Stan błonowy

Dopóki rozpatrujemy stan błonowy, pasma te możemy traktować jako płyty tarczownicy, w których błonowy stan naprężeń jest analogiczny do stanu naprężeń w tarczach. Jeśli pierwsza tarcza rozpoczyna się na tworzącej y = 0, a zmienność N_x przebiega zgodnie z cos my, to każda tarcza, ze względu na naprężenia N_x, ma jedną strefę rozciąganą i jedną ściskaną (program uprawnienia budowlane na komputer). Dlatego właśnie istnieje tylko jeden punkt zerowy w każdej tarczy.

Ponieważ tarcza w całości działa jako zwykła belka o rozpiętości l (odległość między przeponami) oraz wysokości, to odkształcenia tej tarczy w kierunku obwodowym powłoki są w przybliżeniu odwrotnie proporcjonalne do trzeciej potęgi wysokości, zaś wprost proporcjonalne do m. Odkształcenia promieniowe w można przedstawić jako pomnożone przez m odkształcenia obwodowe i stąd odkształcenia błonowe są proporcjonalne do m⁴ (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeśli chodzi o odkształcenia płytowe, to dla każdego pasma walca podzielonego na 2 m pasm płytowych można przyjąć swobodne podparcie wzdłuż tworzących, stanowiących jego brzegi (uprawnienia budowlane). Jeśli D oznacza sztywność błonową, zaś K sztywność zginania, odkształcenia błonowe są proporcjonalne do, zaś odkształcenia płytowe do Jeśli D jest znacznie większe od K, to dla małych wartości m działanie błonowe jest dominujące. Jeśli m wzrasta, płyta zacznie przejmować coraz większą część obciążenia, a to dlatego, że stosunek tych dwóch odkształceń wzrasta w m. Dla dużych wartości m, całkowite obciążenie cos mrp przejmowane jest przez momenty M_v. Gdy m jest tak duże, że do wyznaczenia zakłóceń przy przeponach nie można stosować wzorów, należy stosować metody (program egzamin ustny).

Metody obliczeń

Trudno jest podać prostą i uniwersalną metodę obliczania rur (opinie o programie). W dalszym ciągu pracy podane zostaną 3 wymienione poprzednio elementarne metody, a mianowicie: teoria błonowa, metoda błonowo-płytowa oraz metoda belkowa, które jednak nie mogą być stosowane dla wąskich stref zakłóceń w pobliżu przepon. Wszystkie te elementarne metody mają na celu przedstawienie sposobu przejmowania przez konstrukcję obciążenia, rozłożonego na powierzchni powłoki.

Zakres stosowania tych trzech wymienionych metod można w skrócie przedstawić następująco: w przypadku gdy rura jest stosunkowo krótka (małe odstępy między przeponami) i ma cienkie ściany, sztywność zginania można pominąć i założyć, że całe obciążenie przekazuje się na przepony poprzez siły błonowe N_xv i N_x (błonowy stan naprężeń). Z drugiej znów strony, dla rury bardzo długiej i grubościennej, przekrój może być traktowany jako nieskończenie sztywny (nieskończenie wielka sztywność zginania ściany powłoki) (segregator aktów prawnych). W tym przypadku rura działa jak zwykła belka poddana zginaniu i skręcaniu, zaś naprężenia można wyznaczyć stosując założenia płaskich przekrojów. Teoria błonowa oraz metoda belkowa reprezentuje więc, podobnie jak dla konstrukcji dachowych, krańcowe przypadki stanu powłokowego. Dla powłok o normalnej długości i sztywności należy do rozważań przyjmować zarówno siły błonowe, jak i momenty zginające (metoda błonowo-płytowa).

Podane trzy metody elementarne nie można uważać za całkowicie dokładne, są one jednak łatwo zrozumiałe oraz nadają się do łatwego rozwiązania wielu problemów. Teoria błonowa ma znaczenie w przypadku, gdy obciążenie zmienia się w sposób ciągły od punktu do punktu. Metoda belkowa znajduje zastosowanie, jeśli powłoka nie posiada przepon, lub gdy odległości między nimi są zbyt duże, pod warunkiem jednak, że obciążenie jako funkcja x zmienia się stosunkowo równomiernie(promocja 3 w 1). Przy obciążeniu cos można dla dużych wartości m stosować metodę belkową, a to dlatego, że w takich przypadkach IV_v = 0. Metoda błonowo-płytowa może być stosowana dla bardziej skomplikowanych i złożonych przypadków pośrednich.