Styczność ścian z gruntem

Styczność ścian z gruntem o naturalnej wilgotności wystarcza dla rozpoczęcia procesu kapilarnego podciągania wody w wyższe partie ścian wykonanych z materiałów porowatych, jakimi są cegła, zaprawa czy beton (program uprawnienia budowlane na komputer).

W ścianach wykonywanych z cegły pełnej wilgoć ta może wnieść się na wysokość nawet do 2,5 m od poziomu grutnu, przy czym na długości muru rozkład zawilgocenia może być bardzo zróżnicowany, zarówno pod względem wysokości, ak i stopnia zawilgocenia. Dość często zawilgocenie wznosi się na wysokość 0,5 do 1,5 m, a tylko miejscowo wyżej. Destrukcyjne działanie wilgoci, powodujące obniżenie wytrzymałości murów i izolacyjności termicznej oraz wytworzenie niekorzystnego mikroklimatu wnętrz, jest powszechnie znane.

W budynkach nowo wznoszonych problem zawilgocenia przegród w wyniku kapilarnego podciągania wody z gruntu jest likwidowany zwykle przez wykonanie odpowiednich bitumicznych izolacji przeciwwilgociowych, zarówno poziomych, jak i pionowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W budynkach istniejących wykonanie izolacji poziomej jest zabiegiem trudnym technicznie, bardzo kosztownym oraz pracochłonnym i czasochłonnym. Izolację taką wykonuje się zwykle odcinkami (ok. 1,0 m) przez podcinanie murów i zakładanie najczęściej dwóch warstw papy na lepiku. Ze względu na znaczne koszty, jak również możliwość powstania zarysowań i spękań murów na skutek nierównomiernego osiadania nowej warstwy muru sposób ten w kraju i na święcie stosowany jest sporadycznie (uprawnienia budowlane).

Do innych metod zabezpieczania przegród przed zawilgoceniem od kapilarnego podciągania wody z gruntu należy wymienić:

1. wykonywanie wokół części podziemnej budynku ścianki murowanej lub betonowej, uniemożliwiającej bezpośredni boczny kontakt gruntu ze ścianami podpiwniczenia,
2. wykonywanie tynków i powłok wodoszczelnych na ścianach podlegających zawilgoceniu,
3. „chowanie wilgoci” przez wykonywanie lamperii olejnych, boazerii, tapet itp. wykładzin zakrywających,
4. stosowanie otworów Knapena, mających za zadanie zwentylowanie określonego obszaru ściany,
5. metody chemiczne, polegające na wstrzykiwaniu środków’ chemicznych do murów w celu zatkania porów i kapilar,
6. metodę Petera Coxa, polegającą na grawitacyjnym wprowadzaniu środka hydroforowego do muru (program egzamin ustny).

Blokowanie wilgoci

Wymienione metody nic uzyskały powszechnego zastosowania ze względu na niezadowalające efekty, ponieważ nie likwidują one przyczyny, tj. kapilarnego podciągania wody z gruntu. Aktualnie upowszechniła się w Polsce elektroiniekcyjna metoda (zwana też metodą elektroosmozy z hydrofobizacją) osuszania i blokowania wilgoci w murach z cegły, kamienia i betonu, opisana szczegółowo w pracach (opinie o programie).

Głównymi zasadami tej metody są założenie w zawilgoconym murze specjalnej instalacji elektroiniekcyjnej, składającej się z elektrod dodatnich, ujemnych i urządzenia zasilającego prądem stałym; praca instalacji elektroiniekcyjnej ma na celu osuszanie i blokowanie wilgoci podciąganej kapilarnie przez mur, po obniżeniu się wilgoci murów poniżej 10%, wykorzystując pracę instalacji, wprowadza się do muru (przez specjalnie nawiercone otwory) środek hydrofobowy, który ma na celu wytworzenie poziomej blokady nie pozwalającej na ponowne podciąganie kapilarne wody powyżej założonej blokady (segregator aktów prawnych).

Metoda ta jest stosowana z powodzeniem przeszło 14 lat, zastosowano ją na przeszło 6000 budynków z pełnym efektem trwałego i pełnego osuszenia murów. Wilgoć sorpcyjna. Sorpcja wilgoci jest to proces pochłaniania wilgoci (pary wodnej) z powietrza otaczającego materiał o właściwościach hydrofilowych (zdolność przyłączania wody). Cząsteczki pary wodnej przylegają do powierzchni porów wskutek działania sił van der IVaalsa (adsorpcja) oraz wnikają w ciało stałe (absorpcja). Ze względu na trudności w rozróżnianiu tych zjawisk, łączne ich działanie nazywa się sorpcją (promocja 3 w 1).

Wskutek sorpcyjności materiały wykazują zawsze określone zawilgocenie, zależne od wilgotności względnej otaczającego powietrza i temperatury. Przy niskiej wilgotności względnej powietrza sorpcyjność jest przeważnie niewielka, natomiast wzrasta znacznie przy wilgotności powietrza powyżej 75%.