Stosowanie koparek przedsiębiernych

Stosowanie koparek przedsiębiernych (w większości koparek uniwersalnych z wyposażeniem przedsiębiernym) jest w budownictwie bardzo szerokie, a udział procentowy robót ziemnych wykonywanych za pomocą koparek z wyposażeniem przedsiębiernym jest największy w porównaniu do wykonywanych za pomocą pozostałych wyposażeń roboczych. Głównymi miejscami stosowania koparek przedsiębiernych są wykopy przy budowie dróg i kolei, doły fundamentowe pod budynki, kopalnie piasku i żwiru, wreszcie czasami załadowanie na środki transportowe urobku odspojonego przez inne maszyny, np. spycharki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podstawową zaletą wyposażenia przedsiębiernego jest możność pracy w zasadzie we wszelkich gruntach (łącznie z twardymi zleżałymi, a także w skruszonych skałach monolitycznych) oraz krótki cykl roboczy, a zatem duża wydajność, natomiast jego wadą jest możność pracy tylko głównie z dna wykopu (największa możliwa głębokość kopania koparką przedsiębierną poniżej spodu gąsienic przy pochyleniu wysięgnika pod kątem 45° wynosi 1,5 m, a pod kątem 60°- 1 m) oraz możność pracy tylko w gruntach suchych lub odpowiednio osuszonych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wyposażenie przedsiębierne, jako sztywnie złączone z nadwoziem, wyróżnia się łatwością ładowania odspojonego urobku na środki transportowe. Ładowanie na odkład jest przy tym wyposażeniu również z powodzeniem stosowane, jednak pod tym względem znacznie ustępuje wyposażeniom linowym koparek (wyposażenia zbierakowe, chwytakowe) (uprawnienia budowlane).

Cykl roboczy koparki przedsiębiernej składa się z następujących pięciu czynności:

• odspojenie gruntu z jednoczesnym napełnieniem łyżki,
• obrót nadwozia i ustawienie łyżki nad miejscem wyładowania,
• wyładowanie na środek transportowy lub odkład,
• powrotny obrót nadwozia i ustawienie łyżki nad wykopem,
• opuszczenie łyżki (program egzamin ustny).

Mechanizmy koparki przedsiębiernej

Aby wykonanie tych czynności było możliwe, mechanizmy koparki przedsiębiernej umożliwiają wykonywanie następujących ruchów:

• podnoszenie (i opuszczanie) ramienia łyżki w celu ładowania urobku do łyżki i przemieszczanie go na środek transportowy lub nad miejsce odkładu (mechanizm podnoszenia łyżki - główna wciągarka),
• wysuwanie (i cofanie) ramienia łyżki w celu wcinania łyżki w pobierany grunt (mechanizm naporu),
• obrót nadwozia w dowolną stronę z wyposażeniem roboczym (wysięgnik, ramię i łyżka) w celu opróżnienia łyżki i załadowania urobku na środki transportowe lub zrzucenia go w określonym miejscu na odkładzie (mechanizm obrotu),
• ruch postępowy (i wsteczny) koparki potrzebny dla przechodzenia koparki z jednego stanowiska roboczego na inne (mechanizm jazdy) (opinie o programie),
• podnoszenie i opuszczanie wysięgnika (w granicach 30-60° średnio 45°) w celu przystosowania koparki do warunków budowy (wciągarka podnoszenia wysięgnika).

Początkowo łyżka znajduje się w położeniu odpowiadającym pozycji ramienia pochylonego (ku gąsienicom) o kąt nie mniejszy od 10° w stosunku do pionu. W tym położeniu zęby łyżki ustawione są pod kątem najbardziej korzystnym do poziomego ścinania gruntu.

Przez nawijanie liny podnoszenia łyżki i jednoczesne włączenie mechanizmu naporu, powodującego wysuwanie ramienia do przodu, dokonuje się w jednym i tym samym czasie wcinania łyżki w grunt oraz unoszenia do góry ramienia z łyżką i napełniania jej urobkiem (segregator aktów prawnych).

Krzywa, po której odbywa się ruch łyżki ku górze, jest wypadkową dwóch ruchów (pionowego i poziomego), przy czym w miarę podnoszenia łyżki coraz bardziej zbliża się ona do łuku koła opisanego ze środka wału naporowego. Z chwilą przejścia ramienia przez położenie poziome przerywa się jego ruch postępowy. W gruntach spoistych ścinanie ściany wykopu odbywa się stosunkowo cienką warstwą o jednakowej grubości na całej wysokości ściany (promocja 3 w 1). W gruntach lekkich, umożliwiających ścinanie grubszej warstwy, załadowanie łyżki następuje już na początku czerpania.