Sposób realizacji równoległej

Sposób realizacji równoległej stosowany jest zwykle przy wznoszeniu budynków o mniejszej sztywności w fazie wykonania, a zatem budynków typu otwartego o układzie poprzecznym. W ścianach takich budynków wykonywanych z pewnym wyprzedzeniem w stosunku do stropów, a zatem bez stężeń poziomych, na odcinku kilku kondygnacji, mogą wystąpić wysokie naprężenia w stosunku do wytrzymałości świeżego betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ażeby więc uniknąć dodatkowego ich zbrojenia, należy ograniczyć czas wyprzedzenia wykonania ścian w stosunku do stropów. Zastosowanie w takim przypadku stropów monolitycznych nie przedstawia trudności konstrukcyjnych. Wymagana jest tylko sprawna i rytmiczna ich realizacja. Natomiast w przypadku stosowania stropów prefabrykowanych konieczne jest zaprojektowanie odpowiednich oparć w ścianach na wysokości kondygnacji oraz dostosowanie wymiarów stropów do możliwości montażu w ograniczonej przestrzeni. Są to zwykle stropy o niewielkiej szerokości ok. 60 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Sposób realizacii kolejnej jest zwykle stosowany przy wykonywaniu budynków o większej sztywności, a zatem budynków o nośnych ścianach zewnętrznych. W przypadku zastosowania stropów monolitycznych można zastosować deskowanie podwieszone do stropu nad najwyższą kondygnacją, które może być opuszczane w miarę postępu robót (uprawnienia budowlane). W przypadku źastosowania stropów prefabrykowanych istnieją dwie możliwości: montaż elementów stropowych wykonany poza obrębem budynku (rys. 2-56c) lub podciąganie stropów uprzednio wykonanych „na stos” w poziomie parteru za pomocą lin przymocowanych np. do monolitycznego stropu nad najwyższą kondygnacją (program egzamin ustny). Wymiary stropów prefabrykowanych muszą być w takich przypadkach znacznie mniejsze niż obrys ścian monolitycznych w celu uniknięcia kolizji na skutek pionowych odchyleń ścian monolitycznych.

Szybkość wznoszenia budynków

Przy wykonywaniu budynków trzonowych najczęściej stosowany jest system realizacji kolejnej. Elementy obudowy montowane być mogą za pomocą żurawia samowznoszącego (wykorzystanego do wykonania trzonu) w kolejności od dołu ku górze lub „podciągane” z poziomu parteru. Szczególnie korzystne jest „podciąganie” z poziomu parteru całych kondygnacji (zespołów mieszkalnych) ze wszystkimi elementami wyposażenia i wykończenia (opinie o programie).

Jak z tego wynika, sposoby realizacji budynków z zastosowaniem form ślizgowych cechuje duża różnorodność, a jednocześnie oryginalność. W określonych warunkach realizacji każda z nich może okazać się efektywna.

Z punktu widzenia konstrukcji budynku najbardziej istotną cechą jego wznoszenia przy zastosowaniu form ślizgowych jest wykonywanie stropów danej kondygnacji z pewnym opóźnieniem w stosunku do ścian. Ściany w szczególności w przypadku szybkiego posuwu form powinny być przy tym odpowiednio zbrojone, a ich grubość tak dobrana, aby nie następowało „podrywanie” świeżego betonu w wyniku posuwu formy. Z reguły grubość ta nie powinna być mniejsza niż 15 cm (segregator aktów prawnych).

Dalszą istotną cechą zastosowania form ślizgowych są większe, niż w przypadku deskowań przestawnych, rozrzuty wytrzymałości betonu oraz większe prawdopodobieństwo lokalnych jego osłabień (raków). Dostosowanie szybkości robót do przyrostu wytrzymałości betonu wynika zarówno z potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa wznoszonej konstrukcji, jak i z uwagi na dodatkowy przyrost ugięć lub zarysowań świeżo rozformowanej konstrukcji (promocja 3 w 1).

Szybkość wznoszenia budynków ze ścianami monolitycznymi uzależniona jest od warunków technologicznych i sprawności organizacji robót oraz od warunków atmosferycznych. Wskazane jest w związku z tym takie programowanie realizacji, aby stan surowy był wykonywany w okresie wiosenno-letnim. W sprzyjających warunkach atmosferycznych szybkość postępu robót determinuje na ogół 3-4-dniowy cykl rotacji form przestawnych lub szybkość posuwu form ślizgowych wynosząca do 30 cm na godzinę. W warunkach mniej sprzyjających stosować można różne sposoby przyspieszania przyrostu wytrzymałości betonu.