Szkielet przestrzenny

Dowodem tego, że hydratacja cementu zachodzi według schematu: rozpuszczanie (hydratacja) - przesycenie - wydzielenie nowo utworzonych produktów (twardnienie), jest fakt, że w sposób doświadczalny potwierdzono rozpuszczalność faz alitowej i belitowej klinkieru cementu portlandzkiego. Według istniejących danych rozpuszczalność C₃S w temperaturze 20°C wynosi 1,6 mmol/1, a /?-C₂S- 1,1 mmol/1. Aczkolwiek rozpuszczalność minerałów krzemianowych jest znacznie mniejsza od rozpuszczalności C_ZA (5,3-r-7,l mmol/1), jest ona jednak współmierna z rozpuszczalnością składnika glinianowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Otrzymywane w dużej ilości drobniutkie kryształy nowo utworzonych produktów formują się w szkielet przestrzenny, zwany strukturą koagulacyjną. Struktury takie powstają w zawiesinach przy ich koagulacji, wskutek przyczepności do siebie stałych cząsteczek pod wpływem działania sił molekularnych. Struktury te są tiksotropowe; ulegają one zniszczeniu pod wpływem mechanicznego oddziaływania i ponownie samorzutnie odbudowują się wskutek wzajemnego zderzenia się cząsteczek uczestniczących w termicznym ruchu Browna i ich przyczepności do siebie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Badania P. A. Rebindera i E. E. Segalowej wykazały, że proces wiązania cementu to nie tylko formowanie i utrwalanie struktury koagulacyjnej, ale też powstawanie struktury krystalizacyjnej składnika glinianowego. Przy oddziaływaniu mechanicznym struktura krystalizacyjna może ulec zniszczeniu. Jednak wskutek tego, że struktury takie odznaczają się małą wytrzymałością, zniszczenie ich nie wpływa na wytrzymałość końcową stwardniałego zaczynu cementowego. Dlatego dopuszczalne jest zakłócenie procesu wiązania cementu w różnych stadiach hydratacji, co wykorzystuje się w praktyce przy powtórnym wibrowaniu - zabiegu zwiększającym szczelność i wytrzymałość betonu (uprawnienia budowlane).

Wibrowanie ułożonej mieszanki betonowej

Powtórne wibrowanie ułożonej mieszanki betonowej po 2-4 godzinach od pierwotnego wibrowania nazywa się rewibracją. Wyznacza się ją na okres pomiędzy początkiem i końcem wiązania spoiwa. Zagęszczanie mieszanki betonowej w tej fazie, tj. w fazie początku tworzenia się trwałej struktury betonu, uważa się ostatnio za najbardziej efektywne, gdyż w odróżnieniu od tradycyjnego wibrowania, dokonywanego w fazie plastycznej mieszanki betonowej, wywiera się zamierzone oddziaływanie na postać tworzącej się struktury betonu (program egzamin ustny).

Dla twardnienia betonu przyjęto umownie temperaturę rzędu 20°C i wilgotność powietrza ok. 100%. Można to wytłumaczyć tym, że podwaliny współczesnej technologii zostały położone w końcu ubiegłego stulecia przez uczonych, którzy prowadzili badania w warunkach umiarkowanego klimatu. W tym czasie budownictwo było wyłącznie sezonowe i prowadzone tylko w ciepłym okresie roku. Dlatego podstawowe reguły wiązania i twardnienia cementu i betonu zostały ustalone w zastosowaniu do letnich warunków umiarkowanego klimatu (opinie o programie).

Ze wzrostem temperatury szybkość procesu hydratacji zwiększa się, a ze spadkiem - maleje. Jednakże ze zmianą temperatury zmienia się rozpuszczalność wyjściowych faz klinkieru cementowego, co prowadzi do pojawienia się nieco odmiennych produktów. Jeśli temperatura zmienia się nie tak znacznie, aby mieć wpływ na skład hydratów, to jednak może ona wywrzeć wpływ na wielkość kryształów. W ten sposób przy podnoszeniu temperatury produkty reakcji będą składać się z większej liczby stosunkowo drobnych kryształów (segregator aktów prawnych).

Twardnienie betonu na cemencie portlandzkim przy dodatnich temperaturach otaczającego środowiska. Beton twardnieje przy normalnej temperaturze i wilgotności niekiedy bardzo długo, nawet przez dziesiątki lat, choć największy przyrost wytrzymałości następuje w ciągu pierwszych siedmiu dni. Po 28 dobach wytrzymałość narasta stosunkowo wolno. ’.V związku z tym, zgodnie z normami projektowania konstrukcji betonowych i żelbetowych (SNiP II-W.1-62), markę projektową betonu sprawdza się z reguły według wytrzymałości na ściskanie, pod którą rozumie się średnią wartość wytrzymałości kostkowej betonu po 28 dniach (promocja 3 w 1).