Struktura błony komórkowej

Szczeliny te przebiegają wzdłuż micel i grupują się w nie uporządkowanych przestrzeniach bezpostaciowych. Na skutek ich obecności wewnętrzna powierzchnia celulozy oraz zawierających celulozę materiałów osiąga duże rozmiary. Wewnętrzna powierzchnia celulozy wyprodukowanej z drewna wynosi około 6 • 10fi cm2/cm3, wewnętrzna powierzchnia drewna 2,4-4,3 • 10H cm2/cm (program uprawnienia budowlane na komputer). Sieć łączących się z sobą przestrzeni międzymicelarnych jest wypełniona albo substancjami inkrustującymi szkielet celulozowy, jak np. lignina, albo wodą.

Rozbudowany w błonie komórkowej system ultraporów odgrywa dużą rolę w żywym organizmie roślinnym, biorąc prawdopodobnie udział w przewodzeniu wody oraz stanowiąc rezerwy przestrzenne pozwalające na odkształcenie się elementów tkanki pod działaniem czynników mechanicznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Duża wewnętrzna powierzchnia drewna wraz z powinowactwem, jakie zachodzi między wodą a celulozą, stanowią podstawę i przyczynę higroskopijnych własności drewna i związanych z nimi zjawisk pęcznienia i kurczenia się drewna. Pęcznienie odbywa się międzymicelarnie, to znaczy, że woda nie wnika do wnętrza micel, lecz gromadzi się na ich powierzchni i otacza je powłoką, która powoduje rozsunięcie się krystalitów, a w ślad za tym pęcznienie substancji.

Miejsce kryształów o prawidłowo rozmieszczonych atomach, tworzących w ciałach krystalicznych regularną siatkę przestrzenną, zajmują w celulozie micele-krystality o prawidłowo rozmieszczonych łańcuchach cząsteczkowych. Zbudowana w ten sposób substancja wykazuje różnokierunkcwość fizycznych i mechanicznych własności, co stanowi charakterystyczną cechę ciał krystalicznyh (uprawnienia budowlane).

Od micel, czyli od uporządkowanych obszarów celulozy, zależy trwałość, wytrzymałość i elastyczność włókien, części bezpostaciowe natomiast decydują o przenikaniu rozpuszczalników, o zjawiskach pęcznienia, zdolności reakcyjnej i miękkości włókna celulozowego (program egzamin ustny).
Włókna wchodzące w skład szkieletu celulozowego błony komórkowej mają złożoną budowę. Wydłużone łańcuchy celulozy układają się w micele, które stanowią zasadniczy element strukturalny włókna celulozowego.

Warstwa środkowa

Micele grubości około 50 A łączą się w wiązki micel, czyli mikrofibryle o średnicy około 250-300 A. Mikrofibryle tworzą włókienka, czyli fibryle, o średnicy około 2000 A, które z kolei tworzą włókno celulozowe. Zarówno między micelami, jak między fibrylami występują nie wypełnione przestrzenie.
W błonie dojrzałej komórki (rys. 89) wyróżnia się następujące warstwy różniące się zawartością ligniny i kątem nachylenia fibryl (opinie o programie).

Warstwę środkową (blaszkę środkową) sklejającą błony sąsiednich komórek, zbudowaną w młodocianych komórkach z substancji pektyno w skład warstwy środkowej (substancja międzykomórkowa) nie wykazują budowy micelarnej; są to zatem substancje bezpostaciowe.
Błonę pierwotną, zbudowaną z celulozy inkrustowanej ligniną; wykazuje ona wyraźną anizotropię. Fibryle w błonie pierwotnej ułożone są mniej więcej poziomo i przebiegają w kierunku poprzecznym do długości włókien; odstępy między micelami są duże. Błony pierwotne odznaczają się dużą zdolnością pęcznienia.
Błonę wtórną zbudowaną z celulozy (i hemiceluloz) silnie przetkanej ligniną; w mniejszych ilościach występują w niej inne związki (segregator aktów prawnych).

Błona wtórna ma układ warstwowy; najczęściej występują w niej trzy warstwy cienka warstwa zewnętrzna, w której fibryle przebiegają wzdłuż linii spiralnych o dużym nachyleniu względem podłużnej osi włókna środkowa warstwa dużej grubości, w której fibryle przebiegają pod małym kątem (są ustawione mniej więcej równolegle) względem podłużnej osi włókna warstwa wewnętrzna, w której fibryle ustawione są mniej więcej poziomo.
Liczba warstw dających się wyróżnić w błonie wtórnej może dochodzić do dziesięciu (promocja 3 w 1).

Wewnętrzną błonę wyścielającą, otaczającą światło komórki, zbudowaną z celulozy i z hemiceluloz, a nie zawierającą ligniny. Błona wyścielająca jest silnie rozbudowana w młodych komórkach oraz w galaretowatych komórkach drewna napięciowego.