Sytuowanie ścian klatek schodowych

Dalszy podział przestrzeni uzyskuje się przez sytuowanie ścian działowych, wiążących się w miarę możności z liniami siatki MO X MO. Jeśli jednakże uzyskany wymiar szerokości komórki funkcjonalnej, równy n • MO (liczony pomiędzy osiami ścian działowych), jest nieodpowiedni, należy grupować po dwie lub trzy komórki w zespoły (w miarę możności jak najmniejsze), usytuowane swymi zewnętrznymi granicami na liniach siatki MO X MO, wewnątrz zaś dzielone ściankami działowymi na siatce M X M. Dalszy przebieg projektowania polega w znacznej mierze na operowaniu zespołami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Tak więc komórka funkcjonalna lub omówiony powyżej zespół komórek ma wymiary nominalne (tj. liczone między granicznymi liniami siatki MO X MO) wynoszące n • MO X m • MO; wymiary normalne zaś (tj. liczone w świetle ścian) wynoszą m • MO 2a oraz n • MO 2a„ gdzie n i m są całkowitymi liczbami dodatnimi, zaś a i a, albo odpowiadają wymiarom a i a, albo też są wymiarami połowy grubości ścian działowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zaletą tego rodzaju projektowania jest narzucająca się możliwość jednorazowego roboczego opracowania komórki funkcjonalnej lub zespołu komórek i późniejszego masowego powtarzania tego opracowania, przy jednoczesnym zapewnieniu racjonalnej typizacji elementów budowlanych w koordynacji z siatką modułu osiowego. Ten system projektowania wpływa poza tym na czystość architektoniczną rzutów i stwarza regularne układy ugrupowań plastycznych przy opracowywaniu elewacji (uprawnienia budowlane).

Zespoły detali plastycznych

Sytuowanie ścian klatek schodowych, które mają często bardzo ściśle określone limity szerokościowe, może być na razie traktowane indywidualnie (np. przez wprowadzenie stałego zaburzenia wymiarowego przy tych ścianach; zaburzenie to może być zawsze likwidowane przy użyciu zawsze tych samych, przy klatce schodowej występujących, elementów budowlanych). Jednakże najbardziej pożądane jest pełne podporządkowanie również klatek schodowych koordynacji opartej na stosowaniu modułu osiowego (program egzamin ustny).

Wypróbowane przez praktykę rozwiązania staną się w swoim czasie typowymi i tym samym będzie zbędne każdorazowe rozpatrywanie tego problemu. Jeśli nie ma specjalnych przeszkód natury plastycznej lub funkcjonalnej, należy otwory okienne i drzwiowe podporządkowywać siatce MO X MO. Uzyskuje się to w przekroju poziomym przez symetryczne względem siatki MO X MO sytuowanie tych otworów, dzięki czemu osie otworów (lub ich zespołów) pokrywają się liniami siatki MO X MO albo są względem nich przesunięte o wielkość V2 MO (opinie o programie). Powiązanie otworu z siatką uzyskuje się przez zachowanie stałej odległości a między krawędzią otworu a odpowiednią linią siatki modularnej MO; stąd wymiar otworu w świetle wynosi n • MO + 2a.

Szereg otworów o kolejno wzrastających wymiarach, powiązanych z rosnącymi wielokrotnościami MO. Pokazany na tym rysunku stały wymiar a powinien być całkowitą wielokrotnością modułu podstawowego M (przy siatkach MO X MO i M X M pokrywających się) albo też nieparzystą wielokrotnością V2M (przy siatkach MO X MO i M X M przesuniętych względem siebie o V2 M). Wynika to stąd, że zarówno wielkość MO, jak i szerokość światła ościeży są całkowitymi wielokrotnościami modułu podstawowego M (segregator aktów prawnych).

Tego rodzaju koordynacja rozmieszczenia i wymiarowania otworów, oparta na module osiowym, staje się korzystna w odniesieniu do systemów budowlanych stosujących wielkie prefabrykaty, ponieważ wyznacza ona jedynie możliwe położenie otworów związane ściśle z systemem prefabrykatu. Podobnie również elementy lub zespoły detali plastycznych pożądane jest wiązać z wymiarem MO i z siatką MO X MO, w sposób zapewniający koordynację tych elementów lub zespołów z resztą budynku. Dążyć do tego należy zawsze, gdy względy plastyczne na to pozwalają, ponieważ tylko w ten sposób można uniknąć komplikacji przy komponowaniu budynków z dużych prefabrykatów.