Stal gładka

Dla stali gładkiej opór na wyciągnięcie pręta z betonu będzie mniejszy, aniżeli przy prętach o powierzchni szorstkiej lub chropowatej (program uprawnienia budowlane na komputer). Linia ścięcia pójdzie w dużej mierze po styku obu materiałów. Jeżeli stal jest chropowata, to linia ścięcia przejdzie przez beton (jak pokazano linią przerywaną, ponieważ stal ma około 100 razy większą wytrzymałość na ścinanie od betonu. Szczególnie wysoką przyczepnością odznaczają się pręty specjalnie profilowane (np. stal żebrowana) dzięki zwiększeniu powierzchni ścinania.

Pogrubienia prętów stalowych w postaci żeberek, guzów itp. ścinają beton oraz rozsadzają go. Po wyrwaniu pręta z betonu pozostaje otwór o przekroju odpowiadającym zewnętrznemu obrysowi nierówności pręta. Stąd też wysokość żeberek, czy też guzów, ich grubość oraz rozstaw są takie, żeby jak najlepiej wykorzystać wytrzymałość otulającego betonu na ścinanie. W betonach słabych siły te odgrywają podstawową rolę (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Jak wykazały badania nad przyczepnością stali do betonów lekkich, współpracę obu tych materiałów zapewnia prawie wyłącznie mechaniczne zakotwienie wkładek w betonie. Wpływ sklejenia występuje dopiero w betonach o strukturze zwartej.

Połączenie pręta z otuliną betonową może pozostać bez zmian, nawet przy znacznych przesunięciach się pręta. Łatwo jest przesuwać ślizgowo drut z twardej stali w kostce betonowej na długości kilku centymetrów, bez zauważenia większych zmian w sile ciągnącej (uprawnienia budowlane). W takich przypadkach przyjmuje się, że istota naprężeń łączących beton ze stalą jest niezależna od przemieszczenia tych ciał i nosi charakter tarcia. Dla przesunięcia rzędu 40-60 mm pręta 0 20 mm, zakotwionego w kostce betonowe.! 20 X 20 X 20 cm, trzeba przyłożyć siłę wielkości ok. 15 kG/cm2.

Aby jednak w czasie poślizgu wystąpiła siła tarcia, musi istnieć siła nacisku normalna do powierzchni styku stali i betonu. W przypadku pęcznienia betonu np. w wodzie lub przy użyciu cementu ekspansywnego, występuje również ciśnienie betonu na wkładki stalowe, choć pęcznienie jest odwrotnym zjawiskiem do skurczu (program egzamin ustny).

Charakter bierny

Jednak ciśnienie uzyskane w ten sposób będzie o wiele mniejsze od skurczonego, a co za tym idzie zmaleje przyczepność. Dla przenoszenia siły ze stali na beton, niezbędne jest choćby minimalne ślizganie się prętów w betonie. Według Brice’a wielkość ta wynosi ok. 1/200 średnicy pręta. Doświadczenia przeprowadzone w celu określenia wartości przyczepności i ich zmian w zależności od ciśnienia, jakie wywołuje beton na pręt, wykazały niezbicie, że przyczepność jest funkcją liniową nacisku (opinie o programie).

Nosi zatem charakter tarcia. Stwierdzono przy tym, że kąt tarcia betonu i stali o powierzchni bardzo gładkiej wynosi ok. 24°, a betonu i stali o powierzchni zwykłej - ok. 40°. Siły przyczepności przeciwdziałające poślizgowi pręta w betonie są równoległe do powierzchni styku obu materiałów. Posiadają one wyraźnie charakter bierny. Powstają wówczas, gdy zachodzi ewentualność wyrwania, czy wyciągnięcia wkładki z betonu.
Okres odkształceń sprężystych, w którym beton podąża za odkształceniami stali, wykazując własności zupełnie sprężyste (segregator aktów prawnych).

W okresie tym mamy do czynienia z przyczepnością sprężystą. Występuje ona przed pojawieniem się rys w betonie. Przemieszczenia wkładki stalowej w stosunku do otaczającego ją betonu w tym okresie są bardzo małe i mieszczą się w granicach odkształceń sprężystych. b. Okres, w którym dalszym przyrostom odkształceń stali towarzyszy wprawdzie dalszy przyrost odkształceń betonu, ale siła, która powstaje w betonie pod wpływem tych odkształceń nie zwiększa się, a nawet objawia tendencję do spadku. Jest to okres sprężysto-plastyczny (promocja 3 w 1).

Występuje w nim, tak charakterystyczne dla betonu jako ciała pseudo-stałego, zjawisko przystosowania się do doznanych obciążeń. Okres tarcia, zaczynający się po przekroczeniu punktu krytycznego, kiedy łączność pomiędzy betonem i wkładką zostaje przerwana.