Sposoby zgrzewania

Sposoby zgrzewania mogą być różne a więc zarówno przez nakładkę prostą lub skośną na styk lub z wkładką trójkątną (pręt z tego samego termoplastu). Tym sposobem można spajać wiele termoplastów, z wyjątkiem tych, które mają za mały kąt stratności dielektrycznej (polietylen, polistyren) (program uprawnienia budowlane na komputer). Po oczyszczeniu i wypolerowaniu powierzchni otrzymuje się spoinę niewidoczną, co ma szczególnie duże znaczenie przy łączeniu przezroczystego polimetakrylanu metylu lub poliamidu. Miejsce spojenia może być następnie ogrzewane, plastycznie formowane itp., a wynika to stąd, że przy tej metodzie termoplast jest podgrzewany przy spajaniu tylko raz i to dość krótko, co nie ma większego wpływu na jego własności.

Jedna z najnowszych metod łączenia folii z tworzyw sztucznych oparta jest na wykorzystaniu ultradźwięków, co pozwala na trwałe i szybkie łączenie nawet folii propylenowej i tereftalowej (np. Mylar) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zgrzewanie i spawanie termoplastów wykonuje się często ręcznie za pomocą palnika i innych narzędzi. Stosuje się zarówno palniki gazowe jak i elektryczne. Przy spawaniu polichlorku winylu wprowadza się za pomocą prostych narzędzi cienkie pręty z PCW pomiędzy spawane części. Przy spawaniu rur i profilów szczególnie pożyteczna jest specjalna płyta obustronnie ogrzewana, która ma wszechstronne zastosowanie (uprawnienia budowlane).

Nakładana warstwa żywicy

Zastosowanie klejów z tworzyw sztucznych umożliwia produkcję płyt komórkowych (woszczynowych, tzw. holoplastów) przypominających przeważnie strukturę plastra miodu. Do produkcji tych płyt stosuje się przeważnie mocny papier nasycony żywicą fenolowo-formaldehydową, który skleja się za pomocą kleju fenolowego lub innego w taki sposób, aby po rozcięciu wszerz powstała struktura komórkowa (program egzamin ustny).

Jedną z metod produkcji wraz z urządzeniem. Papier (suchy) nawinięty na wałek 1 przechodzi poprzez wałki prowadzące 2 do wałka 4 nanoszącego żywicę. Żywica znajduje się tylko na wypukłych częściach wałka 4 i przez to nanoszona jest w postaci pasków na posuwającym się papierze 8, który nawija się na obracającą się płytę 3, zamocowaną na łożyskach. Nakładana warstwa żywicy nie może być zbyt gruba i nie może rozlewać się, więc przenoszona jest na wałek 4 z rynienki 7 przez dwa wałki pośrednie wałek pośredni 5 i wałek 6 zanurzony w żywicy co przy odpowiedniej lepkości żywicy zapewnia nałożenie warstwy o właściwej grubości (opinie o programie).

Klej nakłada się na papier w odstępach, gdyż tylko w tym przypadku otrzyma się właściwą strukturę z sześciokątnymi komórkami. Dla osiągnięcia tych odstępów wałek 4 przesuwa się za każdym pełnym obrotem płyty 3 na przemian w lewo i w prawo, przy tym przesuwanie się wałka jest tak zsynchronizowane z obrotami płyty 3, że zabrudzony żywicą papier w czasie przesuwania wałka 4 trafia na krawędź tej płyty. Po nawinięciu odpowiedniej ilości warstw papieru na płytę, odcina się nawijany papier i szybko płytę zdejmuje, zakładając drugą płytę do dalszego nawijania. Płytę z nawiniętym papierem przenosi się do utwardzania pod ciśnieniem z ogrzewaniem, a po wyjęciu rozcina na brzegach nawinięty i sklejony papier. Płyta 3 służy do ponownego nawijania (segregator aktów prawnych).

Rozciągnięte pasy sklejonego papieru (impregnowanego) zostają od razu przyklejone za pomocą żywicy do bocznych płyt stanowiących okładzinę płyty pustakowej (promocja 3 w 1). Produkcja płyt komórkowych może być prowadzona również przy zastosowaniu innych metod; stosuje się czasem folię z polistyrenu, octanomaślanu celulozy, polichlorku winylu a także folie metalowe. Folie termoplastyczne o odpowiedniej strukturze formuje się często metodą próżniową i klei się lub zgrzewa z dwóch lub więcej arkuszy. Ta właśnie metoda znajduje obecnie coraz szersze zastosowanie przemysłowe do produkcji płyt warstwowych dla budownictwa.