Sposób magazynowania asfaltu

Sposób magazynowania asfaltu ma jednak wady, a mianowicie lekkie zawodnienie asfaltu i wprowadzenie do niego pewnej ilości substancji mineralnych, np. mączki wapiennej. Niskie koszty urządzenia magazynów i możliwości wydobywania asfaltu bez konieczności uciekania się do pomp i ogrzewanych rurociągów rekompensują z nadwyżką te wady (program uprawnienia budowlane na komputer).
Magazynowanie asfaltów miękkich oraz smół jest możliwe tylko w zbiornikach z blachy stalowej lub ziemnych murowanych.

Zbiorniki z blachy stalowej są lepsze od zbiorników murowanych, ponieważ łatwiej jest utrzymać je w czystości, a poza tym umieszczenie w nich instalacji grzewczych i rurociągów do spuszczania produktu nie sprawia trudności. Przechowywanie i późniejsza manipulacja smołą jest dużo łatwiejsza niż asfaltem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Temperatury, w jakich smołę można przepuszczać i przetłaczać przez rurociągi są znacznie niższe niż odpowiednie temperatury dla asfaltów. Dzięki temu odpada konieczność stałego podgrzewania smoły przechowywanej w zbiorniku, a czas potrzebny do ogrzania smoły w zbiorniku jest stosunkowo krótki. Odwrotnie dzieje się w przypadku asfaltów, konieczne jest bowiem ogrzewanie ich do stosunkowo wysokich temperatur, co pociąga za sobą długi czas ogrzewania i duże zużycie pary (uprawnienia budowlane). Zakłady dysponujące parą odlotową najchętniej utrzymują te zbiorniki stale pod parą. Istnieją urządzenia pozwalające na częściowe ogrzanie zawartości zbiornika, co przyczynia się znacznie do oszczędności pary. Zadaniem rozpuszczalników jest umożliwienie stosowania bitumicznych materiałów izolacyjnych w postaci schnących roztworów, nakładanych na powierzchnie izolowane, bądź też przejściowe uplastycznianie mas izolacyjnych, umożliwiające stosowanie tych mas na zimno lub w stanie lekko podgrzanym.

Masy takie po ulotnieniu się rozpuszczalnika gęstnieją i twardnieją (program egzamin ustny).
Stosowane zatem rozpuszczalniki powinny dobrze rozpuszczać asfalty i smoły, a po ulotnieniu się pozostawić bitum w stanie możliwie nienaruszonym o nie zmienionych własnościach.
Jako rozpuszczalniki stosuje się przede wszystkim związki lotne węglopochodne, jak benzol silnikowy, ksylol, solwentnafta, olej obojętny.

Rozpuszczalniki

Z niżej wrzących frakcji ropy naftowej może być stosowana jedynie benzyna lakowa, która jest dostatecznie lotna i rozpuszcza dość dobrze asfalty (opinie o programie).
Lżejsze i bardziej lotne benzyny nie są dobrymi rozpuszczalnikami dla asfaltu i nie należy ich używać. Frakcje o wyższych temperaturach wrzenia niż benzyna lakowa są zbyt mało lotne i utrzymują rozpuszczony materiał długo w stanie płynno-plastycznym.
Oprócz węglowodorów dobrymi rozpuszczalnikami dla asfastu i smół są węglowodory chlorowane („tri” - trójchloroetylen, czterochlorek węgla, dwu- chloroetylen itp.). Ze względu na lotność oraz niepalność rozpuszczalniki te przewyższają węglowodory, jednak duża toksyczność ogranicza bardzo ich stosowanie.

Najlepszym rozpuszczalnikiem dla smół i asfaltów jest dwusiarczek węgla, jednak właściwości wybuchowe mieszaniny par dwusiarczku węgla z powietrzem, zbyt duża lotność i bardzo wielka toksyczność uniemożliwiają jego stosowanie w praktyce. Ddwusiarczek węgla pozostał rozpuszczalnikiem używanym jedynie do badań laboratoryjnych (segregator aktów prawnych).
Temperatury wrzenia rozpuszczalników powinny mieścić się w granicach 100-200°C. Według przepisów niemieckich temperatura początku wrzenia rozpuszczalnika nie może być niższa niż 140°C, a do temperatury 200°C powinno przedestylowywać co najmniej 90%.

Rozpuszczalniki o niższym początku wrzenia są zbyt lotne, co z jednej strony powoduje straty i duże niebezpieczeństwo pożaru, produkty zaś - asfalty upłynnione i lepiki z takimi rozpuszczalnikami wysychają i twardnieją zbyt szybko, co utrudnia ich przechowywanie i pracę (promocja 3 w 1).
Zbyt wysoka górna granica destylacji, a zwłaszcza obecność nawet tylko kilku procent frakcji wysokowrzących, powoduje pozostawanie w produkcie pewnej części dodanego rozpuszczalnika, który staje się plastyfikatorem, niepotrzebnie zmiękczającym produkt.