Sposób daniluka

Już przy projektowaniu należy usuwać możliwości powstania powyższych okoliczności, przez odpowiednie rozmieszczenie miejsc pracy i otworów świetlnych, uzyskanie odpowiedniego natężenia i równomierności oświetlenia, a w odniesieniu do insolacji przez odpowiednią orientację otworów świetlnych a gdzie zachodzi potrzeba - szkła rozpraszającego i odpowiednich ruchomych zasłon i żaluzji (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sposób Daniluka polega na podziale wyobrażalnej półkuli nieba na 10000 pól, z których każde oświetlając środek półkuli daje w tym punkcie na płaszczyźnie poziomej jednakowe natężenie oświetlenia. Sam podział oparty jest na tzw. w technice świetlnej „prawie rzutu kąta przestrzennego", z którego wynika, że jednakowe natężenie oświetlenia w wymienionym punkcie spowoduje oświetlenie przez takie wycinki powierzchni półkuli nieba, których rzuty na oświetloną płaszczyznę są sobie równe (powierzchniowo) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Stąd podział rzutu, a więc jej koła średnicowego, na 10 000 pól o równej powierzchni gdzie pokazano dla uproszczenia podział na 100 pól) odrzutowany pionowo na powierzchnię półkuli, daje żądaną siatkę podziału. Wykorzystanie tej siatki do obliczenia wartości współczynnika oświetlenia dziennego e0 polega na określeniu za pomocą dwóch wykresów kątowych liczby pól siatki podziału oświetlających dany punkt na płaszczyźnie poziomej.

Ponieważ wykresy operują wielkościami wyłącznie kątowymi, więc oczywiście promień wyobrażalnej półkuli nieba nie ma tu żadnego znaczenia (uprawnienia budowlane).
Za pomocą wykresu I określa się na przekroju pionowym pomieszczenia liczbę pól w kierunku linii równoległych siatki podziału, oświetlających przez otwór lub otwory świetlne dany punkt wnętrza. Za pomocą wykresu II określa się liczbę pól siatki w kierunku jej linii zbieżnych. Odczyt ten wykonuje się w płaszczyźnie przechodzącej przez badany punkt i poziomą oś otworu świetlnego. Iloczyn odczytów na obu wykresach Oj i On określa całkowitą liczbę pól siatki podziału, odpowiadającą wycinkowi półkuli oświetlającemu dany punkt (program egzamin ustny).

Świetlik latarniowy

Wykres I przykłada się na przekroju pionowym pomieszczenia prostopadłym do okien (najwygodniej jest podłożyć wykres pod przekrój wykonany na kalce) podstawą poziomo; punkt O wykresu pokrywa się z rzutem punktu P. Liczba kątów jednostkowych wykresu, mieszczących się w prześwicie okna, daje odczyt Oj = 5,5. Przy odczycie na wykresie I mierzy się również odległość w rzucie od środka okna do punktu P (opinie o programie).

Odczyt na wykresie II ma być wykonany w płaszczyźnie przechodzącej przez punkt P i poziomą oś okna - w tym celu trzeba wykonać kład tej płaszczyzny na rzut poziomy pomieszczenia. Kład wykonuje się przez obrót dokoła osi poziomej okna, czyli odsuwając punkt O wykresu od środka okna na odległość zmierzoną poprzednio przy odczycie na przekroju pionowym. Podstawa wykresu jest równoległa do płaszczyzny okna, a punkt O wykresu leży na prostopadłej do tej płaszczyzny, przechodzącej przez rzut punktu P. Ilość kątów jednostkowych mieszczących się w prześwitach okien daje odczyt 0/7 = 33,5.
W drugim przypadku pomieszczenie oświetlone jest ciągłym świetlikiem trójkątnym (segregator aktów prawnych).

Wykonanie odczytów wyjaśnia dostatecznie rysunek - odczyt na wykresie II możemy wykonać na rzucie poziomym świetlika lub też, jak pokazano na rysunku, na jego pionowym przekroju podłużnym.
Jeśli mamy świetlik typu latarniowego o dwóch oddzielonych od siebie powierzchniach szklonych, robi się odczyty oddzielnie dla każdej płaszczyzny świetlika (każdego otworu) i rezultaty sumuje.

Najbardziej skomplikowany przypadek, gdzie mamy oświetlenie przez świetlik latarniowy „wysepkowy“ o czterech powierzchniach szklonych - poza tym mamy tu przeszkodę w postaci belek podsuwnicowych (promocja 3 w 1). Zamiast robić odczyty cztery razy, dla każdej płaszczyzny świetlika oddzielnie, robi się je raz dla pełnego otworu świetlika tak, jakby nie było wcale daszku, drugi raz znowu tak, jakby sam daszek był otworem.