Strona parzysta
Strona parzysta utrzymana jest w wyrównanym gabarycie pionowym, w spokojnych rytmach porządkowej architektury, wydobywającej łagodną krzywiznę magistrali (program uprawnienia budowlane na komputer). Budynki mieszkalne malowniczej strony przeciwległej wyposażone są w bogaty plastyczny profil; umieszczone w nich sklepy wysunięte naprzód wzdłuż całej linii zabudowy kształtują dodatkowy taras rozwijający i podkreślający wielopoziomowy układ magistrali. Odmienne potraktowanie przestrzenne obu stron arterii znajduje uzasadnienie w ich odrębnej treści programowej: po stronie nieparzystej zlokalizowano przeważnie budownictwo mieszkaniowe, natomiast po parzystej znalazły się gmachy użyteczności publicznej tworzące tu jednorodny monumentalny front zabudowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W systemie kompozycyjnym ulicy Kreszczatik wyróżniamy kilka czołowych węzłów, których stosunek wzajemny i współbrzmienie już dziś organizują architektonicznie układ arterii mimo braku ostatecznej koncepcji skrajnych placów: Stalina i Besarabii (uprawnienia budowlane). Jednym z tych ważnych węzłów jest zespół 3 domów mieszkalnych na zamknięciu ulicy Lenina, której perspektywę wieńczy 14-kondygnacjowa budowla w głębi na 16-metrowej skarpie były nawierzchnie i bulwary; wzdłuż Kreszczatika wyrósł pas kwietników i drzew; arteria wyposażona została w małe formy architektoniczne. Zabudowa prowadzona była jednocześnie wzdłuż całej ulicy, przy użyciu nowego systemu potokowego, w oparciu silną bazę mechanizacyjną. Jednocześnie zrealizowane zostały założenia inżynierskie drogowe na przylegających zboczach skarpy dnieprowskiej (program egzamin ustny).
Indywidualność i bogactwo
Architektura zabudowy ulicy Kreszczatik wywołuje wiele sporów (opinie o programie). Odznacza się ona nierówną jakością; obok budynków zwartych w swej strukturze i wyrazie (przy całym ich bogactwie), obok udanych fragmentów - świetnie i nowatorsko skomponowanych łuków, prześwitów, cokołów sklepowych - spotykamy się tu gdzieniegdzie z niezdyscyplinowanym rozwichrzeniem i przeładowaniem formy, z nadmiernym nagromadzeniem bogato dekorowanych balkonów, wykuszy i zwieńczeń. Architektura ta przy całej swej dyskusyjności ma jeden bezsporny i nader istotny walor: jest ona daleka od wszelkiej zdawkowości, od wszelkiego pscudoklasyczncgo schematyzmu, demonstrując szeroką gamę indywidualności i odkrywczości jej autorów.
Indywidualność i bogactwo oblicza architektonicznego Kreszczatika wydobywa piękna, jedyna w swym rodzaju okładzina jego budynków wykonana z ceramicznych płyt o bogatej ornamentyce. W najwcześniejszych budynkach okładzina ta była nieco rozdrobniona i przeładowana plastycznie. Dziś upraszcza się i monumentalizuje zachowując swe walory fakturalne i jasny, ciepły koloryt podkreślający humanizm i optymizm oblicza architektonicznego centrum Kijowa (segregator aktów prawnych).
Inne problemy budowlane i architektoniczne zarysowały się w toku odbudowy stolicy Białorusi radzieckiej, Mińska. Miasto, powstałe jeszcze na początku XI wieku przeżyło wiele zbrojnych najazdów, wiele pożarów i zniszczeń wojennych i wskutek tego nic zachowało żadnych prawic wybitnych pomników swej historycznej architektury. Radziecki Mińsk odziedziczył jedynie stary układ planistyczny (system magistral promienistych z prostokątną siecią uliczną w śródmieściu) oraz - ciężką spuściznę zacofania i upośledzenia. Centrum starego Mińska było stosunkowo ustabilizowane - w zaraniu dziejów główny punkt miasta stanowiła umocniona osada na Wzgórzu Zamkowym, w rejonie ujścia rzeczki Niemigi do Swisłoczy (promocja 3 w 1).
Nieco później w handlowym podgrodziu wytworzył się nowy ośrodek, tzw. Zamczyszcze lub Niski Rynek. W XVI wieku centrum miasta przeniosło się na sąsiedni Wysoki Rynek (późniejszy plac Soborowy, dziś plac Wolności). Jednakże założenia historyczne (spośród których zachował się do naszych dni jedynie plac Wolności) nie rozwinęły się w pełny zespół ośrodka ogólnomiejskiego zdolnego do ukoronowania kompozycji miasta nowoczesnego.
