Straty odkształcenia sprężystego

Straty odkształcenia sprężystego są następstwem skrócenia sprężystego betonu przy wprowadzeniu siły sprężającej.
W przypadku kablobetonu (naciąg w oparciu o element sprężany) straty grupy 4) w zasadzie nie występują, ponieważ odkształcenia sprężyste zostają skompensowane odpowiednim wysuwem tłoka naciągarki. W przypadku strunobetonu nie występują straty typu 2) i 3); ewentualne straty w urządzeniach kotwiących zaliczamy tu do grupy 1) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Straty reologiczne wywołane są takimi zjawiskami, jak pełzanie i skurcz betonu oraz odkształcenia termiczne. Ponieważ chodzi tu o zjawiska nie tylko ściśle reologiczne, byłoby właściwiej mówić ogólnie o spadkach sprężenia; ponieważ jednak zjawiska te łączą się ściśle ze sobą i wywierają istotny wpływ na pełzanie, zachowujemy określenie „straty reologiczne” (przyjęte w normie PN-57/B-03320).
Oddzielną grupę stanowią straty wywołane relaksacją uzbrojenia sprężającego.

Rozumiemy przez nią spadek naprężenia w uzbrojeniu, następujący z upływem czasu przy założonym stałym wydłużeniu. Jeżeli równocześnie następuje skrócenie uzbrojenia (wskutek pełzania betonu), mówimy o relaksacji złagodzonej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Straty siły sprężającej wywołane relaksacją uzbrojenia należą niewątpliwie do strat Teologicznych, w praktyce zwykło się jednak zaliczać je do strat doraźnych, a to z następujących przyczyn:
a) zjawiska relaksacji stali są krótkotrwałe w porównaniu ze zjawiskami pełzania betonu (okresy kilkudniowe w porównaniu z kilkumiesięcznymi a nawet z kilkuletnim),
b) relaksację możemy w znacznej mierze wyeliminować przez tzw. przeciążenie stali (chwilowe naciągnięcie do siły wyższej od nominalnej i następnie odprężenie).
Przez wstępne przeciążenie stali w wielu przypadkach udaje się wyeliminować i inne straty doraźne. Przeciążenie to wynosi zazwyczaj tyle, aby skompensować wartość średnią strat, co oznacza, że w tym przypadku strata redukuje się do odchylenia przypadkowego od wartości średniej (lecz na ogół nie jest wyeliminowana całkowicie). Jeżeli pewien typ naciągarki wykazuje dodatkowe źródło straty (np. nowy punkt tarcia na korpusie naciągarki), to możemy je wyeliminować przez dodatkowe przeciążenie tylko z dokładnością do odpowiedniego odchylenia przypadkowego; dlatego też należy dążyć (aczkolwiek nie w stopniu przesadnym) do likwidowania źródeł strat w naciągarce (uprawnienia budowlane).

Próby sprężania

W dalszym ciągu omówimy obydwa rodzaje strat, przy czym najpierw rozpatrzymy straty reologiczne, ponieważ zagadnienie to wykracza poza problem strat w ścisłym znaczeniu i wiąże się z szerszym zagadnieniem podstaw teorii konstrukcji sprężonych, które opierają się na bazie Teologicznej (program egzamin ustny).

Pierwsze próby sprężania zakończyły się niepowodzeniem, ponieważ zanikały naprężenia wstępne w betonie. Przyczynę tego wyjaśniły dopiero długoletnie badania E. Freyssineta, który odkrył zjawisko określone przez niego mianem pełzania, charakteryzujące się narastaniem z upływem czasu odkształceń betonu poddanego długotrwałym obciążeniom o stałej wartości. Odkrycie to miało bez wątpienia charakter rewolucyjny, zważywszy, że beton był w owym czasie synonimem trwałości i niezmienności (opinie o programie). Doprowadziło ono E. Freyssineta do podstawowego stwierdzenia, że chcąc skompensować owe opóźnione odkształcenia betonu, należy nadawać uzbrojeniu wydłużenia wstępne o znacznej wartości, a więc stosować do sprężania stal o wysokiej wytrzymałości. Wówczas, pełzanie betonu wywołuje tylko pewne zmniejszenie naprężenia wstępnego uzbrojenia, tj. przejawia się w postaci straty Teologicznej sprężenia (segregator aktów prawnych).

Teoria konstrukcji sprężonych wymaga w ogólności oparcia na założeniach szerszych niż statyka tradycyjna, gdyż:
- nie wystarcza model ciała idealnie sprężystego i konieczne jest wprowadzenie modeli Teologicznych,
- trzeba zrezygnować z założenia jednorodności ustroju, ponieważ niezbędne jest tu uwzględnienie współdziałania uzbrojenia i betonu,
- traci ważność założenie, iż stan wyjściowy jest stanem beznaprężeniowym, gdyż jest on stanem sprężenia wstępnego, charakteryzującym się obecnością tzw. samonaprężeń (promocja 3 w 1).