Stopień zmielenia cementu

Wraz ze wzrostem stopnia rozdrobnienia cementu wzrasta również ilość gipsu niezbędna do właściwego opóźnienia procesu, ponieważ w drobno zmielonym cemencie większa ilość C3A jest dostęp wczesnej hydratacji. Zawartość wody zaczynie o konsystencji normowej j< tym wyższa, im drobniej zmielony ji cement, lecz przeciwnie zwiększeniu stopnia rozdrobnienia cementu nieznacznie urabialność mieszań. Wyjaśnieniem tej anomalii może b fakt, że próby konsystencji i urabialności zaczynu cementowego pozwala mierzyć różne właściwości świeżego z czynu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Również domieszane przypadkowo powietrze wywiera wpływ na urabialność zaczynu, a cementy o różny] stopniu rozdrobnienia mogą zawiera różne ilości powietrza.
Stopień zmielenia cementu jest jego istotną cechą i powinien być staranni kontrolowany. W przeszłości określano wielkość frakcji pozostającej na normowym sicie 90 urn (nr 170 wg BS) i maksymalną ilość tej pozostałości ograniczono do 10% wagowo w przypadki zwykłego i do 5% wagowo w przypadku szybkotwardniejącego cementu portlandzkiego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy spełnieniu tego warunku cement nie zawierałby nadmiaru dużych ziaren, które ze względu na stosunkowo małą powierzchnię na jednostkę masy odgrywałyby tylko niewielką rolę w procesie hydratacji i wzrostu wytrzymałości.
Próba przesiewania nie dostarcza jednak informacji odnośnie do wielkości ziaren mniejszych niż wspomniane 90 mm, a właśnie te drobniejsze cząstki spełniają najważniejszą rolę w początkowym przebiegu hydratacji. Próby stosowania sit drobniejszych były na ogół nieudane ze względu na zatykanie się takich niezwykle drobnych siatek.
Podstawą tych metod jest zależność prędkości swobodnego opadania cząstek od ich średnicy (uprawnienia budowlane).

Prawo Stokesa określa graniczną prędkość opadania kulistej cząstki w cieczy pod wpływem przyciągania ziemskiego. Ciecz powinna być oczywiście chemicznie obojętna w stosunku do cementu. Ważne jest również uzyskanie właściwego rozproszenia cząstek cementu, ponieważ częściowa flokulacja3> spowodowałaby pozorne zmniejszenie wielkości zmierzonej powierzchni właściwej, “doskonaleniem tych metod jest użycie turbidymetru Wagnera stosowanego w USA (norma ASTM C 115-70) (program egzamin ustny).

Rozkład wielkości cząstek

W próbie tej określa się koncentrację cząstek na danym poziomie w zawiesinie z nafty za pomocą promienia świetlnego, przy czym procentową ilość przechodzącego światła oblicza się używając fotokomórki. Turbidymetr daje na ogół wyniki prawidłowe, jednak pewien błąd powstaje na skutek założenia, że cząstki mniejsze niż 7,5 M-m mają równomierny rozkład wielkości. Te właśnie najdrobniejsze cząstki mają największy udział w powierzchni właściwej cementu i błąd ten jest szczególnie znaczny w przypadku stosowanych obecnie cementów o dużej miałkości (opinie o programie).

Ulepszenie tej metody normowej jest możliwe, jeśli określi się koncentrację cząstek o wymiarze 5 M-m i zmodyfikuje obliczenia. Typową krzywą rozkładu wielkości cząstek. Na wykresie pokazano również, jaki jest udział tych cząstek w całkowitym polu
powierzchni próbki. Rozkład wielkości cząstek zależy od metody przemiału i w związku z tym jest różny dla różnych wytwórni (segregator aktów prawnych).
Nie jest jednak całkiem jasne, co znaczy „dobre” uziarnienie cementu, tj. czy wszystkie cząstki powinny być tego samego wymiaru, czy też raczej rozkład ich powinien być taki, aby umożliwiał szczelne ich ułożenie.

Nowszą metodą określania powierzchni właściwej cementu jest metoda przepuszczalności powietrza, z zastosowaniem aparatu opracowanego przez Lea i Nurse 4). Metoda ta podana jest w normie BS 12: 1958. Podstawą jej jest związek zachodzący między przepływem powietrza przez warstwę ziarnistą oraz polem powierzchni cząstek składających się na tę warstwę. Pole powierzchni na jednostkę ciężaru materiału warstwy można porównać z przepuszczalnością warstwy o określonej porowatości, tj. zawierającej w danej całkowitej objętości ustaloną objętość porów (promocja 3 w 1).