Sposób posadowienia

Sposób posadowienia, zależny od obciążenia i rodzaju gruntu, w dużym stopniu wpływa na koszt całej konstrukcji. Dlatego przy gruntach o dopuszczalnym naprężeniu 2-3 kG/cm2 optymalna wysokość silosów wynosi 25-35 m; przekroczenie tej granicy doprowadzi do stosowania drogich i nieekonomicznych sposobów posadowienia. Przy posadowieniu na skałach lub przy posadowieniu głębokim na niżej zalegających gruntach mocnych, komory mogą być wyższe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stosuje się posadowienie płytkie i głębokie. Do pierwszego typu należą ławy lub płyty z żebrami, albo płyty w postaci odwróconego stropu grzybkowego, do drugiego - posadowienie na palach żelbetowych lub drewnianych oraz na studniach i sporadyczne na kesonach w zależności od obciążenia i warunków gruntowych. W zespołach o większej liczbie komór, przy możliwości obciążenia tylko niektórych z nich, wskazane jest rozmieszczenie odpowiednich przerw dylatacyjnych między poszczególnymi fundamentami (płytowymi). Niemniej jednak zbudowano baterię silosów o długości ponad 100 m bez przerw dylatacyjnych, w której ujemnych skutków z powodu braku dylatacji nie zaobserwowano (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wszystkie typy komór silosowych napełnia się od góry, natomiast opróżnia - najczęściej dołem. Załadowanie następuje mechanicznie lub neuma tycznie, urządzenia do załadowania umieszczone są w nadbudówkach silosowych. Opróżnianie odbywa się również mechanicznie lub pneumatycznie przez otwory spustowe umieszczone w dnach komór silosowych, bądź w dolnych częściach ścian komór. W pierwszym przypadku, aby komory pracowały możliwie statycznie i równomiernie, otwory w dnie powinny być usytuowane możliwie jak najbardziej centrycznie, nie dalej od osi komory niż o 1/6 jej średnicy. Przy rozładunku mechanicznym stosuje się przenośniki łańcuchowe, zgrzebłowe lub kubełkowe; rozładowanie pneumatyczne przeprowadza się za pomocą sprężonego powietrza, próżni itp.

Kształt dna silosu zarówno w planie, jak i w przekroju pionowym zależy od właściwości składowanego materiału oraz od kąta tarcia między materiałem sypkim a ścianą silosu. Zasadniczo istnieją dwa typy den: dno płaskie i dno nachylone pod pewnym kątem do poziomu (uprawnienia budowlane).

Opróżnianie komór

Przy tym istnieje cały szereg innych rozwiązań w zależności od sposobu opróżniania silosu i od rodzaju dalszego transportu materiału. Ze względu na usytuowanie, dna silosów można podzielić na wykonane bezpośrednio na podłożu gruntowym oraz na usytuowane ponad terenem. Pierwsze trzy typy den, bez przestrzeni użytkowej pod składowanym materiałem, stosuje się do magazynowania materiałów odznaczających się dobrą sypkością, a pierwszy z nich - wobec braku otworów spustowych - nadaje się tylko do składowania materiałów sproszkowanych (opinie o programie).

Opróżnianie komór odbywa się dla typu I od góry (wyciągi łańcuchowe, pneumatyczne), dla typu II i III u dołu (typ II - przez boczne otwory, typ III - przez środkowy tunel, w którym znajduje się urządzenie transportowe). Płyta denna może być przy posadowieniu na ławach zdylatowana od ścian komór (typ I i III), albo połączona monolitycznie ze ścianami.
Dużo większa jest różnorodność den usytuowanych nad terenem. Można je podzielić na dna o kształcie stożka lub ostrosłupa oraz dna płytowe (segregator aktów prawnych).

Stożkowe i ostrosłupowe leje przedstawia typ IVa i b, typ VIb oraz częściowo typ VIII. Mogą być one oparte na pogrubionej ścianie komory (typ IVa), czy na wystających ze ściany pilastrach (typ IVb).

Najczęściej spotyka się jednak leje monolitycznie połączone ze ściankami i wspierające się na słupach (typ VIb), a nawet na płaskiej wspornikowej pierścieniowej płycie dennej (typ VIII). Leje stożkowe można wykonywać z żelbetu lub ze stali, ostrosłupowe - z uwagi na momenty zginające - tylko z żelbetu (promocja 3 w 1).