Stwardnienie studni

Po stwardnieniu studni i zwodowaniu (przez napełnienie doku wodą) przeholowano je na miejsce przeznaczenia, ustawiono na dno nadbudowując deskowaniami ślizgowymi, które przesuwano w górę w miarę nadbetonowywania studni (program uprawnienia budowlane na komputer).
Po doprowadzeniu studni do poziomu posadowienia (czyli do warstwy pospółki podścielającej 3-7 m grubości warstwę piasków gliniastych) wypełniano studnie piaskiem, nadbudowywano przedni ich rząd do poziomu ostatecznego i przykrywano płytą żelbetową, a na niej murem nadwodnym wysokości ok. 2 m (z krawężnikiem kamiennym). Część górna studni, wysokości ok. 5 m, oddzielony na od dolnej części dodatkową płytą żelbetową pozostawała pusta. Przekrój poprzeczny nabrzeża, zdjęcie studni wystających z wody z widocznymi deskowaniami ślizgowymi. Deskowania te widoczne są wyraźniej na fotografii, wraz z chodnikami i wystającymi wkładkami uzbrojenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przestrzeń pomiędzy zespołami studzien, zaopatrzonymi w odpowiednie zamki, uszczelnia się betonem do poziomu -15 m (tj. na głębokości 4 m poniżej dna) w plastikowych worach usztywnionych ośmiobocznymi palami prefabrykowanymi wpuszczonymi w beton i nieco z nich wystającymi.
Jako ostatni przykład masywnego nabrzeża oporowego na studniach podamy nabrzeże wykonane w Związku Radzieckim po roku 1960. Część podwodną nabrzeża stanowią zapuszczone jedna obok drugiej studnie cienkościenne o średnicy 4-6 m i ściankach grubości 12-15 cm dobieranych w zależności od warunków eksploatacji (uprawnienia budowlane).

W przekroju pionowym studnie te mają niejednakowe wysokości ścian - tak że z tyłu nieznacznie wystają nad dno, z przodu zaś, od strony akwenu wychodzą nad poziom wody. Z tej strony też studnie mają u góry pogrubione ścianki do 25 cm.
W dno (które uprzednio musi być wyczerpane do przewidywanej głębokości) zapuszcza się je na 1,5-2 m (program egzamin ustny).

Zapuszczanie

W celu uszczelnienia przestrzeni między sąsiednimi studniami zakłada się pionowe elementy żelbetowe. Całość zasypuje się piaskiem (o 30°), po czym nadbudowuje płytą żelbetową, o falistym rzucie poziomym tylnej krawędzi, i murem nadwodnym. Opisane nabrzeża projektowane w zasadzie dla rzek mogą być stosowane również w płytszych akwenach morskich (opinie o programie).
Keson pneumatyczny jest to otwarta od dołu skrzynia o szczelnych ścianach i takim samym stropie, do której wnętrza, stanowiącego tzw. komorę roboczą, doprowadza się sprężone powietrze. Keson zapuszcza się w grunt aż do warstw wytrzymałych, nadbudowując na nim równocześnie, stopniowo mur filara (stanowiącego np. część nabrzeża) w taki sposób, aby wierzch tego muru zawsze wystawał nad poziom wody.

Zapuszczanie odbywa się przez wydobywanie gruntu z obrębu komory roboczej, w której ciśnienie powietrza podwyższa się tak, aby wypierało wodę gruntową z jej obrębu i umożliwiało w niej pracę robotników. Wykop w komorze roboczej odbywa się zatem na sucho i możliwa jest szczegółowa kontrola tak rodzaju i właściwości warstw gruntu, przez które keson przechodzi, jak i postępu i sposobu prowadzenia robót (segregator aktów prawnych).
Do ruchu ludzi i transportu urobku oraz materiałów budowlanych służą śluzy powietrzne połączone za pomocą szybów z wnętrzem komory roboczej w kesonie.
Po doprowadzeniu kesonu do przewidywanego poziomu, po zbadaniu i przygotowaniu gruntu w obrębie komory na tym poziomie, następuje wybetonowanie wnętrza komory roboczej oraz szybów, tak że wykonany w ten sposób filar fundamentowy stanowi potem litą całość opierającą się całą powierzchnią swej podstawy o grunt niżej leżący (promocja 3 w 1)..

Opisany wyżej sposób fundamentowania nadaje się szczególnie do gruntów silnie nawodnionych, a dzięki możliwości kontroli i bezpośredniej ręcznej pracy u podstawy filara, także i do warunków trudnych, gdy w gruncie występują rozmaite przeszkody, jak głazy, pnie drzewne, dawne konstrukcje itp.