Średnica naboi

Z powodu wodochłonności, naboje amonitu pakowane bywają zawsze w parafinowanych otulinach, które bardzo skutecznie chronią materiał od zawilgocenia tak, że przy ostrożnym ich magazynowaniu i załadowywaniu w suche otwory wiertnicze, nawet przez czas dłuższy utrzymują się w stanie zdatnym do użytku. Jeżeli zachodzi konieczność stosowania ich do mokrych otworów wiertniczych, to fabryki dostarczają naboje podwójnie opakowane w parafinowe otuliny, na ogół więc wodochłonność saletry amonowej nie bywa przyczyną istotnego ograniczenia zasięgu stosowania tych materiałów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy usuwaniu niewypałów, mogą być nawet te własności z pożytkiem wykorzystane. Mianowicie, w tego rodzaju wypadkach można niewystrzelone naboje zatopić, jak to się robi przystopowaniu prochu i zbliżonych do prochu materiałów wybuchowych i bez niebezpieczeństwa usunąć przez wypłukanie wodą (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Następną ujemną stroną amonitu jest jego mały ciężar gatunkowy (od 0,8 do 1,0) w porównaniu do ciężaru dynamitu, który wynosi od 1,4 do 1,7. Wymaga więc więcej miejsca do załadowania tej samej ilości wagowej materiału wybuchowego, a więc większej średnicy otworu strzelniczego, co wywołuje zwiększone koszty wiercenia otworów. W twardych gatunkach skał daje to dość dużą różnicę kosztów (uprawnienia budowlane).

Średnica naboi i ich długość mogą być dowolnie obierane. Przeważnie stasowana średnica waha się między 23 a 50 mm, zaś długość od 60 do 150 mm. Trzecią ujemną stroną tych materiałów jest trudne doprowadzenie ich do wybuchu. Jest to właściwość głównego ich składnika, saletry amonowej. Do zapłonu ich należy więc używać bardzo silnie działających spłonek np. Nr 8 (uprawnienia budowlane).

Uderzenia i tarcie

To trudne doprowadzenie do zapłonu jest z drugiej strony ich wielką zaletą, z której wynika ich niewrażliwość na uderzenia i tarcie. Nawet zapalone bezpośrednio przez ogień lub lontem prochowym, palą się dość trudno bez jakichkolwiek wybuchów, zaś zmieszane z palną substancją, jak np. węglem, palą się żywo ale zupełnie spokojnie. Przy czynieniu tego rodzaju doświadczeń, trzeba jednak mieć na uwadze zawsze, że się ma do czynienia z materiałem wybuchowym o właściwościach miażdżących (opinie o programie).

Ta wysoka nie wrażliwość na uderzenia jest właśnie, powodem do zezwolenia przez władze kolejowe na ich transport, w przesyłkach drobnicowych i pośpiesznych. Czynnik ten jest dla użycia ich w kamieniołomach ogromnie przez to korzystny, że pozwala na zapotrzebowanie materiałów wybuchowych z fabryki w małych ilościach. Dzięki temu otrzymuje się każdorazowo świeży materiał wprost z wytwórni, nie potrzebując trzymać dużego zapasu, co zmniejsza niebezpieczeństwo zawilgocenia nabojów czy też wybuchu na składzie (segregator aktów prawnych).

Jak i przy innych materiałach wybuchowych, tak i tu można zmieniać właściwości sporządzanych z saletry amonowej materiałów w dość szerokich granicach przez stosowanie różnych dodatków. Mogą to być substancje palne, jak żywica, oleje, zmydlone tłuszcze, różne mączki, naftalina, kalafonia, sproszkowane aluminium itp. Stosuje się również dodawanie materiałów wybuchowych innych rodzajów, z gatunku nitropochodnych itp. Dodatek aluminium wzmaga np. bardzo znacznie siłę wybuchową amonitu przez to, że przy spalaniu sproszkowanego aluminium, wywiązuje się bardzo wysoka temperatura, która znacznie potęguje temperatur spalania samego materiału wybuchowego, a przez to i siłę wybuchu.

Zależnie od tych dodatków mają różne rodzaje materiałów tej grupy konsystencję sypką, w postaci proszku, lub też żelatynowatą. Stosowane też bywają różne zabarwienia dla łatwiejszego ich rozróżniania (promocja 3 w 1). Niefarbowane materiały mają barwę naturalną żółtawą. Głównymi składnikami materiałów chloranowych czyli tzw. chloranitów są chlorany potasu, sodu, lub niekiedy amonu. Najczęściej stosowanymi chloranitami są chloratyt 1-3 i nadchloratyt 1 do 3.