Sprawdzenie konsystencji zaczynu cementowego

Należy odważyć 450 G cementu, po 450 G każdej frakcji piasku (drobnego, średniego i grubego) i 225 G wody, po czym wsypać do mieszarki łopatkowej cement i dodając wodę mieszać 30 sek, następnie kolejno frakcje piasku i znów mieszać 30 sek (przy wolnych obrotach). Mieszarkę należy wyłączyć na 1,5 min i zebrać z boków czaszy zaczyn do środka. Następnie włącza się ją na 75 sek (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zaczynem cementowym zapełnia się stożek ustawiony na stoliku wstrząsowym, ubijając dolną partię zaczynu 15 uderzeniami dziobaka, górną zaś 10 uderzeniami. Po zdjęciu stożka wstrząsa się zaczyn 30 razy. Średnia średnica rozlewu stożka powinna wynosić 105-110 mm. W przeciwnym przypadku należy wykonać nowy zaczyn z inną ilością wody.
Wykonanie beleczek
Formę ustawioną na stoliku wstrząsowym wypełnia się dwiema warstwami zaprawy i każdorazowo zagęszcza 60 wstrząsami stolika (w ciągu ok. 60 sek). Następnie zdejmuje się nakładkę, usuwa nadmiar zaczynu nożem i ustawia formy z beleczkami w wannie nad wodą.

Po 24 ± 2 godz wyjmuje się beleczki z form i umieszcza w basenie z wodą. Wodę należy zmieniać co 14 dni. Beleczki wyjęte z wody i wytarte do sucha powinny być poddane badaniom nie później niż po upływie 10 min (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Do każdego badania muszą być wykonane po 3 beleczki.
Badanie wytrzymałości na zginanie.

Zarówno normy polskie jak i norma RWPG zalecają przeprowadzenie badania wytrzymałości zaprawy cementowej na zginanie w aparacie Michaelisa (rys. 5-14a). Dźwignia pierwsza ma przekładnię 1 : 10, druga 1 : 5. Przed badaniem należy wyważyć aparat przez odpowiednie nastawienie przeciwwagi. W zbiorniku znajduje się śrut ołowiany o średnicy 3 mm. W ciągu 1 sek do naczynia powinno wsypać się 100 G śrutu.
Należy sprawdzić poziome i równoległe ustawienie prętów podpór (uprawnienia budowlane).

Badanie wytrzymałości na ściskanie

Badanie przeprowadza się w następujący sposób. Beleczkę wyjętą z kąpieli wodnej układa się w aparacie Michaelisa tak, by ścięta nożem powierzchnia beleczki była prostopadła do podpór, a pręt środkowy stykał się z beleczką w połowie długości. Następnie wiesza się naczynia i otwiera wsyp śrutu. Beleczką łamie się wskutek obciążenia śrutem, przy czym naczynie opada na zapadkę i zamyka wsyp śrutu (program egzamin ustny).
Naczynie ze śrutem waży się z dokładnością do 10 G. Ciężar ten pomnożony przez 11,7 daje wytrzymałość zaprawy na zginanie w kG/cm2.

Z badań trzech
125 ± 10 obr/min. beleczek oblicza się średnią arytmetyczną. Jeżeli jeden z wyników różni się od średniej więcej niż o 10%, należy uważać go za błędny i obliczyć ponownie średnią wartość wytrzymałości z pozostałych dwu beleczek. Gdyby dwa wyniki różniły się o 10% od średniej - badanie należy powtórzyć (opinie o programie).
Do badania wytrzymałości zaprawy normalnej na ściskanie służy prasa ze specjalną wkładką.

Przepisy polskie zalecają stosowanie wkładki podanej na rys. 8-10, natomiast przepisy zawarte w normie RWPG zalecają wkładkę przedstawioną na rys. 5-15, która może mieć zastosowanie do prasy o maksymalnym nacisku nie większym od 50 T. Wytrzymałość zaprawy normalnej na ściskanie bada się na połówkach beleczek otrzymanych po badaniu na zginanie. W wielu laboratoriach różnych państw prowadzone są próby nad ulepszeniem i usprawnieniem metod badania cementów (segregator aktów prawnych).

Wyniki niektórych prac zostały uwzględnione w normach międzynarodowych RWPG i ISO. Z pośród dalszych badań i propozycji kilka przykładowo należy tu wymienić. Iqbal, Lingan i Ramchander proponują zastosowanie do badań wytrzymałości cementów na ściskanie próbek walcowych zamiast klasycznych próbek w postaci beleczek. Porównując wyniki uzyskane za pomocą obydwu metod - stwierdzają, że badania z zastosowaniem wspomnianych walców dają bardziej prawidłowe i równomierne wyniki. Venuat [36] zaleca stosować beleczki o wymiarach 2x2x16 cm do badania zmian objętości, odporności na zamrażanie i działanie wód agresywnych (promocja 3 w 1).