Stężające belki żelbetowe

Prócz rusztu z belek stalowych przewidziano podłużne, stężające belki żelbetowe. Ściany zewnętrzne segmentu zaprojektowano jako żelbetowe płyty grubości 25 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).
Projektowano posadowienie elementów prefabrykowanych na 2,0 m podsypce kamiennej i podobnie jak w poprzednim rozwiązaniu betonowanie częściowo metodą Contractor, częściowo na sucho. Ściany boczne doku zaprojektowano ze skrzyń zbliżonych do typu gdyńskiego.

W rozwiązaniu szóstym dno doku zaprojektowano dwuwarstwowe: dolna warstwa z betonu Contractor miała mieć 6,0 m grubości, górna 2,0 m grubości miała być betonowana na sucho w osłonie ścian bocznych, betonowanych między dwiema ścianami szczelnymi z brusów żelbetowych lub stalowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Z wszystkich omówionych rozwiązań według wstępnych kalkulacji najtańszy okazał się wariant /, najdroższy zaś (niemal dwukrotnie droższy niż f) wariant d.
Zmiana założeń pozwalająca przede wszystkim na zmniejszenie głębokości komory doku sprawiła, że omawiany dok ostatecznie zrealizowano w wersji przedtem wykluczonej, a mianowicie jako dok ciężki wykonany na sucho w grodzy (uprawnienia budowlane).

W tym rozwiązaniu dno i ściany boczne nie są rozdzielone dylatacjami i tworzą jedną monolityczną całość. Konstrukcja doku w przekroju poprzecznym jest sztywna, co wpływa korzystnie na zmniejszenie momentów zginających w płycie dna przy osuszonej komorze doku, z drugiej jednak strony może być powodem zwiększonych naprężeń, np. wskutek nierównomiernego osiadania (program egzamin ustny).

Grubość dna doku

Dok ten ma wymiary komory 250x37x10,45 m (mierząc poniżej poziomu wody) i dno wykonano jako płytę żelbetową grubości ok. 4,30 m, połączoną przegubowo ze wspornikowo wysuniętymi ku osi doku fundamentami murów bocznych. Zbrojenie płyty wykonano z wkładek o podwyższonej przyczepności.
W ostatnich 10 latach zbudowano kilka doków ciężkich z betonu sprężonego (opinie o programie).

Bardzo reprezentatywny jest tu dok w Marsylii, zbudowany również w 1967 r. Ma on szerokość w świetle 50 m, długość ok. 320 m, głębokość zaś jego komory poniżej poziomu wody w basenie wynosi w osi 13,50 m. Grubość dna doku, wynosząca 5,5 m, jest o połowę mniejsza od grubości, jaka byłaby teoretycznie potrzebna, aby dno mogło samo zrównoważyć wypór wody. Aby móc przenieść wypór wody z dna na ściany boczne, zaprojektowano dno jako wstępnie sprężone, co ma nie tylko zapewniać przeniesienie naprężeń wynikłych wskutek występowania momentów zginających, ale i zapobiegać tworzeniu się rys, które nawet przy dobrze zaprojektowanej pod wpływem wyporu wody działającego na dok opróżniony, musiano jednak uwzględnić, aby nie powstawały w dnie niebezpieczne naprężenia i w innych wypadkach obciążenia.

Obliczenia dna doku wykonano na podstawie hipotezy Winklera, przy czym bardzo delikatną sprawą było wyznaczenie współczynnika podłoża k, który przyjęto na podstawie badań przeprowadzonych na budowie jako równy 2 kG/cm3. Naprężenia w masywie dna sprawdzono również przez badania na modelu fotoelastycznym. Dały one dobrą zgodność z wynikami obliczeń opartymi na hipotezie Winklera.
Warto zauważyć, że podłoże doków stanowią margle oligoceńskie podścielone piaskowcami, z lokalnymi soczewkami piasków (segregator aktów prawnych).

Jak już wspomniano zachodzą tu następujące przypadki:
- gdy podłoże wokół doku jest suche i nie zachodzi obawa, że może w czasie budowy lub eksploatacji doku ulec zawilgoceniu wówczas nie istnieje wypór wody na dno i ściany i dok może być skonstruowany jako zupełnie lekki, bez potrzeby stosowania jakichkolwiek urządzeń czy elementów dodatkowych;
- gdy wokół doku występuje woda gruntowa, dok może być wykonany jako lekki jeżeli, bądź zastosuje się jego zakotwienie w podłożu, przenoszące siły wyporu wody, bądź obniży się trwale poziom wody gruntowej, tak aby wypór uległ całkowitej eliminacji lub aby stał się tak mały, by lekka konstrukcja doku zdolna była go przenieść bez potrzeby zakotwień (promocja 3 w 1).