Substancja kostna

Substancja kostna, złożona głównie z fosforanu wapnia, pod wpływem roztworów żelaza przechodzi w uwodniony fosforan żelaza, czyli minerał wiwianit o barwie niebieskawej. Kamień ten, znajdowany głównie na Syberii i we Francji, wykazuje pewne podobieństwo do turkusa; nieraz też jest niewłaściwie nazywany turkusem kopalnym lub turkusem kostnym, chociaż skład chemiczny turkusa jest odmienny (program uprawnienia budowlane na komputer). Minerały te najłatwiej odróżnić na podstawie reakcji chemicznej wykrywającej miedź, której odontolit nie zawiera. Cena odontolitu jest niższa niż turkusa. Odontolit naśladuje się przez nasycenie kości słoniowej roztworami soli miedzi.

Jest to uwodniony glinokrzemian litu, tworzący jednoskośne blaszkowate kryształy bezbarwne i różowe. Występuje w południowo-zachodniej Afryce, Australii zachodniej, w Brazylii (Minas Gerais), na Elbie i w Szwecji. Twardość jego wynosi 6 w skali Mohsa, gęstość 2,40 g/cm3, współczynniki załamania światła na = = 1,502, ny = 1,518, ny - na = 0,016. Znane jest petalitowe kocie oko (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jednym z najpospolitszych minerałów, tworzących często dobrze wykształcone kryształy jest siarczek żelaza FeS2 - piryt. Najczęstszą formą kryształów pirytu jest sześcian, pospolicie występuje także dwunastościan pięciokątny (pentagonalny), zwany pirytoedrem. Nierzadkie są bliźniaki dwóch przenikających się pirytoedrów. Barwa pirytu jest bladomosiężnożółta, rysa czarna. Jest nieprzezroczysty, o połysku metalicznym (uprawnienia budowlane). Twardość pirytu wynosi 6-6,5 w skali Mohsa, gęstość 5 g/cm3. Używany jest w zdobnictwie w postaci skupień naturalnych kryształów lub oszlifowanych rozetek. Szczególnie modny we Francji w połowie XVIII w. i w połowie XIX w. Piryt używany w zdobnictwie pochodzi przeważnie z Włoch (program egzamin ustny).

Jest to rzadki minerał, będący glinokrzemianem cezu. Występuje w postaci regularnych kryształów lub w skupieniach zbitych i ziarnistych. Twardość pollucytu wynosi 6,5 w skali Mohsa. Jest bezbarwny lub szarawy. Występuje na Elbie, a także w Stanach Zjednoczonych (Maine), skąd pochodzi dobry materiał do celów jubilerskich.
Prehnit jest krzemianem wapniowo-glinowym, rzadko tworzącym wyraźne rombowe kryształy. Występuje przeważnie w bazaltach, w których wypełnia próżnie skalne.

Kryształy trygonalne

W zdobnictwie używa się odmian o barwie zielona we j. Prehnity pochodzące z południowej Afryki były nieraz nazywane fałszywie szmaragdem przylądkowym (Cape-emerald). W Chinach zbite odmiany znajdują zastosowanie do rzeźbienia drobnych figurek (opinie o programie).
Minerał ten jest węglanem manganu MnC03. Tworzy kryształy trygonalne podobne do kryształów kalcytu.

Twardość jego wynosi 4 w skali Mohsa. Barwę ma różową, malinową, brunatno- czerwoną. Skupienia ziarnistokrystaliczne można dobrze polerować, podobnie jak marmury. Ze względu na piękną nieraz barwę skupienia rodochrozytu są stosowane jako kamień dekoracyjny. Występuje w Argentynie i w USA (segregator aktów prawnych).
Krzemian manganu i wapnia barwy różowej lub brunatno- czerwonej. Twardość rodonitu wynosi 5,5-6,5 w skali Mohsa. Jest nieprzezroczysty do przeświecającego. Największe złoża rodonitu znajdują się na Uralu w okolicach Swierdłowska, spotyka się go również w Szwecji, Ameryce Północnej, Australii, Indiach, Madagaskarze, Meksyku, Afryce Południowej. Używany jest do wyrobu drobnych przedmiotów, waz, wisiorków, naszyjników oraz jako kamień dekoracyjny (okładziny stacji metra w Moskwie).

Jest to boran potasu i glinu odznaczający się dużą twardością (8 w skali Mohsa). Tworzy regularne kryształy barwy różowej i zielonawej. Występuje na Uralu w okolicach Swierowska i na Madagaskarze. Połysk ma szklisty, podobny do diamentowego.
Najpospolitszą odmianą dwutlenku tytanu jest rutyl krystalizujący w układzie tetragonalnym (promocja 3 w 1).

Drugą tetragonalną odmianą jest anataz, a odmianą rombową (brukit). Rutyl ma twardość 6-6,5 w skali Mohsa, barwę ciemną. Jest nieprzezroczysty do przeświecającego. Odznacza się bardzo wysokimi współczynnikami załamania światła (2,616 i 2,903) i dużym podwójnym załamaniem światła oraz bardzo wysoką dyspersją (0 .285-0,363).