Stopień mrozoodporności betonu

Kruszywo ma mniejsze znaczenie. Niszczenie betonu wskutek małej mrozoodporności grubego kruszywa, może rozpocząć się dopiero po zniszczeniu i złuszczeniu warstwy zaprawy i obnażeniu ziaren kruszywa (program uprawnienia budowlane na komputer).
Stopień mrozoodporności betonu ocenia się wg marek: M-25, M-50, M-100, M-150 : M-200. Marki te wskazują liczbę cykli kolejnego zamrożenia przez 4 h do temperatury
wyższej niż - 20°C i odtajania w temperaturze +20°C przez okres nie dłuższy niż 20 h. Beton zwykły powinien charakteryzować się marką M-25.

Betony stykające się ze środowiskiem zewnętrznym gazowym, ciekłym lub stałym mogą podlegać agresji chemicznej, wywołującej korozję. Korozją betonu nazywa się procesy o charakterze destrukcyjnym, które zmieniają jego wartość i przydatność funkcjonalną, przy czym zmiany te są niezamierzone i niekorzystne (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Korozja wyraża się działaniem na beton związków chemicznych, np. gazów, kwasów lub roztworów niektórych soli, reagujących ze składnikami stwardniałego zaczynu cementowego.

Jeśli powstające przy tych reakcjach produkty są łatwo rozpuszczalne w wodzie, to kamień cementowy traci spoistość, przestaje wiązać kruszywo w betonie i beton ulega rozpadowi, poczynając od warstw zewnętrznych. Gdy powstające związki są trudno rozpuszczalne w wodzie, następuje narastanie kryształów, czyli produktów korozji (uprawnienia budowlane). Narastające kryształy, przede wszystkim w wyniku działania na beton siarczanów, mogą wywołać wysokie ciśnienie wewnątrz szkieletu betonu, które powoduje jego rozsadzanie.

Procesy utraty wytrzymałości lub spoistości betonu i ubytków stwardniałego spoiwa lub kruszywa w betonie zalicza się do destrukcyjnych procesów rozpuszczania i określa jako korozję rozpuszczania. Pękanie, pęcznienie i przyrost objętości betonu określa się jako korozję pęcznienia.
W literaturze radzieckiej stosowany jest tzw. podział Moskwina na trzy typy korozji: I procesy związane z ługowaniem rozpuszczalnych składników betonu przez wodę środowiskową,
JI procesy związane z reakcjami wymiany między składnikami betonu a środowiskiem agresywnym i powstawaniem łatwo rozpuszczalnych soli lub produktów nie wykazujących właściwości wiążących,
III procesy związane z powstawaniem źle rozpuszczalnych soli krystalizujących w porach betonu (program egzamin ustny).

Podział procesów korozji betonu

Podział procesów korozji betonu na korozję rozpuszczania i pęcznienia, nazywany skutkowym, nie jest w praktyce wystarczający. Przebieg jakościowy i ilościowy procesów korozji rozpuszczania różni się bowiem znacznie, zależnie od przyczyn, które te procesy wywołują (opinie o programie). Do celów praktycznych stosuje się podział przyczynowy procesów korozji, wynikający z rodzaju czynników agresywnych wywołujących korozję. W tym podziale o rodzaju korozji decyduje czynnik agresywny w środowisku zewnętrznym betonu.

Środowisko zewnętrzne wykazujące potencjalną zdolność do wywoływania procesów korozyjnych nazywa się agresywnym. O rodzaju agresywności środowiska decyduje rodzaj czynnika agresywnego w nim zawartego, a wg wielkości lub stężenia tego czynnika określa się stopień agresywności środowiska (segregator aktów prawnych).
Agresywne działanie środowiska gazowego określa się zależnie od rodzaju i stężenia /-.Tu (grupy efektywności gazu) i wilgotności względnej powietrza. W razie równoczesnego występowania w środowisku powietrznym kilku gazów do oceny przyjmuje sę przypadek najniekorzystniejszy.

Agresywne działanie środowiska ciekłego zależy od rodzaju i stężenia czynnika agresywnego oraz sposobu kontaktu betonu ze środowiskiem.
Środowisko stałe, np. magazynowane w obiektach sole, zwałowane na terenie zakładów przemysłowych odpady z dużą zawartością różnych związków chemicznych, stanowią potencjalne zagrożenie trwałości betonu, mogą bowiem stykać się z wilgotną powierzchnią betonu lub tworzyć roztwory stykające się z betonem (promocja 3 w 1).