Średnice komór okrągłych

Średnice komór okrągłych wahają się w granicach od 4H-20 m i są uzależnione głównie od właściwości składowanego materiału oraz od wielkości układu silosowego. Średnice komór do przechowywania zbóż rzadko przekraczają 7 m; w silosach przeznaczonych na tlenki glinu średnica komór dochodzi do 8 m, na cement 8-M5 m, na węgiel 10-13 m, na sodę kalcynowaną 10-15 m, a na nasiona oleiste - przekracza nawet 19 m (program uprawnienia budowlane na komputer).

Silosy mogą być jednokomorowe (głównie okrągłe), złożone z kilku pojedynczych komór lub - co występuje najczęściej - wielokomorowe. Komory mogą być usytuowane w jednym lub w dwóch rzędach, bądź też mogą tworzyć duże zespoły wielorzędowe o pojemnościach w granicach 20 000^50 000 mJ i więcej. Dwa zasadnicze wielorzędowe układy komór o przekroju kołowym: układ rzędowy i szachownicowy.

Choć oba te układy są konstrukcyjnie mniej więcej równorzędne, to jednak ze względów eksploatacyjnych pierwszy układ ustępuje drugiemu. Oprócz tych dwóch układów wielorzędowych istnieje szereg innych bardziej złożonych, zbudowanych z komór okrągłych lub wielobocznych, dzielonych w środku, bądź łączonych za pomocą prostych ścianek; układy te podyktowane głównie względami technologicznymi mają jednak mniejsze zastosowanie w praktyce. W bateriach wielorzędowych liczba rzędów zależy od ogólnej pojemności baterii oraz od metod załadowania i opróżniania komór.
Pierwsze badania parcia materiału w silosach przeprowadził jeszcze w roku 1882 Roberts (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wykazały one, że sumaryczne parcie na dno silosu jest znacznie mniejsze od ciężaru zawartości silosu, a przy osiągnięciu pewnej głębokości zasypu wartość parcia na dno nie powiększa się.
Późniejsze doświadczenia badaczy, jak Janssen a, Booeya, Luffta i innych potwierdziły wyniki Robertsa i wykazały ponadto, że zjawisko to odnosi się również do parcia poziomego, które jest mniejsze od parcia obliczonego według teorii Coulomb a. Stwierdzono więc, że wskutek sił tarcia wywołanych parciem poziomym, część ciężaru materiału wypełniającego przenosi się na ściany silosu.

Metoda Janssena

Pierwsze teoretyczne ujęcie tego zagadnienia opracował w roku 1895 Janssen, nawiązując do klasycznej teorii Coulomb a. Jako najbardziej użyteczna z praktycznego punktu widzenia teoria Janssena utrzymała się do dzisiaj i znajduje szerokie zastosowanie w praktyce. Klasyczna metoda odnosząca się do parcia ziemi, jest tylko szczególnym przypadkiem bardziej ogólnej metody Janssena.
Metoda Janssena opiera się na przyjęciu stałego stosunku parcia poziomego do pionowego (uprawnienia budowlane).

Asymptotyczny przebieg krzywej parcia poziomego jest uwarunkowany obecnością pionowo skierowanych sił tarcia na ścianach silosu.
Do teorii parcia ziemi nawiązuje również Airy, który uwzględnia tarcie wewnętrzne materiału sypkiego oraz jego tarcie o ściany silosu. Jego teoria opiera się na rozwiązaniu stanu płaskiego.
Podstawowe punkty teorii Janssena, tj. przyjęcie stałego stosunku między parciem pionowym i poziomym oraz uzależnienie asymptotycznego przebiegu wykresu parcia ze wzrostem głębokości jedynie od sił tarcia między materiałem sypkim a ścianami, stały się przedmiotem ataku ze strony Dorr a (1924 r.) (opinie o programie).

Dorr wykazał, że zakrzywienie wykresu parcia spowodowane jest innymi czynnikami i że nawet bez uwzględnienia sił tarcia wykres ten ma przebieg asymptotyczny. Ponadto stwierdził, że przyjęcie stałego stosunku parcia poziomego do pionowego jest założeniem upraszczającym i że stosunek ten jest zmienny, co prawda w małych granicach. Teoria Dorra nie jest ścisła, zwłaszcza w zastosowaniu do silosów wąskokomorowych. Dórr rozwiązuje również zagadnienie płaskie (segregator aktów prawnych).

Dopiero Fróhlich potraktował parcie w silosach jako zagadnienie przestrzenne, wychodząc ze znanych wzorów określających rozkład naprężeń w gruncie pod działaniem skupionej siły przyłożonej na powierzchni. Teoria Fróhlicha wykazuje ponadto, że stosunek parcia poziomego do pionowego jest zmienny lecz tylko w wąskich granicach, tak że wzory Janssena przy odpowiednio dobranym współczynniku są zgodne z doświadczeniami (promocja 3 w 1).