System koordynacji wymiarów
Harmonijne wzajemne powiązanie twórczości architektonicznej i państwowej normy budowlanej, jeszcze kilka lat temu wydające się jeśli nie sprzeczne, to przynajmniej wątpliwe, dzisiaj jest już zupełnie bezsporne. Nie wymaga dowodów także aktualność zagadnienia podwyższenia jakości architektury i budownictwa na podstawie twórczego wykorzystania nowoczesnych zasad normalizacji wszystkich rodzajów masowej produkcji przemysłowej (program uprawnienia budowlane na komputer). Nie ma konieczności mówienia również o tym, jak wielkie są techniczne i ekonomiczne zalety wytwarzania i stosowania znormalizowanych i zunifikowanych elementów i wyrobów, jak ważna jest rola normalizacji w zagadnieniach planowania i kontroli jakości produkcji w ogóle, a materiałów i wyrobów budowlanych w szczególności (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
O tym wszystkim, o architekturze i normie, o normie i pięknie napisano dość dużo dobrych książek, a jako zasadniczy motyw przewija się w nich myśl, że normy to nie szablony i nie dotkliwe przeszkody na twórczej drodze architekta, a jego dobrzy pomocnicy w rozwiązywaniu licznych i skomplikowanych problemów nowoczesnego budownictwa przemysłowego (uprawnienia budowlane).
Jeśli tylko dla wielkopłytowego budownictwa mieszkaniowego dziś potrzeba wyprodukować tysiące znormalizowanych wyrobów i materiałów przemysłowych, to trudno sobie wyobrazić ten niewiarygodny chaos, który by nastąpił w nowoczesnym przemyśle budowlanym bez normalizacji i jednolitego modularnego systemu koordynacji wymiarów elementów, wyrobów, materiałów i sprzętu, stosowanych w praktyce (program egzamin ustny). Różnica tutaj byłaby prawdopodobnie taka sama, jak między dziesiątkami znormalizowanych liter alfabetu, z których układa się setki tysięcy słów, a odpowiednią liczbą hieroglifów, z których każdy oznacza tylko jeden przedmiot, jedną czynność itd.
Wzajemne powiązanie twórczości architektonicznej
Bardzo skąpy jest „wyrażany za pomocą liter arsenał” starej rosyjskiej architektury drewnianej mistrzów Kraju Zakaukaskiego i Środkowej Azji. Różne warianty systemu modularnego znane były budowniczym starożytnego Egiptu, Grecji, Rzymu, Chin i Japonii (opinie o programie). Modułowi temu w znanym stopniu podporządkowywały się wymiary stosowanych typowych wyrobów i materiałów budowlanych bloków kamiennych, dłużyc, desek… Ale częściej było tak, że wymiary bloku kamiennego lub cegły określały wymiary otworów okiennych i drzwiowych oraz szerokość ścianek działowych; były one osobliwym modułem, którego wielokrotną pozostaje dotychczas grubość ściany, bynajmniej nie określana dokładnym wyliczeniem termotechnicznym.
Drewno okrągłe było w budownictwie miernikiem wymiarów licznych pomieszczeń w budownictwie ludowym, w tym również izby rosyjskiej. Wielostronną i głęboką analizę wpływu na architekturę zasady normalizacji produkcji budowlanej i masowego wytwarzania oddzielnych składowych części architektury środkami mechanicznymi można znaleźć w wielu pracach architektów radzieckich. Oto co na ten temat pisał M. Ginzburg (segregator aktów prawnych).
Obecnie architekci zmierzają do organicznego wzajemnego powiązania swojej twórczości i zasad normalizacji. Opracowaniu nowej metody, pozwalającej znaleźć słuszną drogę do takiej wzajemnej więzi, poświęcone są np. ciekawe prace naukowe i twórcze A. Polańskiego i innych architektów radzieckich. Zasadnicza idea tej metody polega na odmiennym wykorzystaniu rozwiązań architektonicznych, uzyskanych na podstawie zunifikowanych elementów i wyrobów konstrukcyjnych. Metodę tę wdrożono przy projektowaniu i wznoszeniu nowego zespołu budowlanego im. W. I. Lenina (praca została odznaczona Nagrodą Państwową ZSRR) (promocja 3 w 1). Wzajemne powiązanie twórczości architektonicznej i przemysłu budowlanego, stworzenie unikatowych i różnorodnych budynków ze znormalizowanych wyrobów przemysłowych są to ważniejsze zadania architektury z okresu budownictwa masowego.
