Stropodachy z lekkich betonów kruszywowych

Lekkie betony kruszywowe są stosowane od dawna do ocieplania stropodachów albo jako płyty zbrojone stanowiące jednocześnie przekrycie, lub jako warstwa ocieplająca ułożona na płytach żelbetowych. Najczęściej jest stosowany ten drugi sposób, przy czym beton lekki wykonuje się na stropodachu i od razu wyrabia spadki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na tej warstwie wykonuje się zawsze gładź wyrównawczą. Dzięki temu można stosować beton jamisty z małą ilością spoiwa, ale jednocześnie należy wprowadzić wodę zarobową, która powinna być usunięta przed ułożeniem pokrycia papowego. Wymaga to dość długiego okresu suszenia i ochrony przed opadami atmosferycznymi, co prawne nigdy nie daje się w praktyce zrealizować. Jeśli papę ułoży się na wilgotnym betonie, to wysychanie jego odbywa się niezwykle wolno, a w pomieszczeniach o dużej wilgotności względnej powietrza wysychanie w ogóle nie następuje, a wręcz przeciwnie, zawartość wilgoci w betonie może wzrastać wskutek kondensacji pary wodnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Jedynym sposobem utrzymania takich stropodachów w stanie suchym jest wykonanie szczelin wentylowanych nad warstwą betonu lekkiego. Potwierdzają to liczne przykłady stropodachów zrealizowanych w kraju i za granicą.

Badania wykonane na jednym ze stropodachów w Warszawie wykazały, że lekki beton kruszywowy ma w początkowym stanie duże zawilgocenie. Stropodach składał się z płyty żelbetowej, na której ułożono warstwę betonu z żużla granulowanego i po wyrównaniu gładzią cementową pokryto papą. Założony ciężar objętościowy żużlobetonu miał wynosić ok. 900 kG/m3. Pobrane próbki wykazały, że w rzeczywistości ciężar był bardzo różny i wahał się w granicach 900H-1400 kG/m3 (uprawnienia budowlane).

Świadczy to o niestarannym przygotowaniu masy betonowej, a jednocześnie wskazuje na to, że izolacyjność cieplna stropodachu w tych miejscach, gdzie ocieplenie wykonano z żużlobetonu ciężkiego, była niewystarczająca. Wilgotność żużlobetonu po 1,5 roku od czasu wykonania stropodachu wynosiła 10-25% m. Stropodach ten już od samego początku nie odpowiadał wymaganiom i musiał być dodatkowo ocieplony (program egzamin ustny). W publikacjach zagranicznych spotyka się często opis stropodachów ocieplonych betonem z lekkich kruszyw. Wyniki badań i obserwacji podają m. in. .7. Holmc/rcn i T. Isaksen z Norweskiego Instytutu Budownictwa w Trondheim oraz W. Schiile i R. Jcnisch z Instytutu Fizyki Technicznej w Stuttgarcie.

Stropodach ocieplany

Stropodach ocieplany warstwą pumeksobetonu 2 o składzie 1 :12, o grubości 10 cm (opinie o programie). Konstrukcję nośną stanowiła płyta żelbetowa 1, a pokrycie - dwie warstwy papy 3. W pomieszczeniach panowała wysoka temperatura (ok. 40°C), lecz bardzo niska wilgotność względna powietrza (7%). Pokrycie papowe było starannie naprawiane, a mimo to ciągle były widoczne na nim pęcherze. Po 15 latach wilgotność pumeksobetonu wynosiła ok. 11% v i przez następne 5 lat utrzymywała się na tym samym poziomie.
Drugi stropodach był również ocieplany pumeksobetonem 2 o składzie 1 : 12; grubość warstwy wynosiła 25 cm, pokrycie składało się z 3 warstw papy 3. Konstrukcję nośną stanowiły płyty żelbetowe 1 oparte na dźwigarach stalowych (segregator aktów prawnych). Temperatura w pomieszczeniu wahała się w granicach 20-25°C, wilgotność względna powietrza wynosiła ok. 60%. Po 15 latach wilgotność pumeksobetonu wynosiła 22-44% m.

Różnica polega na tym, że wzdłuż ścian ograniczających nie ułożono warstwy termoizolacyjnej z pumeksobetonem, lecz zasypano luźny pumeks 5, aby zapobiec uszkodzeniom powodowanym przez pęcznienie pumeksobetonu. Jednocześnie w tych miejscach wykonano w ścianach kanały wentylacyjne (promocja 3 w 1).