Spalanie albo palenie

Należyte postawienie zagadnienia ochrony przed pożarami w budownictwie wymaga znajomości istoty zachodzących w czasie pożaru procesów i ich oddziaływania, jak również możliwości ich zahamowania względnie przerwania.
Spalanie albo palenie się stanowi z punktu widzenia technicznego proces chemiczny, który przebiega z wydzielaniem ciepła i światła (program uprawnienia budowlane na komputer).

W olbrzymiej ilości wypadków jest to proces utleniania, przy którym palące się ciało łączy się z tlenem powietrza. Wytwarzane przy tym ciepło podnosi temperaturę powstających w wyniku reakcji produktów chemicznych do temperatury spalania i podtrzymuje nadal sam proces spalania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Produkty spalania składają się z gazów, par i innych substancji. Gazy są to ciała, które w warunkach atmosferycznych nie mogą być przeprowadzone do stanu płynnego.
Pary natomiast stanowią ciała gazowe, których przeprowadzenie w stan płynny może być dokonane w tych samych warunkach przez obniżenie temperatury.

Do powstania zjawiska spalania potrzebne jest współdziałanie 3 czynników:
- materiału palnego;
- odpowiedniego stanu cieplnego, charakteryzującego temperaturę ciepła i źródło ciepła czynnego;
- tlenu.

Czynniki te powinny znajdować się w określonym stosunku do siebie., Zjawisko palenia się nie powstanie, gdy nie będzie materiału palnego lub zabraknie tlenu, albo nie będzie osiągnięty wystarczający stan cieplny, np. temperatura ciała będzie za niska (uprawnienia budowlane).
Proces spalania może odbywać się w postaci lub w obecności płomienia, albo też bez niego. W pierwszym wypadku będzie mowa o ogniu, w drugim - o żarzeniu.

Charakterystyczne stany cieplne

W przebiegu procesu palenia się należy odróżnić następujące 3 momenty charakterystyczne:
- stan cieplny, przy którym znajdujące się w pewnej koncentracji gazy lub też gazy i pary powstałe z palnych ciał stałych lub płynnych mogą być zapalone za pomocą otwartego ognia (iskra, płomień), same zaś ciała nie będą podpalone; stan ten charakteryzuje temperatura zapłonienia (po rosyjsku: „tiempieratura wspyszki“, po niemiecku: ,,Flammpunkt“);
- stan cieplny, przy którym za pomocą otwartego ognia może być zapalone samo ciało stałe lub płynne; temu stanowi odpowiada temperatura zapłonu, albo: „palenia się“, (po rosyjsku: „wospłamienienija“, po niemiecku: „Brennpunkt“, „Enł- ziindugspunkt“);
- stan cieplny, przy którym mogą być podpalone wszystkie materiały palne bez bezpośredniego oddziaływania otwartego ognia lub w ogóle bez jego udziału; stan ten charakteryzuje temperatura samozapłonu (po rosyjsku: „samowozgoranija", „samowospłamienienija", po niem.: ,,Selbstentzundugspunkt“).

Powyższe przybliżone charakterystyczne temperatury dla niektórych ciał (program egzamin ustny).
Płyny o niskiej temperaturze zapłonienia przeważnie posiadają niemal jednakową temperaturę zapłonienia i zapłonu. Przy wyższych temperaturach zapłonienia różnica ta jednak dochodzi do kilkudziesięciu stopni.
Temperaturę zapłonienia mierzy się za pomocą specjalnych przyrządów, z których najczęściej są używane przyrządy Abel-Pensky‘ego oznaczone znakiem (A. P.) i Martens-Pensky’ego oznaczane (M. P.)(opinie o programie).

Temperatura zapłonienia jest charakterystyką niebezpieczeństwa wybuchowego spalania się i używana jest przede wszystkim do oznaczania stopnia niebezpieczeństwa płynów palnych.
Temperatura zapłonu jest charakterystyką niebezpieczeństwa pożarowego materiałów stałych (segregator aktów prawnych).
Wreszcie temperatura samozapłonu jest miarą niebezpieczeństwa powstawania pożaru bez udziału ognia otwartego.

Używana ona jest przede wszystkim do oznaczania stopnia niebezpieczeństwa gazów, par oraz niektórych materiałów stałych, zdolnych do samozapalania się bez udziału ciepła zewnętrznego.
Są to mianowicie materiały, w których wzrost temperatury następuje w wyniku reakcji chemicznych, przebiegających wewnątrz na skutek przeważnie stopniowo rozwijających się procesów utleniających natury fizycznej i biologicznej (promocja 3 w 1).