Stężenia wiatrowe

Rygle rozmieszcza się według schematu. Odległość między ryglami w kierunku pionowym, czyli wysokość kondygnacji wynosi na ogół 1,80 m. Rygle są połączone ze stojakami za pomocą złączy krzyżowych.

Stężenia wiatrowe w płaszczyźnie pionowej rozmieszcza się ze wszystkich stron rusztowania na każdej kondygnacji. Stanowi je z każdej strony bądź jedna rura umieszczona według układu, bądź też dwie rury ustawione w formie tzw. krzyża św. Andrzeja (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stężenia są połączone z poprzccznicami i podłużnicami za pomocą złączy krzyżowych oraz powinny być montowane w miarę wznoszenia poszczególnych kondygnacji. Stężenia wiatrowe w płaszczyźnie poziomej, w szczególności w rusztowaniu kolumnowym, na którym pracują ludzie należy umieszczać co trzy lub cztery kondygnacje. Stężenia poziome połączone są ze stojakami złączami krzyżowymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Rygle w rusztowaniu kolumnowym powinny być zamontowane od wewnętrznej strony stojaków. Stężenia umieszczone w płaszczyznach pionowych rusztowania kolumnowego powinny znajdować się na zewnątrz jak najbliżej stojaków. Stopki stojaków, w rusztowaniu kolumnowym stałym, jeśli nie są utwierdzone w podłożu, powinny być łączone za pomocą rygli. W rusztowaniu kolumnowym ruchomym stojaki muszą być połączone ryglami możliwie jak najniżej. Poniżej tego połączenia powinno być przewidziane stężenie poziome (uprawnienia budowlane).

Jeżeli ze względu na znaczne obciążenia, które musi przenieść rusztowanie kolumnowe, należy wykonać stojaki narożne z dwu rur, wówczas rury w stojaku należy umieszczać według schematu.

Działanie wiatru na rusztowanie kolumnowe należy uwzględnić zgodnie z zasadami [R 3]. Opierając się na doświadczeniach wykonanych przez Instytut Badań i Doświadczeń w Poitiers dotyczących oddziaływania wiatru na konstrukcje rurowe, można - dla wiatru którego ciśnienie nie przekracza 80 kG/m² - przyjąć, że:

• obciążenie rury prostopadłej do kierunku wiatru jest równy iloczynowi jej średnicy, długości oraz ciśnienia wiatru bez współczynników zmniejszających lub zwiększających. Jeżeli rura jest nachylona względem kierunku wiatru pod pewnym kątem, wówczas do obliczeń jako jej długość należy przyjąć jej rzut na płaszczyznę prostopadłą do kierunku wiatru,
• należy przeanalizować wszystkie elementy konstrukcji (program egzamin ustny).

Rozłożenie zakotwień

Ten typ rusztowania wznoszony jest przy ścianie zewnętrznej budynku i jest w niej zakotowiony. Rusztowanie kolumnowe może stanowić część rusztowania elewacyjnego. Może ono być wolnostojące, jak na przykład w przypadku robót na wysokich miejscach budynku. Kilka przykładów zastosowania rusztowań tego typu (opinie o programie).

Rozłożenie zakotwień uzależnione jest od sił, które rusztowanie kolumnowe musi przenosić, jak np. od obciążeń pionowych, parcia wiatru oraz od wytrzymałości kotwi na wyrwanie.

Przykładowo można podać, że rusztowanie kolumnowe wspierające żuraw o udźwigu 500 kG, o wysięgu 2,00 m, poddane parciu wiatru mniejszemu od 65 kG powinno mieć zakotwienia założone w odstępach co 8,00 m w kierunku pionowym (segregator aktów prawnych).

Rusztowaniem kolumnowym wolnostojącym nazywamy rusztowanie, które opiera się tylko na podłożu i nie jest podtrzymywane w żadnym innym punkcie. Rusztowanie takie nie może przewrócić się pod wpływem:

• parcia wiatru,
• ruchomych obciążeń, którym jest poddane,
• nierówności terenu, po którym może być przesuwane (promocja 3 w 1).

Rusztowania nie narażone na działanie wiatru. Rusztowanie kolumnowe nie jest poddane działaniu wiatru wówczas, gdy jest umieszczone w zamkniętym pomieszczeniu. Przy wznoszeniu tych konstrukcji należy zapewnić, żeby wypadkowa obciążeń pionowych i ciężaru własnego rusztowania kolumnowego nie wyszła poza obrys zewnętrzny jego podstawy.