Stopy fundamentowe

Zgodnie z określeniem podanym w rozdziale 1 fundamentem płytkim nazywamy konstrukcję przekazującą obciążenia na grunt znajdujący się bezpośrednio pod nią. Stopy fundamentowe, zazwyczaj prostokątne w rzucie poziomym, są najczęściej stosowanym rodzajem fundamentów płytkich do posadowienia słupów, podczas gdy ławy fundamentowe stosujemy do posadowienia ścian. Niekiedy używamy płyt fundamentowych lub rusztów. Projektowanie fundamentów przeprowadzamy drogą kolejnych prób (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na wstępie wybiera się rodzaj fundamentu i przyjmuje się jego wymiary. Następnie należy wykonać obliczenia statyczne w celu przekonania się o przydatności przyjętego fundamentu. Gdyby obliczenia statyczne potwierdziły tę przydatność, to należy jeszcze sprawdzić koszty w celu upewnienia się, czy nie istnieje inne, tańsze, a równie odpowiednie rozwiązanie. Jeśli fundament nie odpowiada wymaganiom, należy wprowadzić większy (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W pewnych przypadkach może okazać się niemożliwe zaprojektowanie odpowiedniego fundamentu płytkiego na danym gruncie, co wiąże się z koniecznością zastosowania fundamentów głębokich bądź wzmocnienia gruntu.

Wyboru rodzaju fundamentu oraz jego wymiarów często dokonuje się na podstawie tablic zawierających dopuszczalne naciski na grunt. Projektowanie ław lub stóp fundamentowych na podstawie naprężeń dopuszczalnych na grunt dla budynków niskich prowadzi zazwyczaj do nieekonomicznych rozwiązań, czego nie można powiedzieć o fundamentach pod budowle wysokie lub specjalne (uprawnienia budowlane). W wielu przypadkach na podstawie wnikliwych rozważań można wykazać, że przyjęcie do projektowania fundamentów nacisków na grunt większych niż dopuszczalne wg przepisów może być także bezpieczne.

Metody wykonania fundamentów

Te same ogólne zasady, które stosuje się do badania osiadania i stateczności fundamentów płytkich, można również zastosować do nasypów i zapór posadowionych na miękkim podłożu (program egzamin ustny). Wiele praktycznych porad dotyczących szczegółów konstrukcyjnych fundamentów oraz ich ekonomiczności można znaleźć w pracach Tenga (1962) i U.S. Navy (1962), a metody wykonania fundamentów w pracy Carsona (1965).

W celu lepszego zrozumienia ogólnego zachowania się fundamentów płytkich rozpatrzymy przypadek, w którym przyrost naprężeń działa na powierzchnię wyidealizowanego materiału (opinie o programie). Zakłada się, że materiał ten jest sprężysty, dopóki maksymalne naprężenie ścinające nie osiągnie wartości c. Z chwilą osiągnięcia tego stanu dalsze odkształcenia na skutek ścinania mogą wystąpić przy stałej wartości naprężenia ścinającego. Zakłada się również, że materiał ten jest idealnie sprężysty ze względu na zmiany objętości.

Z chwilą wzrostu początkowo cała bryła zachowuje się sprężyście i naprężenia oraz osiadania można wyznaczyć stosując wzory teorii sprężystości. Dopóki spełniona jest zależność we wszystkich punktach, dopóty osiadanie jest proporcjonalne Dla dowolnej wartości największa wartość występuje na osi na głębokości w przybliżeniu równej połowie szerokości pola obciążonego (segregator aktów prawnych). W przypadku gdy w tym punkcie krytycznym, materiał w nim płynie. Jednakże stan ten nie jest groźny, ponieważ punkt uplastycznienia jest otoczony całkowicie materiałem. Fundament posadowiony na piasku bardzo zagęszczonym zachowuje się nieco inaczej. W tym przypadku obciążenie wywołujące ogólne zniszczenie przez ścinanie jest tylko nieco większe od obciążenia wywołującego zniszczenie miejscowe, przy czym powstają bardzo wyraźne powierzchnie zniszczenia. Po wystąpieniu ogólnego zniszczenia wskutek ścinania opór maleje w efekcie zniszczenia zazębienia ziaren (promocja 3 w 1). Stan ten odpowiada przekroczeniu maksimum na wykresie zależności naprężenia i odkształcenia w piasku zagęszczonym.