Stałość objętości kruszywa

Stałość objętości kruszywa oznacza jego zdolność do przenoszenia nadmiernych zmian objętości spowodowanych zmiennością warunków fizycznych. Brak stałości objętości jest więc różny od pęcznienia spowodowanego przez reakcje chemiczne między kruszywem i alkaliami występującymi w cemencie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do fizycznych przyczyn dużych lub stałych zmian objętości kruszywa należą: zamrażanie i odmrażanie, zmiany cieplne przy temperaturach powyżej punkt zamarzania i przemienne nawilżanie suszenie. istnieje przekonanie, że kruszywo wytarte brak stałości objętości, jeżeli emany objętościowe, wywołane przez powyższe przyczyny, powodują zniszczeje betonu, Może ono mieć zakres od miejscowego złuszczenia do rozległych piknięć powierzchni, a nawet do rozpadu na znacznej głębokości; może więc zmieniać się od pogorszenia tylko wyglądu betonu aż do stanu zagrożenia konstrukcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Brak stałości objętości wykazują porowate rogowce, szczególnie lekkie o strukturze drobnoporowatej, niektóre łupki osadowe, wapienie przewarstwio- ne pęczniejącą gliną oraz inne ziarna zawierające minerały ilaste, szczególnie z grupy montmorylonitu i illitu. Na przykład natrafiono na zmieniony doleryt, który odkształca się aż o wartość 0,0006 przy nawilżeniu i suszeniu, beton zawierający takie kruszywo może ulegać zniszczeniu w warunkach przemiennego nawilżania i suszenia, a nastąpi to z pewnością przy zamrażaniu i odmrażaniu. Badanie stałości kruszywa określone jest w normie ASTM C 88-71a (uprawnienia budowlane). Próbka kruszywa wielofrakcyjnego poddawana jest przemiennemu zanurzaniu w nasyconym roztworze siarczanu sodowego lub magnezowego (który daje bardziej surowe warunki) i suszeniu w suszarce. Powstawanie kryształów soli w porach kruszywa wykazuje tendencje do rozrywania ziaren, prawdopodobnie w podobny sposób jak działanie lodu (program egzamin ustny).

Zmniejszenie wymiarów ziaren

Zmniejszenie wymiarów ziaren po pewnej liczbie cykli, co wykazuje analiza sitowa, określa stopień braku stałości objętości. Badanie to daje tylko jakościowe wskazówki o zachowaniu się kruszywa w rzeczywistych warunkach i nie może służyć za podstawę do przyjęcia lub odrzucenia kruszywa nieznanego. Szczególnie nie ma wyraźnego powodu, dla którego stałość objętości badana wg normy ASTM C 88-7la powinna być związana z zachowaniem się betonu poddawanego zamrażaniu i odmrażaniu. Inne badania polegają na poddawaniu kruszywa przemiennym cyklom zamrażania i odmrażania i czasami są stosowane do zapraw lub betonów wykonanych z niepewnym kruszywem. Niestety, żadne z tych badań nie daje dokładnych wskazówek o zachowaniu się kruszywa w rzeczywistych warunkach zmian wilgotności i temperatury powyżej punktu zamarzania (opinie o programie).

Podobnie brakuje metod badań, które pozwalałyby przewidywać w sposób zadowalający trwałość kruszywa w betonie w warunkach zamrażania i odmrażania. Głównym powodem tego jest to, że zachowanie się kruszywa związane jest z obecnością otaczającego je zaczynu cementowego i wobec tego tylko dane otrzymane z praktyki mogą w sposób zadowalający udowodnić trwałość tego kruszywa (segregator aktów prawnych).

Niektóre kruszywa podatne są na niszczące działanie mrozu i będą one dalej omawiane. Są to porowate rogowce, łupki osadowe, niektóre wapienie, szczególnie wapienie uwarstwione i niektóre piaskowce. Wspólną cechą charakterystyczną tych skał o niekorzystnych danych otrzymanych z praktyki jest wysoka nasiąkliwość. Trzeba jednak podkreślić, że wiele trwałych skał wykazuje również tę samą cechę. Zniszczenie wskutek działania mrozu występuje również, gdy zaistnieją krytyczne warunki zawartości wody i braku jej odprowadzenia (promocja 3 w 1). Zależą one m. in. od wymiarów, kształtu i ciągłości porów w kruszywie, ponieważ charakterystyczne cechy porów wpływają na prędkość i wartość nasiąkliwości oraz na prędkość, przy której woda może wyciekać z ziaren kruszywa. Te istotne właściwości porów są ważniejsze niż całkowita ich objętość, która wyraża się wartością nasiąkliwości.