Styki elementów

W falochronach o konstrukcjach podwodnych zbudowanych z elementów większych, jak np. skrzynie pływające, oraz w konstrukcjach monolitycznych, nadbudowa traci swe znaczenie jako stężenie, gdyż spoiny dylatacyjne zakłada się w niej nad spoinami czy stykami elementów podwodnych, a nawet gęściej (program uprawnienia budowlane na komputer).

W takich wypadkach niejednokrotnie konstrukcja nadwodna wyrasta niejako z podwodnej i stanowi z nią nierozdzielną całość. Falochrony ze skrzyń, w których obie części stanowią jedną całość, podobnie w konstrukcji monolitycznej, część nadwodną wykonano równocześnie z podwodną (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ten sposób wykonywania pozwala na sprawniejszą organizację robót i krótszy czas ich trwania, a więc zmniejsza ryzyko. Wadą natomiast jest to, że nie spełnia on zadania, nadaje się zatem tylko tam, gdzie podłoże jest wytrzymałe i gdzie nie przewiduje się znaczniejszych różnic w osiadaniu poszczególnych elementów.
W większości wypadków konstrukcję nadwodną wykonuje się osobno, niezależnie od wykonywania podwodnej, i to zwykle dopiero po pewnym czasie, np. po jednym roku, gdy już część podwodna budowli osiadła i ustabilizowała się.

Ze względu zarówno na zadania nadbudowy, jak i na pionowy rozkład naporu fali na budowlę, który największy jest w pobliżu powierzchni morza, konstrukcja nadwodna powinna być masywna i dlatego wykonuje się ją zwykle na miejscu w deskowaniach, jako betonowy, monolityczny masyw czy mur (uprawnienia budowlane).
W rejonach mniej gwałtownych ataków morza konstrukcję nadwodną mogą stanowić dwa mury: wewnętrzny - od strony portu, i zewnętrzny - od strony morza. Mury te powinny być połączone ze sobą w regularnych odstępach i przy spoinach dylatacyjnych poprzecznymi belkami żelbetowymi, przestrzeń pomiędzy nimi powinna być wypełniona piaskiem, kamieniem lub betonem. Odstęp belek stężających powinien wynosić 6-10 m, zależnie od siły uderzenia fali i rodzaju materiału wypełniającego.

Stężenie konstrukcji

Ponieważ przelewania fali nie zawsze można uniknąć, a poza tym należy liczyć się zwykle z przelatywaniem nad parapetem bryzgów wody - przeto górną powierzchnię falochronu, zwłaszcza gdy stanowi ją piasek wypełniający, należy utrwalić. Stosowane są utrwalenia w postaci nawierzchni drogowych: betonowych lub brukowanych, na podkładzie betonowym (program egzamin ustny).

W pewnym stopniu sporna jest kwestia położenia lica części nadwodnej w stosunku do podwodnej. Dawniej regułą było zakładanie obu lic w tej samej płaszczyźnie lub nawet nieznaczne cofanie (o 10 do 20 cm) lica murów nadwodnych (opinie o programie).
Uzasadniano to faktem, że fale podchodzące do budowli wywierają na wszelkie nadwieszone jej części siły skierowane od dołu ku górze. Zwłaszcza fala zinterferowana, stojąca, ze swoim charakterystycznym kołyskowym ruchem cząstek wody, może wywierać znaczne siły pionowe, odrywające górną część budowli od dolnej. Ponadto podobnie skierowane siły może na budowlę wywierać lód, zwłaszcza wtedy, gdy stworzy się szeroka pokrywa lodowa przywarta do budowli, a poziom wody pod nią będzie się podnosił.

W naszych warunkach jednak wykonano szereg falochronów, których nadbudowa wystaje poza krawędzie części podwodnej o ok. 15 cm. W czasie kilkudziesięcioletniego istnienia tak wykonanych falochronów nie stwierdzono z powodu tego nadwieszenia żadnych ujemnych skutków (segregator aktów prawnych).
Pewne nadwieszenie nadbudowy poza krawędzie części podwodnej ma dwie zalety: pozwala założyć lico nadbudowy niezależnie od załamań lica konstrukcji podwodnej, które jak już wspomniano wskutek trudnych warunków wykonania lub nierównomiernego osiadania falochronu zdarzają się bardzo często, a ponadto umożliwia poprzeczne stężenie konstrukcji

Ze względu na znaczne siły poziome wywierane przez fale na konstrukcję nadwodną, należy ją zakotwić w podwodnej. W tym celu z konstrukcji podwodnej powinny być wypuszczone odpowiednie wkładki, które muszą być zakotwione w nadwodnym masywie czy murach (promocja 3 w 1)..