Sprężenie kablami

Sprężenie kablami, strunami pojedynczymi i splotami lub wkładkami ze stali wysokowartościowej ma miejsce głównie w dolnym pasie kratownic, a niekiedy również w rozciąganych krzyżulcach. Ze względu na mały przekrój tych elementów naprężenia w nich przy sprężeniu kablowym należy sprawdzać po potrąceniu otworów na kable.

Należy dążyć, by ostateczna siła sprężająca (po potrąceniu strat) powodowała powstanie w przekrojach elementów naprężeń ściskających. Jest to szczególnie ważne w dolnych pasach kratownic składanych z segmentów, gdzie zaprawa w stykach nie gwarantuje przejmowania jakichkolwiek naprężeń rozciągających. Elementy sprężone, na ogół o dużej długości, muszą być zbrojone prętami przeciwskurczowymi i montażowymi w ilości przynajmniej 0,2% przekroju betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Niezależnie od obliczenia kratownic sprężonych na obciążenia eksploatacyjne (przy eksploatacyjnym schemacie podparcia) muszą być one dodatkowo obliczone na warunki transportu i montażu.
Należy tu dążyć do takiego skonstruowania oparcia kratownic podczas transportu oraz podwieszenia podczas montażu, aby w tych fazach ich pracy nie powstały w prętach siły większe od maksymalnych sił, występujących w fazie eksploatacji.

Konstrukcje łukowe występują w budownictwie przemysłowym najczęściej jako elementy przekryć hal o dużych rozpiętościach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zależnie od potrzeb, uwarunkowanych technologią zakładu, łukowe przekrycia hal przemysłowych i magazynów opierają się na słupach lub same stanowią przekrycia bezsłupowe.
W pierwszym przypadku poziome składowe reakcji łuku (rozpór) są przejmowane przez ściągi lub odpowiednio sztywne układy ramowe przybudówek hal.
W drugim przypadku, rozpór zostaje przeniesiony na grunt przez odpowiednio ukształtowane fundamenty. Nierzadko jednak, w przypadku słabego podłoża gruntowego lub płytkiego posadowienia hali, zachodzi potrzeba stosowania ściągów (uprawnienia budowlane).

Siła podłużna

Łuki występujące w przekryciach budowli przemysłowych można podzielić na dwie podstawowe grupy:
a) ustroje łukowo-żebrowe,
b) sklepienia.
Każdej z tych grup towarzyszą specyficzne zagadnienia kształtowania i obliczania, różne są także zagadnienia wykonawcze (program egzamin ustny).
W przypadku występowania wyłącznie ciągłych obciążeń stałych, oś łuku statycznie wyznaczalnego, tj. trójprzegubowego, może być tak ukształtowana,
aby łuk nie podlegał zginaniu.

W łukach statycznie niewyznaczalnych wpływy różnych zjawisk fizycznych (zmiana temperatury, nierównomierne obciążenie wiatrem itp.) występujących oprócz obciążeń zawsze powodują zginanie łuku. Niemniej, osie łuków statycznie niewyznaczalnych powinny być kształtowane tak, jak w przypadku łuku trójprzegubowego - w sposób maksymalnie eliminujący zginanie (opinie o programie).
Tak ukształtowane łuki nazywamy łukami o racjonalnych kształtach osi.
Przy działaniu na łuk pionowych, ciągłych obciążeń stałych oś łuku o kształcie racjonalnym powinna być ukształtowana w sposób odpowiadający przebiegowi wykresu momentów zginających, obliczonych jak dla belki swobodnie podpartej.

Postępując odwrotnie, dla dowolnej krzywej można określić pionowe obciążenie ciągłe nie powodujące zginania w łuku trójprzegubowym.
Przypadek szczególny zachodzi wówczas, gdy promień krzywizny jest stały, tzn. łuk jest odcinkiem koła.
Istnieją liczne prace związane z kształtowaniem osi łuków, które szerzej omawiają to zagadnienie (segregator aktów prawnych). Tablice zawarte w pracach ułatwiają projektowanie łuków o racjonalnych kształtach osi.
Obliczenia statyczne łuków wykonuje się w oparciu o znane metody mechaniki budowli. W niniejszym rozdziale podano jedynie te specyficzne problemy obliczeniowe, które są charakterystyczne dla łuków żelbetowych.
Sposoby kształtowania osi łuków prowadzące do wyrównania naprężeń w przekroju łuku można określić mianem wytrzymałościowego kształtowania łuku.

Jednakże o ostatecznym kształcie osi łuku decydują także i inne względy. Np. luki z elementów prefabrykowanych są często projektowane jako kołowe, gdyż wówczas poszczególne elementy mają ten sam kształt, a najczęściej także i identyczne zbrojenie. Decydują tu zatem nie względy wytrzymałościowe, lecz technologiczne. Poza tym wyrównanie naprężeń w łuku nie decyduje jeszcze o ogólnej ilości wbudowanego materiału. Jest ona zależna od wytrzymałości materiału oraz od stosunku strzałki łuku do rozpiętości (promocja 3 w 1).