Specjalny układ kartoteki

Uniwersalny system klasyfikacji dziesiętnej, międzynarodowy system liczbowego oznaczania tematów, może być stosowany bądź to jako podstawa porządkowania kart, bądź też do katalogowania kart uporządkowanych według jakiegoś innego systemu. Wydaje się jednak mało prawdopodobne, żeby mógł on służyć bez pewnych pomocniczych przewodników (program uprawnienia budowlane na komputer).

W szczególnych przypadkach można stosować specjalny układ kartoteki, związany wyraźnie z jej przeznaczeniem. Na przykład, karty mogą być ułożone według wzorów związków chemicznych, w porządku zastosowanym w spisie wzorów w „Chemical Abstracts". Ale i tu mogą pojawić się trudności, gdyż w jednym artykule omawia się często kilka związków. Biolog znów może w swej kartotece posłużyć się oznaczeniami gatunków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Powyższe trudności doprowadziły do opracowania różnych schematów, dzięki którym można łatwo znaleźć daną kartę pod różnymi nagłówkami. Najlepiej opracowany jest system oparty na elektromechanicznych maszynach sortujących ze specjalnymi kartami dziurkowanymi w odpowiednich miejscach dla zaznaczenia różnych nagłówków, pod którymi mają one być klasyfikowane. Te karty i maszyny stosuje się szeroko w rachunkowości handlowej, statystyce i przy specjalnych rodzajach obliczeń (uprawnienia budowlane).

W prostszym systemie mechanicznym używa się kart z rzędami otworów wzdłuż brzegów. Za pomocą ręcznej dziurkarki przecina się kartę w określonym miejscu pomiędzy otworem a brzegiem, według uprzednio ustalonego kodu. Kiedy następnie przez dany otwór w stosie kart przesunie się iglicę, karty z przerwanymi w tym miejscu brzegami spadają z iglicy. W ten sposób można dość szybko rozsortować wiele tysięcy kart. W sprzedaży są karty mające do pięciu rzędów otworów (program egzamin ustny).

Fundusze

Znacznie lepsze od streszczeń są przedruki oryginalnych artykułów. Zbiór przedruków z pewnej dziedziny, badanej przez dany zespół, ma bardzo dużą wartość. W związku z tym, warto mieć specjalnie wydrukowane karty pocztowe, które wystarczy tylko wypełnić i zaadresować, aby’ służyły jako zamówienie określonych przedruków. Użyteczne mogą być również mikrofilmy i fotokopie, lecz pierwsze z nich są kłopotliwe w użyciu, drugie zaś kosztowne (opinie o programie).

Przy każdych zorganizowanych badaniach trzeba zdecydować, jaką część rozporządzalnych środków finansowych przeznaczy się na utrzymanie biblioteki, opracowywanie streszczeń i katalogów. Powinna ona obejmować szacunkowy koszt czasu, jaki naukowcy poświęcają tej działalności. Fundusze te powinny być następnie użytkowane w sposób zapewniający najlepsze wyniki, co najlepiej będą mogli ocenić prawdopodobnie sami naukowcy (segregator aktów prawnych).

Rozdział len zawiera przegląd tych spośród podstawowych zasad metody naukowej, które wchodzą w grę praktycznie w każdym badaniu. Wyrażone tu będą jedynie poglądy elementarne; bardziej szczegółowe opracowania niektórych tematów podamy później. Jest jednak rzeczą konieczną, aby najpierw jasno rozumieć istotę obserwacji, przyczyny i skutku, hipotezy, dedukcji, modeli, metod matematycznych oraz różnych rodzajów pomyłek. Nawet dojrzały naukowiec może wiele skorzystać, rozważając te pojęcia w świetle własnego doświadczenia. Niektórym z czytelników większość twierdzeń tego rozdziału może wydać się dość oczywista, lecz są one mimo wszystko podstawą, na której opierają się bardziej skomplikowane metody postępowania (promocja 3 w 1).

Nauka rozpoczyna się od obserwacji wybranych części natury. Jakkolwiek uczony używa swego umysłu do wyobrażenia sobie możliwych sposobów zbudowania świata, to wie on, że tylko przez patrzenie na rzeczywistość może dociec, czy którykolwiek z tych sposobów odpowiada rzeczywistości. Odrzuca autorytet jako ostateczną podstawę prawdy. Choć musi z konieczności korzystać z faktów i twierdzeń wysuniętych przez innych badaczy, to jednak rezerwuje dla siebie prawo decyzji co do tego, czy ci badacze są godni zaufania, czy ich metody są dobre oraz czy w poszczególnych przypadkach podane fakty są wiarogodne. Dalej, uważa za swój przywilej, a czasem nawet obowiązek, powtarzać i sprawdzać prace innych zawsze, gdy tylko uzna to za potrzebne.