Sugerowanie metod uzależniających

Wydaje się, że różnorodność stanu technicznego i stopnia zużycia niematerialnego, z jakimi ma się do czynienia w starych budynkach, jest tak wielka, że nie można ustalić przekonującego sposobu mechanicznego określenia okresu użytkowania po remoncie lub modernizacji. Spotyka się nawet pogląd, że sugerowanie metod uzależniających dalszą eksploatację od teoretycznych wyliczeń, nawet bardzo precyzyjnych i merytorycznie poprawnych, jest niepożądane, bo uwalnia rzeczoznawców i projektantów od sporządzania własnych ocen, które najczęściej bywają bliższe konkretnej rzeczywistości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jednakże wydaje się, że można łączyć jedno z drugim i że przy założeniu indywidualnych szacunków wynikających z badania stanu obiektu pożądane jest późniejsze konfrontowanie własnych ocen z wnioskami jakie wypływałyby z teoretycznego przebiegu technicznego zużycia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Materiałów, którymi można się przy tym posługiwać, dostarcza praca W. Srokowskiego, ukończona w IGM w 1970 r.. Przedstawiony w tej pracy sposób szacowania pozostałego okresu użytkowania po remoncie opiera się na założeniu, że decydujące znaczenie dla dalszej eksploatacji ma stopień zużycia ścian nośnych. Ten pogląd nie jest odosobniony w literaturze przedmiotu. Reprezentują go m.in. radzieccy badacze: W. Sokołow i B. Kołotilkin (uprawnienia budowlane).

Jest to formuła Rossa, zmodyfikowana odpowiednio do przyjętego założenia, że dopuszczalne krańcowe zużycie techniczne ścian wynosi 75% i że pojęcia technicznej trwałości nie można interpretować jako okresu, w którym elementy nośne osiągną pełne 100% zużycia. Wyliczone w ten sposób odsetki zużycia technicznego w poszczególnych latach, dla trzech budynków o różnej kapitalności i o różnej teoretycznej trwałości technicznej (program egzamin ustny).

Narzędzie pomocnicze

Po oszacowaniu stopnia zużycia ścian w konkretnym badanym budynku, według stanu istniejącego przed remontem, należy stwierdzić jakiej liczbie lat odpowiada dany wynik według teoretycznego przebiegu podanego w tabl. 2. Tak ustalona liczba lat odjęta od pełnego okresu użytkowania dla danego budynku (90, 110 lub 130 lat) określa maksymalny okres dalszej przydatności w sensie technicznym (opinie o programie). Jest to wielkość maksymalna, bo zwykle w późniejszych latach eksploatacji następuje przyspieszenie procesu technicznego zużycia. Ustalony w powyższy sposób teoretyczny okres pozostałej eksploatacji jest górną granicą również dlatego, że posługiwano się pojęciem trwałości w sensie technicznym. Faktyczna eksploatacyjna przydatność starego budynku po remoncie jest więc z reguły bardziej ograniczona w czasie, w stopniu zależnym od wartości użytkowej obiektu (segregator aktów prawnych).

Można więc nie korygować okresu pozostałej eksploatacji tylko wówczas, gdy wskaźnik wartości użytkowej (W_r) jest bliski jedności i wynosi np 0,9. Natomiast przy niższych wartościach tego wskaźnika, korekta czynnika t_r wydaje się konieczna, przy czym stopień tej korekty powinien być coraz większy, bo zużycie niematerialne, którego wyrazem są obniżające się wartości wskaźnika W_r, wpływa na ograniczenie okresu eksploatacji w sposób progresywny.

Wskaźnik W_r niższy od 0,5 oznacza, przede wszystkim brak podstawowych elementów wyposażenia mieszkań. Wówczas pozostały okres użytkowania i graniczny opłacalny koszt remontu muszą być szacowane bardzo nisko, a remont nabiera charakteru prac zabezpieczających (promocja 3 w 1). Podane wyżej wskaźniki korygujące opierają się na określonym rozumowaniu teoretycznym, nie wynikają jednakże ze ścisłego rachunku. Mimo to, wydaje się, że dla celów praktycznych, którym mają służyć, mogą one mieć zastosowanie. Wypada jednak w tym miejscu jeszcze raz podkreślić, że w zasadzie pozostały okres użytkowania powinien być szacowany indywidualnie przez doświadczonych fachowców, a podane wyżej sposoby obliczania czynnika t_r trzeba traktować raczej jako narzędzie pomocnicze i kontrolne.