Szerokość słoju

Szerokość słoju na ogół zmniejsza się w miarę posuwania się od rdzenia ku obwodowi, tak że zewnętrzne słoje są węższe od słojów przyrdzeniowych. Znajduje to swe wytłumaczenie w tym, że w miarę wzrostu grubości drzewa słoje nakładają się na walcu o coraz większej średnicy. Dzięki temu, mimo zmniejszenia szerokości słoju, powierzchnia i miąższość przyrostu rocznego nie tylko nie maleje, lecz może nawet wzrosnąć (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szerokość słoju zmienia się na poszczególnych wysokościach strzały. Największą szerokość mają słoje w okolicy szyi korzeniowej; pozostaje to w związku ze zgrubieniem korzeniowym u podstawy pnia, gdzie pod działaniem wiatru powstaje największy moment gnący. Następnie szerokość słoju maleje, lecz wzrasta ponownie w części wierzchołkowej. W drewnie korzeni i gałęzi słoje roczne są węższe niż w pniu.
Zależnie od szerokości słoju wyróżnia się drewno wąskosłoiste i szerokosłoiste; za umowną granicę między tymi dwiema kategoriami drewna przyjęto w praktyce przeciętną szerokość słoju 3 mm (w niektórych sortymentach, np. w sosnowej tarcicy lotniczej, 2 mm) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Drewno więc o przeciętnej szerokości słoju mniejszej niż 3 mm uważa się za wąskosłoiste, o przeciętnej szerokości słoju większej niż 3 mm - za szerokosłoiste. Szerokość słoju uważana jest w praktyce za wskaźnik technicznej wartości drewna. Z technicznego punktu widzenia najbardziej pożądane jest drewno o równomiernym przebiegu i układzie słojów, a więc słojach, których szerokość stopniowo i równomiernie maleje w miarę posuwania się od rdzenia ku obwodowi i których zarys jest jak najbardziej zbliżony do koła. Falisty przebieg słojów rocznych, ich nierównomierna szerokość, a zwłaszcza różnice szerokości związane z ekscentrycznym położeniem rdzenia uważane są za cechę ujemną. W drewnie rezonansowym skrajne różnice szerokości słojów w ramach jednej deski nie mogą przekraczać 3 mm (uprawnienia budowlane).

Drewno wczesne i późne

W niektórych jednak wypadkach falistość słojów jest ceniona i pożądana. Za przykład służyć może świerk falistosłoisty, którego drewno jest wysoko cenione i poszukiwane jako materiał rezonansowy do budowy instrumentów muzycznych. Świerk falistosłoisty, spotykany w drzewostanach górskich na wysokościach 800 do 1200 m npm. (górna część regla dolnego i regiel górny) ma słoje tworzące charakterystyczne wgłębienia wzdłuż promieni rdzeniowych, co powoduje ich wybitnie falisty zarys.
Falistość słojów może również powodować ceniony u niektórych gatunków (jawor, jesion) wzorzysty rysunek drewna.

Falistość słoi jest zjawiskiem normalnym u niektórych gatunków, jak np. u graba, cisa jałowca (program egzamin ustny).
Słoistość drewna zmienia się w zależności od warunków wzrostu i związanej z tym struktury drzewostanu, wobec czego na podstawie słoistości możemy wnioskować o warunkach, w jakich wzrastało drzewo. Drewno pochodzące z pierwoborów górskich oraz drewno z dalekiej północy jest wąskosłoiste, cechuje je jednolita i równomierna szerokość słojów (opinie o programie).

Drewno z lasów zagospodarowanych zrębami zupełnymi ma w strefie przy rdzeniowej szerokie słoje, gdyż drzewostan w młodocianym okresie rozwijał się w warunkach pełnego naświetlenia; w miarę posuwania się ku obwodowi słoje zwężają się na skutek wzrastającego stopniowo zwarcia drzewostanu. Jodła rozwijająca się pod okapem drzewostanu macierzystego i zbyt późno odsłonięta ma w strefie przyrdzeniowej, w obrębie niekiedy kilkudziesięciu słojów, drewno wybitnie wąskosłoiste (segregator aktów prawnych). Do strefy tej przylega warstwa drewna szerokosłoistego, która powstała po uprzątnięciu drzewostanu macierzystego; ku obwodowi słoje znowu się zwężają na skutek stopniowego zwierania się drzewostanu
drewno wąskosłoiste i szerokosłoiste występuje na przemian rozmieszczonymi strefami. Wahania słoistości zależą od większego lub mniejszego dostępu światła.

W słoju rocznym wyróżnia się zwróconą ku rdzeniowi strefę drewna wczesnego i zwróconą ku obwodowi strefę drewna późnego. Stosowane niekiedy terminy „drewno wiosenne” i „drewno letnie” są niewłaściwe ze względu na zmienność okresu, w którym te przyrosty powstają (promocja 3 w 1).