Stałe podpory

Połączenia te muszą być takie, aby sanie można było po zakończeniu wodowania swobodnie zrzucić, bez potrzeby dokowania statku (czego jednak czasem nie da się uniknąć) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Do przenoszenia ciężaru kadłuba z podpór stałych na sanie można stosować różne metody. Najczęściej stosowana polega na klinowaniu płóz, przy czym kliny wbija się zwykle z obu stron ręcznymi młotami tak długo, aż ciężar przyciskający podpory stałe zmaleje do zera i podpory będzie można usunąć.

Ponieważ chodzi przy tym
o wbicie setek klinów, żmudny i kosztowny ten sposób zastępowany bywa obecnie często innym, polegającym na opuszczeniu kadłuba z podpór stałych na sanie. Dokonuje się tego za pomocą tzw. puszek piaskowych, ustawianych przed rozpoczęciem montażu na wierzchu podpór stałych (program uprawnienia budowlane na ANDROID. Puszki te, wykonane z żeliwa, wypełnione są suchym wyżarzonym piaskiem, który po ukończeniu montażu kadłuba może być z nich wypuszczony przez odkręcenie śrub zamykających otwory w ścianach puszek. W miarę wysypywania się piasku kadłub osiada na saniach. Zamiast piasku stosowana bywa również w niektórych wypadkach sól kuchenna rozpuszczana w’ odpowiednim momencie w wodzie doprowadzonej do puszki (uprawnienia budowlane).

Wodowanie może się zasadniczo rozpocząć z chwilą, gdy kadłub spocznie na saniach. Na ogół jednak pożądane jest zatrzymanie go przez jakiś czas w tej pozycji, gdyż ważny ten moment wykorzystywany bywa zwykle do organizowania okolicznościowych uroczystości, tzw. „chrztu” statku itp. Poza tym przed wodowaniem muszą być sprzed statku usunięte wszystkie przeszkody.
Zatrzymanie kadłuba na saniach umożliwiają przytrzymywacze (stopery), zmontowane przed saniami.

Przy małych statkach wykształcone są one w ten sposób, że siła spustowa, działająca równolegle do płóz, przenosi się na przymocowaną do pochylni belkę oporową poprzez wstawiony ukośnie zastrzał. Zastrzał ten podparty jest beleczką zapobiegającą przedwczesnemu jego wybiciu. Aby zwolnić sanie, należy naprzód wybić beleczkę zabezpieczającą, a potem sam zastrzał, po czym sanie powinny ruszyć z miejsca (program egzamin ustny).

Wodowanie

Przy większych statkach stosowane są przytrzymywacze hydrauliczne. W płozie sań wydrążony jest otwór, w który wchodzi dźwignia, utrzymywana pionowo przez tłok dźwignika hydraulicznego. Zwolnienie dźwignika powoduje pod naciskiem płozy obrót dźwigni i pozwala na wodowanie (opinie o programie).
Jeżeli wodowanie mimo zwolnienia przytrzymywaczy nie rozpoczyna się (np. z powodu zwiększenia się wskutek jakichś przyczyn współczynnika tarcia), można płozy popchnąć prasami hydraulicznymi.

Wodowanie odbywa się w kilku fazach. Tu można ograniczyć się do stwierdzenia, że z chwilą, gdy rufa kadłuba zaczyna w czasie wodowania zanurzać się w wodzie, na kadłub zaczyna równocześnie działać wypór wody, który ostatecznie spowoduje, że w pewnym momencie
kadłub pocznie obracać się wokół swego dziobu, a ściślej mówiąc wokół środka obrotu uwarunkowanego przez konstrukcję poduszki dziobowej.
W chwilę po dokonaniu obrotu kadłub uzyskuje pełną pływalność, po czym porusza się jeszcze przez jakiś czas pod wpływem siły bezwładności, by wreszcie zatrzymać się przez rzucenie kotwicy lub za pomocą holowników (segregator aktów prawnych).

Gdy przestrzeń wodna przed pochylnią jest niezbyt duża, konieczne jest zastosowanie specjalnych zabiegów, hamujących bieg statku w tej ostatniej fazie. Przeważnie używa się do tego celu zwojów łańcuchów kotwicznych, układanych rzędami na pochylni z każdej strony kadłuba i połączonych z nim stalowymi linami. Ciężar zwojów powinien w przybliżeniu wynosić ok. 7% ciężaru spustowego kadłuba. Zwoje te układane są w postaci półkoli, skierowanych wgłębieniem ku wodzie. W miarę wodowania zwoje kolejno pociągane są przez liny przymocowane do kadłuba, a tarcie wzbudzone między nimi a podłożem stanowi stopniowo działającą siłę hamującą, która skraca drogę statku po spłynięciu (promocja 3 w 1).