Stropy

Strop opiera się na ścianach z pustaków Muranów za pośrednictwem wieńców żelbetowych, przy czym wieńce układane są na warstwie pustaków podwójnych z zalanymi betonem otworami lub też na specjalnych pełnych blokach betonowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Inne szczegóły konstrukcyjne wykonawcze są analogiczne jak przy użyciu pustaków Alfa.
Zalety i wady ścian z pustaków Muranów są na ogół takie same jak ścian z pustaków Alfa wyprodukowanych z betonu ceglanego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jednakże pustaki Muranów mają większą wytrzymałość i dlatego przy zastosowaniu wyższej klasy wytrzymałościowej nadają się do budowy większej ilości kondygnacji niż pustaki Alfa. Natomiast ściany z pustaków Alfa mają pewną przewagę pod względem izolacji cieplnej (uprawnienia budowlane).
Autor uważa za celowe przedstawienie charakterystycznych pęknięć, jakie powstały w ścianach podłużnych budynku w dzielnicy Muranów o wymiarach w planie 74 X 10,4 m z jedną dylatacją poprzeczną. Budynek w stanie surowym wykonano w lipcu 1949 r. W początku grudnia 1951 r. widać było rysy a, głównie pod oknami parteru.

Rysy miały grubość, począwszy od włoskowatej do l-b-2 mm. Były one w przybliżeniu pionowe i przechodziły głównie przez środek poszczególnych pustaków i przez spoiny poziome.
Spoiny pionowe były nie zapełnione zaprawą ze względu na zastosowany przyspieszony sposób wykonania (program egzamin ustny).

Rysy o podobnym charakterze widać było również w niektórych mieszkaniach. Pierwsze rysy zauważono je- sienią 1950 roku. natomiast większą ilość rys pod oknami spostrzeżono w listopadzie 1951 roku, a więc w 2 lata po wykonaniu.
Charakterystyczne jest, że rysy powstały nie w filarach między oknami, lecz w murach podokiennych i to głównie w połowie pustaków na przedłużeniu niezapełnionych spoin poprzecznych, a więc w najsłabszych pionowych przekrojach poprzecznych muru. Rysy można wytłumaczyć skurczem termiczno-wilgotnościowym ściany w okresie przymrozków.

Okoliczność, że nasilenie rys nastąpiło nie w ciągu pierwszego, lecz po drugim roku jest zastanawiająca, ale można ją wyjaśnić długotrwałym procesem wysychania i skurczu pustaków gruzobetonowych.

Otynkowane ściany

W jednym z doświadczalnych domków parterowych Instytutu Techniki Budowlanej (przy ul. Wawelskiej w Warszawie), wykonanych w 1947 roku, zastosowano ściany zewnętrzne z bloków pełnych gruzobetonowych o wymiarach 25 X 25 X 50 cm, obłożonych od zewnątrz umocowanymi do bloków płytami wiórkowo-cementowymi o grubości 5 cm (opinie o programie).

Ściany zostały otynkowane od wewnątrz zaprawą wapienną na grubość 1 cm. Łączna grubość ścian wraz z tynkiem wynosi 31 cm.
Na bloki użyto beton o następującym składzie, licząc na 1 m3 gotowego betonu: cementu 190 kg, wody 185 litrów, grysu ceglanego 3h mm 190 litrów, Vis mm 680 litrów, 150 mm 330 litrów (segregator aktów prawnych).
Obliczony współczynnik przenikania ciepła wynosił k = 0,85.
Próby wypadły pomyślnie.
Już w latach 1928-29 wykonano w Warszawie dwa piętrowe budynki na Saskiej Kępie ze ścianami z bloków celolitowych (nazwa odmiany pianobetonu według licencji duńskiej) o grubości 20 cm, wymurowanych na zaprawie cementowej i dwustronnie otynkowanych.

Doświadczenie nie dało zadowalających wyników: w ścianach zewnętrznych powstało wiele rys, a na tynku wewnętrznym w miejscach spoin tworzyły się ciemne linie na skutek osiadania wilgoci.
Pierwszy budynek z gazobetonu wykonano w Warszawie w 1928 roku przy zbiegu ul. Hożej i Chałubińskiego. Był to niewielki dom o 2 kondygnacjach. Ściany o grubości 25 cm zrobiono z gazobetonu o konsystencji wilgotnej ziemi, ubijanego lekko w dwustronnym deskowaniu (promocja 3 w 1).

Stropy wykonano z płyt zbrojonych gazobetonowych ułożonych na belkach stalowych.
Budynek ten zachował się zupełnie zadowalająco pod względem cieplnym, nawet w czasie dużych mrozów w styczniu i lutym 1929 r., jednakże wskutek skurczu popękał tak, że w ścianach powstało dużo pionowych rys nie tylko wloskowatych, lecz i o szerokości kilku milimetrów.
Te doświadczenia przedwojenne w Polsce spowodowały zaniechanie budowy ścian zewnętrznych z pianobetonu i gazobetonu.

Jedynie w sporadycznych przypadkach stosowano przed wojną pianobeton jako materiał izolacyjny do ścian utworzonych z kilku warstw pionowych.