Stopień spęcznienia błonnika

Z nastaniem zaś ciepłych miesięcy wiosennych drewno (zwłaszcza tarcica) jest już w znacznym stopniu przeschnięte, co utrudnia rozwój grzybów. Wreszcie drewno ze ścinki letniej zawiera związki organiczne w formie łatwiej dostępnej dla grzybów i drobnoustrojów niż drewno ze ścinki zimowej.

Stopień spęcznienia błonnika (celulozy i hemiceluloz) jest w okresie letnim większy niż zimą (program uprawnienia budowlane na komputer). Tłumaczy się to większą kwasowością drewna oraz większym nagromadzeniem materiałów pokarmowych w okresie letnim, co sprzyja rozwojowi grzybów. W okresie letnim kwasowość drewna jest o 0,2-0,4 pH większa niż w innych okresach roku. Prócz tego błonnik wchodzący w skład błony komórkowej podlega okresowym zmianom koloidalnochemicznym. W związku z tym drewno ze ścinki letniej zawiera celulozę w formie łatwiej podlegającej rozkładowi niż w drewnie ze ścinki zimowej. W wyniku powolnego przesychania błony komórkowe starzeją się i różnice w odporności na procesy rozkładowe w drewnie ze ścinki letniej i zimowej stopniowo się zacierają (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na podstawie spostrzeżeń praktycznych i doświadczeń teoretycznych należy w zasadzie stosować ścinkę zimową. Za drewno ze ścinki zimowej uważa się w naszych warunkach drewno ścięte w okresie czasu od 1 października do 31 marca. Granice te mają charakter pewnego szablonu; pojęciu zimowej pory cięcia odpowiada w istocie rzeczy okres spoczynku wegetacyjnego, którego granice ulegają wahaniom i przesunięciom, zależnie od układu warunków atmosferycznych w ciągu danego roku. Drewno ścięte w okresie zimowym należy możliwie rychło dostarczyć do tartaku, a cenne sortymenty przetrzeć do końca marca i tarcicę złożyć w przewiewne stosy. Jest to ważne zwłaszcza w odniesieniu do drewna sosnowego, które w ciepłej porze roku łatwo ulega zasinieniu (uprawnienia budowlane).

Ścinkę letnią można dopuścić jedynie tam, gdzie momenty natury gospodarczej, klęski żywiołowe lub trudne warunki terenowe narzucają stosowanie ścinki letniej jako jedyne rozwiązanie techniczne. Konieczne jest stosowanie letniej pory cięcia w odniesieniu do drewna świerkowego, z którego ma być otrzymana kora garbarska (program egzamin ustny).

Stosowanie ścinki zimowej

Drewno ze ścinki zimowej można z łatwością odróżnić od drewna ze ścinki letniej. Latem bowiem kora daje się w zupełności złuszczyć z drewna, w zimie zaś kora silnie przylega do drewna, tak że przy starannym nawet korowaniu zawsze pozostają na drewnie smugi kory i łyka. Prócz tego w drewnie pochodzącym ze ścinki zimowej ostatni słój jest całkowicie uformowany, w kłodach natomiast ze ścinki letniej brak strefy drewna późnego lub nie jest ona normalnie wykształcona (opinie o programie).
Stosowanie ścinki zimowej stwarza trudności gospodarcze ze względu na ciężkie warunki pracy w zimie i nierównomierne rozłożenie pracy w pozostałych okresach roku. W związku z tym należałoby przeprowadzić kontrolne doświadczenia na temat ścinki w okresie od 1 do 30 września. Można przypuszczać, że ścinka prowadzona we wrześniu powinna dać drewno identyczne co do jakości z drewnem z cięcia zimowego (segregator aktów prawnych). Za przypuszczeniem tym przemawiają następujące względy. W ciągu września drzewo przechodzi z okresu wegetacyjnego w stan spoczynku, wobec czego biochemiczny stan drewna zbliża się prawdopodobnie do stanu zimowego. W ciągu września drewno przypuszczalnie nie wyschnie o tyle, by - groziło mu niebezpieczeństwo spękania i inwazja grzybów. W październiku zaś niebezpieczeństwa te stają się nieistotne ze względu na niską temperaturę.
Przeciw ścince wrześniowej przemawia stwierdzone przez Gaumann a niebezpieczeństwo zaparzenia drewna bukowego w okresie od września do końca listopada.

W wypadku pozytywnego wyniku doświadczeń istniałaby możliwość przesunięcia części prac zrębowych na wrzesień. Byłoby to równoznaczne z możliwością lepszego rozłożenia w czasie prac zrębowych i wywozowych oraz z możliwością dostawiania w ciągu zimy większej ilości drewna do zakładów przemysłowych (promocja 3 w 1).