System nawadniający

System nawadniający składa się z przewodów (kanałów) obiegowych wyrobionych w ścianie głowy. Spotykany bywa też sposób wpuszczania wody do komory doku przez otwory w bramie (program uprawnienia budowlane na komputer). Otwór wlotowy każdego przewodu obiegowego, znajdujący się na zewnątrz komory doku, musi wychodzić poniżej najniższego poziomu wody zewnątrz doku, otwór wylotowy zaś wewnątrz komory doku znajduje się najczęściej przy samym jej dnie.

Przekrój otworów i przewodów zależy od przewidywanego czasu napełniania doku oraz od wysokości poziomu wody zewnętrznej nad dnem komory. Kształt ich może być okrągły, prostokątny lub jajowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Każdy przewód obiegowy składa się z odcinka głównego, przebiegającego w celu pokrycia różnicy poziomów wlotu i wylotu - ukośnie lub pionowo w ścianach doku, oraz z dwu końcówek prostopadłych lub ukośnych do lica ścian. Końcówki te mają zwykle przekrój o ok. 25% większy od przekroju odcinka głównego.

Wloty do przewodów obiegowych zamyka się klapami o osi poziomej lub pionowej (w tym ostatnim wypadku są szczelniejsze) albo zasuwami typu Stoneya (uprawnienia budowlane).
Woda z wylotów kanałów obiegowych powinna tak wychodzić, aby nie poruszała przygotowanych na dnie doku podpór stępkowych lub bocznych. Dlatego też czasem kanał obiegowy przeprowadza się wzdłuż komory, poziomo, równolegle do lica ściany i łączy się go z komorą za pomocą szeregu końcówek. Poziomy odcinek kanału może być przeprowadzony w ścianach lub w dnie komory. Tego rodzaju rozwiązanie osłabia jednak konstrukcję ścian lub dna i bywa częściej stosowane wtedy, gdy dok wykuty jest w skale (uprawnienia budowlane).

Dla zmniejszenia oporów tarcia i zwiększenia wydatku przepływającej wody przewody powinny mieć ściany gładkie i dlatego często okłada się je klinkierem lub wyprawia gładko cementową zaprawą.

Dno komory

Aby nie przedłużać nadmiernie czasu napełniania komory doku, a równocześnie nie powiększać przekroju kanału obiegowego, dopuszcza się coraz większe prędkości przepływu w tych kanałach (do 7 m/s) (program egzamin ustny). W takich wypadkach okazuje się konieczne wyłożenie wnętrza kanałów stalą lub żeliwem oraz takie uformowanie wylotu, aby jak największa ilość energii wody wylatującej z kanału ulegała przy wylocie zniszczeniu, a równocześnie aby strumień wody wypuszczony był możliwie równomiernie na cały przekrój komory. Zapewnia się w ten sposób spokojny postój statku na podporach. W tym celu końcówkę kanału zakłada się ukośnie do osi doku i nadaje się jej odpowiedni kształt. Wskazane jest każdorazowe przeprowadzanie w laboratorium hydraulicznym badań modelowych najdogodniejszego kształtu końcówki i jej otoczenia (opinie o programie).

Do rozproszenia energii służy system przegród oraz kraty umieszczone na dnie komory i przykrywające kanał zbiorczy i napełniający. Na kratach tych zbierają się zanieczyszczenia, które mogłyby uszkodzić pompy. Często buduje się jeszcze osadnik dla przechwytywania osadów i piasku, zwłaszcza gdy używa się w doku piaskownic do czyszczenia blach poszycia [25].
Wszelkie przewody powinny być starannie obliczone według ogólnych zasad hydrauliki, z uwzględnieniem wyżej przytoczonych zaleceń (segregator aktów prawnych).
Całą drogę obiegu wody należy zaprojektować z myślą o zmniejszeniu oporów, uniknięciu wirów, napowietrzeń, kawitacji i unoszenia rumowiska oraz obniżenia skuteczności działania pomp. Skądinąd należy utrzymać możliwie proste układy oraz rozwiązanie deskowań i betonowania.

Dla zwymiarowania przekrojów przyjmuje się najkrótsze czasy napełnienia (ok. 1 h) i osuszenia (3-4 h) pustego doku.
Doświadczenia wojenne wykazały, że najwrażliwszą na uszkodzenia i w razie zniszczenia najtrudniejszą do uruchomienia częścią doku jest pompownia. Brama pływająca również łatwo ulega uszkodzeniom, ale na wszelki wypadek można zawsze przygotować uprzednio bramę zapasową, natomiast ze stacją pomp sprawa jest trudniejsza.

Z tego względu obecnie większe doki i ich zespoły albo zaopatruje się w dodatkowe stacje zapasowe, które mogą być uruchomione w razie uszkodzenia właściwych, albo też stacje umieszcza się całkowicie pod ziemią, nieraz w kilkusetmetrowej odległości od doku (promocja 3 w 1).