System płytek klinujących

Pierwowzorem zakotwień klinowych był system płytek klinujących, tzw. sandwich opracowany przez G. Magnela i stosowany głównie w Belgii. Płytki te, wykonane jako odlewy staliwne, posiadają obustronne gniazda klinujące indywidualnie po dwa druty. Przez układanie płytek na sobie można tworzyć kable dowolnej mocy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Elementy kabla i zakotwienia Magnela. Kabel ma tu kształt prostokątny, przy czym w jednej warstwie znajdują się cztery druty, liczba warstw natomiast jest (w pewnych granicach) dowolna. Przy zastosowaniu płytek z dwustronnymi wpustami można w ten sposób tworzyć kable o 8, 16, 24, 32 itd. drutach; w praktyce na ogół nie przekracza się 64 drutów, najczęściej zaś stosuje się 32 druty 0 5 mm (jest to więc kabel blisko 3-krotnie mocniejszy niż kabel Freyssineta). Wykonanie naciągu odbywa się poprzez naciąganie na raz tylko 2 drutów za pomocą małych i lekkich naciągarek i w ten sposób kolejno całego kabla, bez względu na jego wielkość (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Co ok. 2 m umieszcza się w kablu na przemian ruszty rozdzielcze A, oddzielające druty w poziomie, oraz grzebienie B oddzielające je w pionie. Jako pierwszy od czoła umieszcza się „ruszt wzmocniony” C. Elementy te zapewniają stałe wzajemne odstępy drutów i umożliwiają dobre otulenie drutów wstrzykiwaną później zaprawą wypełniającą kanał kablowy. Ruszty poziome przekazują ponadto w kablach odgiętych naciski poprzeczne kolejnych warstw drutów na beton.

Ruszt wzmocniony wiąże druty rozchodzące się wachlarzowato wskutek większych odstępów gniazd klinujących w zakotwieniu. Nowszym od rusztów rozwiązaniem są przekładki żeliwne, stosowane zwłaszcza w miejscach odgięcia kabla. Usztywniają one osłonę kabla i umożliwiają niezależne przekazywanie przez druty sił poprzecznych (przy przekazywaniu ich poprzez sąsiednie warstwy drutów, mogą nastąpić niekorzystne przesunięcia drutów przy naciągu warstwy dolnej i wówczas straty od tarcia są większe).

Płytki klinowe „sandwich” natomiast przedstawiono kliny produkcji belgijskiej (wymiary płytki na 8 drutów 0 5 mm i klina) (uprawnienia budowlane). 

Sprzęt naciągowy

Wypróbowane w kraju warianty zakotwień wzorowanych na systemie Magnela (opracowane przez C. Eimera), m. in. płytki „sandwich” z wpustami jednostronnymi (program egzamin ustny). Ewentualny zarzut mimośrodowego obciążenia takich płytek okazuje się w praktyce nieistotny. W celu zastąpienia trudniejszego w odlewie żeliwa wypróbowano również płytki z żeliwa modyfikowanego.

Badania przeprowadzone w Instytucie Odlewnictwa w Krakowie pokazały, że w tym przypadku, przy zastosowaniu żeliwa klasy Z1 M 30 wystarcza niewielkie tylko powiększenie wymiarów płytki. Kliny, jako elementy bardzo odpowiedzialne, podlegające dużym naprężeniom, zaleca się wykonywać raczej jako staliwne lub stalowe. Całość zakotwienia produkcji krajowej składa się z płyty oporowej żeliwnej, zestawu płytek klinowych i klinów oraz płytek ujmujących i śrub (opinie o programie).
Do naciągu kabli Magnela wystarczą lekkie, łatwo przenośne naciągarki o działaniu pojedynczym, o sile naciągu 5 T (dla 2 drutów 0 5 mm) i ciężarze kilkunastu kilogramów. Krajowa naciągarka tego rodzaju wraz z niewielkim agregatem zasilającym.

Ramię ciągnące umocowane jest na tłoku nurnikowym przegubowo, dzięki czemu siła naciągu obu drutów wyrównuje się samoczynnie.
Główną zaletą systemu zakotwień klinowych Magnela jest tani i lekki sprzęt naciągowy, którym można naciągać kable dowolnej mocy oraz równomierny naciąg wszystkich drutów. Wadą jest natomiast konieczność bocznego wbijania klinów, a także stosowania dobrze usztywnionych osłon kablowych (segregator aktów prawnych).

Ponadto zużycie stali na zakotwienia jest większe niż przy betonowych blokach kotwiących, szybkość zaś sprężania - mniejsza niż w systemie Freyssineta. Toteż zastosowanie zakotwień klinowych jest nieco mniej rozpowszechnione, aczkolwiek metodą tą sprężono wiele obiektów, zwłaszcza większej rozpiętości, wymagających znacznych sił sprężających (promocja 3 w 1).