Struktura lesów

Struktura lesów i porowatość ich zależne są w dużej mierze od głębokości zalegania wody gruntowej. Znane są złoża lesowe o wielkiej miąższości i na dużych obszarach w Azji. Złoża te mają dużą porowatość i charakterystyczny układ pionowych porów-kanalików (program uprawnienia budowlane na komputer). Próbują nieraz wytłumaczyć ten układ w ten sposób, że w miarę nawiewania nowych uwarstwień lesu coraz to porastały one w porze deszczowej roślinnością, która ginęła w porze roku bez deszczów, a korzonki tej roślinności pozostawiały po sobie gęstą sieć pionowych kanalików. Swoista ta struktura lesów wywołuje:

• tworzenie się charakterystycznych pionowych uskoków między częściami terenu o różnych poziomach - uskoki te mają nieraz kilka metrów wysokości; tworzą się one nawet na zboczach wykopów w porze deszczowej, a więc zbocze pochyłe przekształca się niekiedy w dość krótkim czasie w zbocze schodkowate,
• dużą kurczliwość gruntu występującą wtedy, gdy suche złoże zostanie zawilgocone (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ostatnia cecha była powodem dość oryginalnych zjawisk na budowie sieci irygacyjnej w Kazachstanie (dawniej zwanym Turkiestanem): lekkie budowle, służące do kierowania wody do poszczególnych kanałów za pomocą śluz, często wykazywały spękania, gdy pierwszy raz woda została wpuszczona do kanału (uprawnienia budowlane). Aby tego uniknąć, zastosowano pomysł jednego z inżynierów, aby po wykopaniu każdego dołu fundamentowego zalewać go wodą i w ten sposób sztucznie wywoływać wstępne osiadanie gruntu (bez jakiegokolwiek dodatkowego obciążenia). Po wykonaniu tych zabiegów spękania przestały występować (program egzamin ustny).

Uziarnienie lesów

W tych wypadkach, gdy woda gruntowa zalega płytko, lesy mają zwykle zniszczony układ pionowych kanalików i mniejszą porowatość. U nas lesy spotykamy często w południowej części kraju. Zwane są one nieraz gliną mamutową, ponieważ często znajdowano w niej kości mamutów. Pokłady lesów zalegają w niektórych okolicach Rzeszowa, Przeworska i in. miejscowości w dość charakterystycznym powiązaniu. Gdy lesy osiadły w okresie dyluwialnym, wytworzyły one pokłady o dużym zawilgoceniu (opinie o programie). Z biegiem czasu górne warstwy o grubości 3-4 m przeschły wskutek odparowywania wody i powstały w ten sposób uwarstwienia o zupełnie dobrych właściwościach mechanicznych do posadowienia na nich budowli. Pokłady głębiej leżące pozostały w stanie płynnym lub miękkim (znane w tych okolicach pod nazwą mady). Grubość tych pokładów bywa różna - nieraz osiąga 4-6 m. Poniżej tych pokładów spotyka się najczęściej piaski lub żwiry. Na gruntach o takim układzie można z łatwością posadowić lekkie parterowe budowle, natomiast budynki już o paru kondygnacjach wykazują większe osiadania, przy czym często powstają w nich spękania. Większe budowle trzeba zatem wznosić na palach.

Pokłady lesowe o strukturze naturalnej i dużej porowatości trafiają się u nas dość rzadko. Jako przykład można tu wskazać teren Jarosławia, gdzie woda znajduje się na głębokości kilkudziesięciu metrów. Podczas okupacji, gdy Niemcy rozebrali tam w śródmieściu oficyny domów bez zabezpieczenia klatek schodowych prowadzących do piwnic, wody opadowe zaczęły przenikać do piwnic, często dwu- i trzypiętrowych o dużej szerokości korytarzy. Wywołało to duże zawilgocenie lesów i osiadanie ich w ostatnich latach (segregator aktów prawnych).

Uziarnienie lesów jest znacznie grubsze niż iłów, dlatego łatwiej niż iły wchłaniają one wodę i łatwiej ją oddają. Z zewnętrznego wyglądu lesy podobne są do żółtych iłów, lecz łatwo je rozpoznać chociażby z tego względu, że prędko wchłaniają wodę i szybko tworzą błoto. Znane są z anegdotycznych opowiadań ukraińskie czarnoziemy (lesy z dużą domieszką włączeń organicznych), a u nas ziemia proszowska na północny wschód od Krakowa, gdzie bryczki po drogach grzęzły i koła się łamały (promocja 3 w 1). Plastyczność lesów jest mała, granice płynności i plastyczności znajdują się dość blisko siebie, gdyż wskaźnik plastyczności wynosi zazwyczaj 3-5. Przy wypalaniu wyrobów ceramicznych lesy nie wytrzymują bardzo wysokiej temperatury, gdyż domieszka wapna obniża temperaturę ich topliwości; nie można więc np. z lesu wytwarzać klinkieru.