Stosowanie powłoki gruntującej

Na szorstkich powierzchniach zaleca się stosowanie powłoki gruntującej podwójnej lub potrójnej. Materiałów gruntujących używa się jako roztworów na zimno lub jako emulsji (program uprawnienia budowlane na komputer). Stosowanie emulsji na jeszcze wilgotnym murze lub betonie jest wówczas celowe, gdy powierzchnie mają być zaizolowane w wyjątkowo krótkim czasie po ich rozdeskowaniu. Emulsje stosuje się przede wszystkim w pomieszczeniach zamkniętych, gdzie roztwory z powodu szkodliwego dla zdrowia parowania rozpuszczalników nie mogą być używane. Zaletą emulsji asfaltowych jest ich bezwonność, co ma szczególne znaczenie przy izolacjach komór chłodniczych i składów żywności.

Powierzchnie powlekane emulsją powinny być najpierw nieco osuszone. Nie można stosować emulsji do powlekania powierzchni podlegających stałemu zawilgoceniu w czasie robót (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Należy przyjąć, że stosowanie emulsji jest wtedy skuteczne, gdy podłoże może szybko wyschnąć i nie jest narażone przed wyschnięciem na wpływy wody lub opadów atmosferycznych. W takich bowiem warunkach powłoka pozostaje przez bardzo długi czas miękka i wrażliwa na uszkodzenia. Dotyczy to również pomieszczeń o bardzo dużym zawilgoceniu powietrza.
W przypadkach stosowania emulsji na wolnym powietrzu należy przed wyschnięciem powłoki chronić ją przed opadami atmosferycznymi (np. rozpościerając płótna żaglowe). Powłoki z emulsji wypłukane przez deszcz należy ponownie wykonać. Nie należy stosować emulsji na powierzchniach zaoliwionych.

Zużycie roztworu asfaltowego lub emulsji wynosi 0,3-0,5 kg na 1 m2 powlekanej powierzchni, zależnie od jej chropowatości (uprawnienia budowlane).
Powłoka bitumiczna może być nakładana po uprzednim wyschnięciu warstwy gruntującej. W lecie okres schnięcia warstwy gruntującej wynosi 24-6 godzin, w zależności od temperatury powietrza. W miesiącach zimnych okres ten przedłuża się do 1-3 dni. Dostateczne wyschnięcie warstwy gruntującej sprawdza się przez lekkie naciśnięcie dłonią powierzchni gruntującej. Warstwę gruntującą możemy uznać za dostatecznie wyschniętą, jeśli nie pozostawia śladów na ręku.

Stopień zawilgocenia warstwy gruntującej

Stopień zawilgocenia warstwy gruntującej sprawdza się wzrokowo lub lepiej przez próbne naklejenie kawałka papy lepikiem na gorąco. Jeśli przy odrywaniu papy zastygły lepik odstaje wraz z powłoką gruntującą od podłoża, wówczas powierzchnię podłoża tak zagruntowaną należy uważać jako wilgotną. Na takim podłożu nie należy kłaść izolacji.
Gruntowanie emulsją asfaltową można prowadzić tylko w temperaturach nie niższych od -5°C (program egzamin ustny).

Lepiki na zimno można nakładać na lekko wilgotną warstwę gruntującą. Grubość warstwy gruntującej jak też właściwej izolacji można sprawdzić za pomocą specjalnych przyrządów mikrometrycznych (opinie o programie).
Wskazówki ogólne. Na powłokę gruntującą nakłada się masę powłokową, która Stanowi właściwą izolację budowli. Zwykle stosuje się dwie warstwy masy powłokowej. Jako powłoki lekkie mogą być zalecane:

a) masy powłokowe na gorąco,

b) masy powłokowe na zimno w postaci mas asfaltowych, smołowych lub odpowiednich emulsji,

c) masy bitumiczne powłokowe, gęste, w postaci past (segregator aktów prawnych).
Masę powłokową nakłada się za pomocą czystych pędzli lub szczotek. Każda powłoka przed nałożeniem następnej powinna należycie wyschnąć (a jeśli zachodzi potrzeba, należy ją poprawić). Również świeżo nałożoną powłokę należy chronić przed zabrudzeniem, np. pyłem cementowym, w przeciwnym bowiem razie następna warstwa powłoki będzie miała złą przyczepność. Powłoka powinna mieć jednakową grubość, być jednolita i nie powinny tworzyć się na niej pęcherze powietrzne.

Do izolacji należy używać wyłącznie jednego rodzaju materiału (asfaltowego lub smołowego) (promocja 3 w 1).
Lekką izolację asfaltową bez wkładek wykonuje się przeważnie z produktów asfaltowych. Produkty smołowe są stosowane do obiektów tymczasowych lub o drugorzędnym znaczeniu.