Środki zastępcze technicznego chlorku magnezowego

Siarczan magnezowy uwodniony (MgS04 • 7H20) otrzymywany z jezior słonych lub przez rozpuszczenie magnezji w kwasie siarkowy w stanie nadającym się do użycia zawiera 44-7-66% MgS04. Jest łatwo rozpuszczalny w wodzie (program uprawnienia budowlane na komputer). Daje wyroby znacznie mniej higroskopijne, ale za to o mniejszej wytrzymałości niż chlorek magnezowy. Nadaje się bardziej niż ten ostatni do wyrobu płyt wiórkowo-cementowych, ale górze; I do wyrobów skałodrzewnych.

Siarczan żelazowy, chlorek żelazowy i chlorek cynkowy wiążą również I po zarobieniu wodą z magnezytem kaustycznym, nie znalazły jednak odpowiedniego praktycznego zastosowania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Właściwości cementu magnezjowego. Wiązanie normalnego zaczynu z cementu magnezjowego powinno się rozpoczynać nie wcześniej niż po 6 godzinach od zarobienia wodą. Wytrzymałość na rozciąganie próbek z normalnego ciasta wynosi po 1 dniu nie mniej niż 15 kG/cm2, po 28 dniach nie mniej niż 35 kG/cm2 (uprawnienia budowlane).

Wytrzymałość na rozciąganie ubijanych próbek zaprawy z piaskiem dochodzi do około 10 kG/cm2, a ich wytrzymałość na ściskanie — do około 800 kG/cm2. Wytrzymałość na ściskanie próbek z plastycznej zaprawy dochodzi do 300-H400 kG/cm2. Wytrzymałość dość szybko rośnie; już po 1 dniu stanowi 35-=-50%, a po 7 dniach 60^-90% największej wytrzymałości. Wytrzymałość jest tym większa, im mniej użyto wody, tzn. im bardziej stężony jest roztwór chlorku magnezowego (program egzamin ustny).

Wypełniacze drewniane

Łączenie się z materiałami wypełniającymi jest dobre, a szczególnie dobre z trocinami, mączką i wiórami cjrzewnymi, z azbestem i innymi materiałami włóknistymi (opinie o programie). Cement magnezjowy jest specjalnie odpowiedni jako spoiwo do tworzyw z wypełniaczami drzewnymi, gdyż celuloza i lignina praktycznie nie rozkładają się w jego środowisku, podczas gdy przy użyciu innych spoiw zawierających znaczną ilość wapna możliwy jest rozkład części organicznych ze stopniowym zniszczeniem spoiwa.

Woda i długotrwała wilgoć działają szkodliwie na wyroby z cementu magnezjowego i to tym szkodliwiej, im wyrób jest bardziej porowaty. Wyroby ścisłe z domieszkami uszczelniającymi, jak talk, wykazują pewną odporność na działanie wody i mogą być stosowane w łazienkach, kuchniach itp. Odporność na działanie wilgoci można zwiększyć za pomocą domieszek mielonego tłucznia ceglanego, mielonego żużla wielkopiecowego, talku, trasu itp. oraz przez nacieranie powierzchni olejem lnianym, woskiem, parafiną itp.

Roztwory wodne kwasów, zasad i szeregu soli działają niszcząco na wyroby z cementu magnezjowego (segregator aktów prawnych).
Wapno i gips działają specjalnie szkodliwie na wyroby zarobione chlorkiem magnezowym, ponieważ wytwarzają chlorek wapniowy powodujący rozkład spoiwa. Normalną konsystencję spoiwa ustala się na masie przygotowanej w postaci ciasta z roztworu chlorku magnezowego o gęstości 22°Be (ciężar objętościowy 1,18) i magnezu kaustycznego użytego w takiej ilości, aby przy próbie konsystencji na przyrządzie Vicata trzon zagłębiał się na 30-^36 mm. Próbki wytrzymałościowe zapraw przygotowuje się z zaczynu o normalnej konsystencji i trocin sosnowych powietrznosuchych o wielkości ziarn 2-3 mm; stosunek wagowy zaczynu do trocin jak 3:1; próbki te przechowuje się na powietrzu w temperaturze około 20 °C. Wymiary próbek są takie same jak przy badaniu cech wytrzymałościowych cementu (promocja 3 w 1).

Cement magnezjowy jest stosowany do: a) posadzek bezspoinowych skałodrzewnych, b) płytek skałodrzewnych podłogowych i okładzinowych, c) podokienników, d) ozdób architektonicznych, e) wyrobu płyt wiórkowo-cementowych.
Cement romański wynaleziono w 1796 r. Cement romański otrzymuje się przez wypalenie (głównie w piecach szybowych) margli w temperaturze poniżej spiekania i przez zmielenie wypalonego produktu. Temperatura wypalania wynosi 900-^1100°C.
W Polsce cement romański był produkowany od roku 1859, ale produkcję tę zarzucono; obecnie nie jest fabrykowany i nie ma zastosowania.