Strome ściany

Jak już wspomniano, istnieje wiele metod teoretycznych, półempirycznych i czysto empirycznych wyznaczania wartości i rozkładu ciśnień wywołanych przez napór lub uderzenie fali na pionowe lub strome ściany zewnętrznych budowli morskich.

Niektóre ważniejsze dawniejsze metody (sprzed 1939 r.) wyznaczania wartości parametrów naporu lub uderzenia fali na pionową ścianę sztywnego falochronu. Przeważnie mają one jednak już znaczenie tylko historyczne, jakkolwiek zaletą ich jest w wielu wypadkach prostota posługiwania się nimi. Metody nowsze, lub te które do dziś nie straciły na aktualności, omówiono szczegółowo w dalszych podrozdziałach (program uprawnienia budowlane na komputer).
Fale nierozbite to Cale oscylacyjne krótkookresowe postępowe i stojące, fale knoidalne oraz fale samotne.
We wszystkich tych wypadkach ogólny wykres naporu fali na ścianę pionową (lub stromą) przedstawia się: w momencie gdy w powierzchnię ściany trafia szczyt fali, w momencie gdy w powierzchnię ściany trafia dno doliny fali.

W wypadku a napór fali skierowany jest od morza ku ścianie, w b - napór działa z przeciwnej strony i skierowany jest ku morzu.
Wykresy te pomijają dwustronny napór hydrostatyczny na ścianę, którego wypadkowa jest równa zeru, gdy poziomy spokoju z obu stron ściany są jednakowe.
Według tych zestawień przeważa na wodach polskich, we wczesnych fazach zim, szkło lodowe do 5 cm grubości, a w późniejszych - młody stały lód o grubości 5-15 cm, bądź też szarobiały, stały lód o grubości od 16 do 30 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Biały stały lód

Biały stały lód o grubości ponad 30 cm (do 40 cm) występuje rzadko (przeważnie na Zalewie Wiślanym), w czasie wielu zim wcale go nie było. Bardziej na zlodzenie narażone są akweny zamknięte, tj. zatoki i zalewy (uprawnienia budowlane). U wybrzeży pełnego morza częściej spotyka się ruchome formy lodu, z których niebezpieczne dla budowli są zwarte dryfujące lody (kry) i lody stłoczone, jakkolwiek utworzenie się pokrywy lodowej sięgającej na parę kilometrów od brzegu jest również częste. Oczywiście lody takie występują także w zatokach i zalewach.
Grunt zalegający na budowli, przekazuje jej swój ciężar, który można obliczyć, mnożąc grubość warstwy gruntu przez jego ciężar objętościowy (program egzamin ustny).

Przedmiotem niniejszego podrozdziału będzie jednak przede wszystkim zjawisko parcia i odporu gruntu w jego najbardziej klasycznej postaci, to jest w odniesieniu do pionowej lub stromej ściany sztywnej, stykającej się z gruntem i sięgającej do powierzchni gruntu, przyjmowanej jako płaszczyzna pozioma lub nachylona. Równocześnie rozpatrywać się będzie ścianę nieskończenie długą, a ściśle jej odcinek jednostkowy, a więc zagadnienie dwuwymiarowe (płaskie).
Inne, bardziej złożone wypadki, bądź dotyczące zagadnień trójwymiarowych (przestrzennych), bądź też związane ze szczególnym odkształcaniem się elementów budowli (np. ścian szczelnych), omówione będą w razie potrzeby w następnych kolejnych rozdziałach, poświęconych poszczególnym rodzajom konstrukcji (opinie o programie).

Na wstępie kilka definicji.
Parcie spoczynkowe (geostatyczne) jest to siła, którą grunt wywiera na nieruchomą ścianę konstrukcji, z którą się styka i z którą pozostaje w równowadze.
Zakładając znajomość podstaw mechaniki gruntów u czytelnika nie objaśnia się pojęć podstawowych i podstawowych cech gruntu, takich jak kąt tarcia wewnętrznego, spójność itp., odsyłając do podręczników przedmiotu (segregator aktów prawnych).

Przebieg zjawisk, przy założeniu sztywnej tarczy odłamu, jest kinematycznie możliwy tylko w wypadku płaskiej lub kołowo-walcowej powierzchni odłamu. W wypadkach występowania odporu gruntu same powierzchnie kołowo-walcowe jako powierzchnie odłamu są raczej w rzeczywistości nie spotykane, w kombinacji zaś z płaszczyznami budzą te same zastrzeżenia co spirale (promocja 3 w 1).