Strzemiona podporowe

W literaturze mowa jest głównie o hakach tej grupy prętów pomimo, że następne grupy przeważają liczbowo. Grupa II. Pręty, które na swoich końcach są mniej lub więcej obciążone na ciągnienie i niektóre z nich muszą otrzymać zakotwienie (program uprawnienia budowlane na komputer). Chodzi tu przede wszystkim o końce prętów zbrojenia na moment ujemny, końce prętów odgiętych, strzemiona belki i strzemiona podporowe, pręty rozdzielcze i uzbrojenie spiralne. Grupa III. Pręty ściskane w słupach, w słupach ram i w sklepieniach.

Odnośnie grupy I przytoczymy następujące rozważania Voltera. Dla belki zginanej, należy znaleźć graniczny przekrój pojedynczego pręta zbrojeniowego o średnicy <5, przy którym poślizg pręta względem betonu rozpocznie się wtedy, kiedy zbrojenie zostanie wykorzystane do granicy plastyczności (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ze wzoru widać, że nie sprawdza się powszechnie przyjęte dotychczas mniemanie, iż tylko średnica pręta rozstrzyga o tym, czy pręt ślizga się czy nie i czy należy przewidzieć haki lub też z nich zrezygnować. Wielkość średnicy granicznej zależy od rodzaju obciążenia, od ustroju statycznego elementu, a przede wszystkim od rozpiętości „l’\ Rodzaj obciążenia uwzględnia się w równaniu współczynnikiem.

Volter podając wzór na „średnicę graniczną” stwierdza, że nie można tej wielkości uważać za miarodajną przy ocenie, czy potrzebne są haki, czy też można je zaniechać. Jako kryterium oceny proponuje on wartość dopuszczalnych naprężeń przyczepności (uprawnienia budowlane). W belkach i płytach, gdy okaże się, że xp < kp haków nie potrzeba. Jeżeli są strzemiona, to wartość naprężeń dopuszczalnych można zwiększyć przyjmując zp = 1,25 • kp. Dla elementów narażonych na działanie zmiennych obciążeń i mocnych wstrząsów należy przyjąć wartość naprężeń przyczepności rp = 0,75 • kp.

Ujmując ogólnie zagadnienie, można przyjąć zasadę, że haków nie stosuje się wtedy, kiedy wiadomo na pewno, że w czasie złamania nie nastąpi poślizg prostych końców prętów, a zniszczenie elementu nastąpi z innych powodów (program egzamin ustny). W grupie II są ujęte pręty rozciągane, w których pełna siła rozciągająca występuje prawie aż do teoretycznego końca pręta.

Odcinek prosty

Istnieją tu dwa ekstremalne rozwiązania. Albo stosuje się tylko haki, albo zakotwią się pręty zupełnie bez haków, bazując na przyczepności. O ile pierwsze rozwiązanie wymaga małej długości zakotwienia, o tyle przy drugim długość ta znacznie wzrasta. Haki w tym przypadku posiadają przewagę pod względem ekonomicznym. Aby zakotwić rozciągany pręt w betonie, ze względów konstrukcyjnych trzeba najczęściej dać, oprócz haków, krótszy lub dłuższy odcinek prosty przed hakiem.

W praktyce - nie zawsze zresztą słusznie - stosujemy rozwiązania tylko z hakiem przy strzemionach belek i słupów. Natomiast hak z prostym odcinkiem pręta występuje przy zakończeniu prętów pracujących na moment ujemny, przy prętach ukośnych, przy stykach na zakład oraz przy elementach skręcanych (opinie o programie). Rozwiązania te stosowane zwykle w praktyce należy uznać za dobre, przede wszystkich ze względów ekonomicznych. Znajdują one również uzasadnienie teoretyczne. Rozpatrzmy najpierw górne pręty rozciągane. Jak wiadomo przyjęto zasadę, że dolne pręty rozciągane nieodginane do góry prowadzi się aż do podpory (nawet gdy nie są one ze względów obliczeniowych potrzebne) (segregator aktów prawnych).

Zakończenie prętów rozciąganych przed podporą hakami w strefie rozciąganej powoduje, jak wykazały doświadczenia, przedwczesne powstawanie rys, a tym samym obniżenie obciążenia niszczącego. Teoretycznie można wyjaśnić te pęknięcia naprężeniami miejscowymi, wywołanymi przez haki. Przekazywana jest na nie cała siła rozciągająca pręt, która powoduje odkształcenie haka.

To z kolei wywołuje lokalne naprężenia ściskające i ścinające w betonie, o których była wyżej mowa. Przy wzrastającym obciążeniu, w wyniku tych miejscowych oddziaływań powstaje przy zakończeniu haka rysa. Podobne zjawisko obserwujemy w górnych prętach rozciąganych (promocja 3 w 1).