Średnica wewnętrzna cylindra

Źródła zagraniczne zalecają używanie cylindrów z nakręcanymi końcówkami, ułatwiającymi wciskanie i zapewniającymi lepszą jakość pobranej próbki. Średnica wewnętrzna cylindra r powinna być większa od wewnętrznej średnicy końcówki d o 0,5-1,5% (0,5 do 1,5 mm przy cylindrze o średnicy 100 mm), zaś grubość ścianek końcówki powinna spełniać warunek następujący: 0,10 - 0,15 co oznacza, że różnica kwadratów średnicy zewnętrznej i wewnętrznej powinna wynosić nie więcej niż 0,10 do 0,15 kwadratu średnicy wewnętrznej; przy średnicy wewnętrznej 100 mm wyznacza to największą grubość ścianek końcówki na 5-7 mm. Wysokość próbek pobieranych za pomocą tych cylindrów może dosięgać 60-80 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zamiast nakręcanej końcówki stosuje się również cylinder ze stałą końcówką i dwuczęściową wkładką cienkościenną, która stanowi następnie opakowanie próbki. Usuwa to potrzebę wyciskania próbki z cylindra w laboratorium, co odbywa się często w kierunku odwrotnym niż w trakcie pobierania i powoduje dodatkowe uszkadzanie naturalnej struktury gruntu. Dwuczęściowa wkładka jest jednak mniej pewnym opakowaniem próbki niż cylinder i dlatego wymaga jeszcze ostrożniejszego obchodzenia się z próbką na budowie i podczas transportu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do pobierania próbek gruntów małospoistych i o znacznej plastyczności używa się różnych aparatów specjalnych. Konstrukcja wszystkich tego rodzaju aparatów polega na zamknięciu cylindra od góry zaworem, zamykającym dostęp powietrza nad próbkę, umożliwiającym jednak odpływ powietrza i wody podczas wciskania aparatu w grunt. Wypadnięciu gruntu z cylindra przeciwdziała tu oprócz tarcia gruntu o ścianki cylindra różnica ciśnień pod próbką (atmosferyczne) i nad próbką, gdzie przy najmniejszym przesunięciu się gruntu w cylindrze (w dół) powstaje ciśnienie mniejsze od atmosferycznego (uprawnienia budowlane).

Urządzenia do wciskania aparatu

Żerdzie do pobierania próbek muszą być znacznie sztywniejsze niż żerdzie używane do wiercenia; przy wciskaniu aparatu żerdzie są ściskane siłą często kilku ton, podczas gdy przy wierceniu siły ściskające są niewielkie, a żerdzie poddane są głównie skręcaniu. Toteż gdy do wiercenia używa się żerdzi nawet o średnicy 1″, najmniejsza średnica żerdzi do pobierania próbek z głębokości 20-30 m powinna wynosić 3″. Zamiast dwóch kompletów żerdzi można stosować żerdzie grubościenne 0 2″, które dobrze pracują zarówno przy wierceniu, jak również nadają się do pobierania próbek z głębokości 15-20 m. Żerdzi słabszych można używać do pobierania próbek tylko po zastosowaniu pierścieni, usztywniających je w otworze co 3-5 metrów (program egzamin ustny).

Urządzenia do wciskania aparatu są bardzo różnorodne i obok najprostszych dźwigniowych występują również bardziej skomplikowane. Nadają się do tego celu wszystkie środki służące do wciskania rur obsadowych, a stosowane szeroko w wiertnictwie studziennym. Do naciskania służy belka drewniana 0 18 cm zaczepiona za pomocą pęta do ścisków rur obsadowych lub do świdra kotwowego (świder talerzowy), wkręconego w pobliżu otworu na głębokość około 2 m (opinie o programie).

Między belkę a żerdź należy położyć kawałek twardego drewna. Próbkę można uznać za dobrze pobraną, jeśli aparat zostanie wciśnięty w grunt płynnym ruchem belki bez żadnych przerw podczas wciskania, gdyż przerwanie wciskania powoduje zachwianie żerdzi i w następstwie tego złamanie próbki. Ten sposób pozwala na pobieranie próbek z gruntów dość miękkich, a więc plastycznych i niektórych twardoplastycznych (segregator aktów prawnych).

Urządzenia o dwóch kotwach do naciskania za pomocą śrub lub podnośników umożliwiają pobranie próbki z każdego gruntu i zapewniają dobrą jakość próbki wskutek pionowego nacisku i utrzymania sztywności przewodu przez cały czas wciskania (promocja 3 w 1).