Szkło budowlane

Zlewozmywaki fajansowe i półporcelanowe produkuje się w 7 typach różniących się kształtem i konstrukcją (PN-77/B-12636).
Płytki fajansowe szkliwione nazywane glazurą produkowane są z fajansu twardego Ft i miękkiego Fm. Zależnie od faktury powierzchni rozróżnia się płytki gładkie i wzorzyste, wykonywane w szerokiej gamie kolorów. Podstawowym wyrobem są płytki kwadratowe 150 x 150×5 mm. Produkowane są również płytki wyokrąglane jednostronnie lub narożnikowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szkło powstaje w wyniku stopienia krzemionki Si02 lub tlenków: borowego B205> fosforowego P205, tytanowego Ti02, a następnie odpowiedniego ich studzenia. Najbardziej rozpowszechnione są szkła otrzymywane z krzemionki. Wysoka temperatura topnienia krzemionki (ok. 1730°C) stwarza znaczne trudności produkcyjne, dlatego dodaje się topniki, tj. tlenki metali jednowartościowych, najczęściej tlenek sodowy Na20 lub potasowy K20.,, obniżające temperaturę topnienia do ok. 830°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po stopieniu tworzą się związki krzemianu sodowego lub potasowego, w których rozpuszcza się nadmiar krzemionki. Powstałe w ten sposób szkło krzemowo-sodowe lub krzemowo-potasowe rozpuszcza się w wodzie, a jego roztwór wodny nazywa się szkłem wodnym sodowym lub potasowym (uprawnienia budowlane).

Zwiększenie odporności chemicznej szkła uzyskuje się przez wprowadzenie jako składnika tlenków metali dwuwartościowych. Przykładowo, dzięki wprowadzeniu IJO tworzy się roztwór krzemianu sodowego i krzemianu wapniowego. W ten sposób uzyskuje się szkło nierozpuszczalne w wodzie, odznaczające się znaczną odpornością chemiczną, tzw. szkło sodowo-wapniowe lub zwykło. Jest to szalo powszechnie stosowane w budownictwie. Zawiera ono 70-72% krzemionki, 15-16% tlenku sodowego, 7,5-8,5% tlenku wapniowego, 2,5-3,5% tlenku magnezowego, nie więcej niż 2% tlenku glinowego i nic więcej niż 0,2% tlenku żelazowego. Do barwienia stosowane są tlenki metalu: kobaltowy lub miedziowy (na kolor niebieski), miedziawy (za kolor czerwony), żelazowy lub chromowy (na kolor zielony) (program egzamin ustny).

Właściwości szkła

Topienie surowców szkła odbywa się w piecach okresowych (donicowych) lub w przypadku szkła zwykłego w piecach o działaniu ciągłym (wannowych). Proces ten w uproszczeniu składa się z topienia składników, następnie klarowania masy szklanej i studzenia w celu uzyskania właściwej lepkości, umożliwiającej kształtowanie wyrobów. Kształtowanie może odbywać się przez wydmuchiwanie, prasowanie, ciągnienie i walcowanie masy szklanej (opinie o programie). Odprężanie wyrobów wykonuje się w komorach lub odprężarkach tunelowych.

Wartość techniczna szkła wynika z wielu właściwości odmiennych lub nie występujących w innych materiałach. Należą do nich: wysoka wytrzymałość, mała w stosunku do gęstości przewodność cieplna, przepuszczalność promieni widzialnych i wysoka odporność chemiczna (segregator aktów prawnych).
Właściwości fizyczne szkła budowlanego są następujące: gęstość właściwa jest równa gęstości objętościowej i wynosi 2,5 g/cm3, współczynnik przewodzenia ciepła i = 0,81W/(m-°C), współczynnik rozszerzalności cieplnej a = 6-9-10~6, ciepło właściwe C = 84kJ/(kg- °C), przepuszczalność światła dla szkła płaskiego zależnie od kąta padania “0-90%, przepuszczalność dźwięków niska, np. dla szyby grubości 3 mm wynosi 0,025. Właściwości mechaniczne są następujące: wytrzymałość na ściskanie Rc = 390 MN/m2, wytrzymałość na rozciąganie Rr = 24 MN/m2, wytrzymałość na zginanie Rg = = 20-30 MN/m2, współczynnik sprężystości E = 67 000 MN/m2, twardość w skali Mohsa ok. 5-6.

Charakterystyka i zastosowanie szkła budowlanego (promocja 3 w 1).
Wyroby ze szkła, stosowane w budownictwie, obejmują szkło płaskie zwykłe, szkło specjalne, okładziny szklane, szkło profilowe, kształtki szklane i wyroby izolacyjne.