Stałe zbiorniki

Dla wentylacji nad zbiornikiem umieszcza się wietrznik. W celu zabezpieczenia przewodów przed zamarzaniem otula się je izolacją, a nawet instaluje się urządzenia ogrzewcze, które włączane są przy zbytnim obniżeniu się temperatury (program uprawnienia budowlane na komputer).
Stałe zbiorniki wyniesione, żelbetowe i sprężone mogą być związane z konstrukcją nośną lub oddzielone dylatacją.

Ten drugi sposób uniezależnia w dużym stopniu od wpływów jakim podlega konstrukcja nośna, a więc zmianom temperatury, a także zmniejsza w pewnym stopniu wpływ nierównomiernego osiadania fundamentów.
Nieliczne tylko zbiorniki na wieżach buduje się jako prostokątne. Są one przeważnie małe i wtedy o kształcie zadecydowała łatwość wykonawstwa, albo są nisko ustawione. Większość zbiorników wykonuje się o rzucie kołowym. Przekroje pionowe częściej wykonywanych zbiorników (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jak widać, kształty ich są najrozmaitsze, od najprostszych i dotąd najczęściej stosowanych - walcowych poprzez stożkowe do zbiorników złożonych z szeregu łupin pionowych i związanych przeponami. Dna i przekrycia zbiorników stosuje się płaskie, kopułowe, stożkowe lub o kształcie torusa.
Zbiorniki oddzielone od konstrukcji ustawione są na płycie stropowej lub na ruszcie żelbetowym i mają dno płaskie. Zbiorniki związane z konstrukcją o dnie płaskim, mają dno wzmocnione żebrami krzyżującymi się lub promienistymi. Przy większej liczbie słupów, zwłaszcza przy niższych wieżach stosuje się strop grzybkowy.

Ze względu na szczelność, płaskie płyty denne mają zazwyczaj znaczne grubości, gdyż oblicza się je z warunku na zarysowanie. Korzystniejsze są dna kopułowe, stożkowe lub o kształcie torusa, gdyż wtedy płyta denna jest ściskana, a tylko pierścień skrajny jest rozciągany (uprawnienia budowlane).

Zbiorniki typu Intze

Dotychczas za najkorzystniejszy uważano kształt dna stosowany w zbiornikach typu Intze. Dno składa się tu z kopuły środkowej oraz z zewnętrznego stożka ściętego. Konstrukcja taka powinna być tak dobrana, aby wypadkowa sił południkowych N kopuły dennej i N stożka ściętego była skierowana pionowo, gdyż wtedy pierścień nie doznaje sił osiowych.
Zbiorniki typu Intze szczegółowo zostały omówione w książce Gauthrona, w której są liczne tablice i wykresy ułatwiające ich obliczanie i konstruowanie (program egzamin ustny).

Prócz tego zamieszczono tam dosyć dokładne dane ekonomiczne dla zbiorników o różnej wielkości i wysokości ustawienia. Wg Wójcickiego najodpowiedniejsze proporcje wymiarów zbiornika typu Intze.
Przy zbiornikach tych mniejszy jest także koszt konstrukcji nośnej, gdyż średnica pierścienia podporowego jest mniejsza niż np. przy zbiornikach walcowych o tej samej pojemności.
Ostatnio kształt zbiorników typu Intze uznano za nieodpowiadający wymaganiom współczesnej estetyki i szuka się innych kształtów, korzystnych jednocześnie pod względem ekonomicznym i architektonicznym (opinie o programie). I tak np. rozwinięto część dolną tego zbiornika, bez części walcowej przez co uzyskano ciekawą sylwetkę zbiorników w postaci grzyba. Kształt odwróconego stożka korzystny jest także ze względów hydraulicznych, gdyż przy odprowadzeniu połowy zawartości pełnego zbiornika, poziom zwierciadła wody obniża się tylko o H/4.

Zbiorniki żelbetowe na wieżach mają przeważnie w środku wbudowaną rurę komunikacyjną, która sięga tylko nieco ponad poziom wody w zbiorniku i nie dochodzi do kopuły przekrycia. Jest ona połączona drabiną z otworem wyłazowym w wietrzniku umieszczonym na szczycie kopuły (segregator aktów prawnych). Ostatnio spotyka się nowy sposób konstruowania zbiorników wieżowych, polegający na składaniu dna i ścian z szeregu łupin, wygiętych wypukłością do wnętrza zbiornika.

Ściany łupin pod wpływem parcia cieczy są ściskane, a tylko krawędzie styku łupin ukształtowane w postaci żeber przekazują rozpór na pierścienie żelbetowe lub sprężone. Do wyjątków należą żelbetowe zbiorniki kuliste, kształtu elipsoidy obrotowej lub w kształcie kropli (promocja 3 w 1).