zaczyna się stopniowe wypalanie tego węgla, które może odbywać się zarówno w środowiskach utleniających, jak i w redukujących, tak przy małym wproście temperatury po 50°C/h, jak i przy znacznie większym 200°C/h. Jednocześnie odbywa się pirogeniczny rozkład substancji humusowych, które znajdują się w glinach porcelanowych i kaolinach w ilości ok. 0,1-0,2%. Rozkładowi temu towarzyszy nawęglanie czerepu (opinie o programie).

W środowisku utleniającym wypalanie się węgla zachodzi intensywniej niż w środowisku redukującym i kończy się w temperaturze ok. 1000°C. Ze wzrostem stężenia CO w gazach spalinowych od ok. 0,5 do 2% proces wypalania się węgla, według danych tychże autorów, przedłuża się o 2 do 6 h.

Wypalanie węgla z czerepu wzmaga się w temperaturze 700-4800°C po wprowadzeniu pary wodnej do płomienia, ale potrzebne jest stworzenie optimum stężenia pary dla każdego rodzaju gliny lub masy. Zaproponował palnik niskiego ciśnienia z doprowadzaniem pary do obudowy otaczającej głowicę znormalizowanego palnika mazutowego. Białość czerepu porcelanowego pogłębia się o 1,2-44% dzięki wprowadzeniu pary. Zwiększenie białości tym sposobem było znane już dawniej (Kaioelman, Chizaniszwili) (segregator aktów prawnych).

Węgiel adsorbowany przez czerep powinien wypalić się całkowicie przed początkiem okresu redukcji. W przeciwnym razie, po okresie redukcji, kiedy stosunek CO:C0₂ będzie mniejszy niż 0,1, zacznie się znowu wypalanie węgla, ale do tego czasu utworzy się na czerepie stop szkliwa i produkty wypalenia węgla zaczną przerywać błonkę szkliwią i spowodują powstawanie nakłuć oraz wgłębień (kratery).

Węgiel nie wypalony do temperatury 1000°C, tak samo jak pozostałości nie usuniętej wody konstytucyjnej mogą spowodować tworzenie się zgrubień („pryszczy”) w czerepie wskutek zatrzymania przez pewną część kapilar ciekłej fazy w wypalanym czerepie. Począwszy od temperatury 950-1000°C staje się widoczne (za pomocą mikroskopu wysokotemperaturowego) tworzenie się fazy ciekłej (promocja 3 w 1).