Syntetyczne rubiny

Dopiero w 1902 r. A. Verneuilowi udało się opracować nową metodę, dzięki której otrzymał rubiny o dużych rozmiarach. Metoda Verneuila, opierająca się w zasadzie na koncepcji Gaudin; tj. na stapianiu tlenku glinu z dodatkiem substancji barwiących w płomieniu odpowiednio skonstruowanej dmuchawki tlenowe dorowej, umożliwia masowe otrzymywanie syntetycznych rub nów.
W celu otrzymania możliwie czystego tlenku glinu praży s; ałun amonowy NH4A1(S04)2* 12H20 w temperaturze około 1300°( Po dokładnym zmieleniu tak otrzymanego tlenku glinu dodaje s: substancji barwiących i starannie przesiewa (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sam proces otrzymywania syntetycznych korundów odbywa się w aparacie Verneuila, którego schemat przedstawia rycina. Je, to dmuchawka tlenowodorowa. W zbiorniku Z znajduje się tlenek glinu, który po rytmicznych uderzeniach młoteczka (widocznego u góry rysunku) z wolna zastępuje się pionową rurą, którą równocześnie dochodzi: tlen i wodo U wylotu rury wytwarza się mieszanina tych gazów, czyli tz\ gaz piorunujący, który się zapala. Powstający płomień P ma bardzo wysoką temperaturę, wystarczającą do stopienia tlenku glinu. Na podstawie W, umieszczonej na przesuwalnym pionowo sti liku, formuje się duży kryształ syntetycznego rubinu G. Nie je to masa krystaliczna, lecz zupełnie jednorodny pojedynczy kryształ w kształcie gruszki lub marchewki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Gdy kryształ urośnie c pożądanej wielkości, przerywa się doprowadzanie tlenku glinu i gazu, po ostygnięciu wyjmuje się kamień i oddziela od nóżki. Czas potrzebny do uzyskania kryształu wynosi kilka godzin. Otrzymane w ten sposób syntetyczne rubiny osiągają długość 2-5 cm i szerokość 1-2,5 cm (masa 50-300 karatów).
Chemicznie czysty tlenek glinu bez żadnych domieszek daje bezbarwny kamień zwany szafirem białym lub leukoszafirem (uprawnienia budowlane).

Pomarańczowe padparadże

Krwistoczerwoną barwę rubinów syntetycznych otrzymuje się przez dodatek tlenku chromu (lub dwuchromianu potasu albo amonu). Otrzymanie niebieskiej barwy szafirów było początkowo połączone z dużymi trudnościami (program egzamin ustny). Dodawanie tlenku kobaltu nadawało otrzymywanym kamieniom syntetycznym barwę fioletowo-niebieską, odmienną od barwy naturalnych szafirów. Dopiero dodanie mieszaniny tlenku żelaza i dwutlenku tytanu rozwiązało to zagadnienie. Barwa syntetycznych szafirów nie różni się obecnie od barwy kamieni naturalnych. Żółte zabarwienie uzyskuje się przez dodanie tlenków manganu. Pomarańczowe padparadże powstają wskutek dodania tlenków niklu i chromu. Inne zabarwienie uzyskuje się przez dodatek tlenku wanadu, tlenków niklu, żelaz i tytanu, tlenków kobaltu, cynku i magnezu. Dodanie innych tlenków, jak miedzi, kadmu, strontu, berylu, wpływa na odcień otrzymanego kamienia syntetycznego (opinie o programie).

Aparat Verneuila znalazł powszechne zastosowanie w masowej produkcji syntetycznych korundów. W dużych zakładach produkujących syntetyczne kamienie czynne są dziesiątki, setki aparatów wytwarzających setki tysięcy korundów, która dzięki niskiej cenie znajdują licznych nabywców.
Metodą Verneuila udało się otrzymać również syntetyczne spinele przez stapianie mieszaniny tlenek glinu i tlenku magnezu. Dodatek substancji barwiących wywołać różnorodne zabarwienia, z których nie wszystkie występują w spinelach naturalnych (segregator aktów prawnych). Dlatego też syntetycznymi spinelami naśladuje się i inne kamienie szlachetne, jak akwamaryny, zielono brazylijskie turmaliny, niebieskie cyrkony, a nawet aleksandryt?

Interesujące wyniki w syntezie korundu otrzymano przez dc datek wanadu. Oszlifowany kamień ma w świetle dziennym barw zielonawą, w świetle sztucznym - czerwoną. Zmiana barwy je: podobna jak u aleksandrytu. Z tego też powodu syntetyczny szafir zabarwiony wanadem nazywany jest w handlu jubilerski szafirem aleksandrytowym (promocja 3 w 1).