Szkło płaskie zbrojone
Szkło płaskie zbrojone o grub. 6—10 mm ma wtopioną pośrodku siatkę, wykonaną z drutu stalowego o grub. 0,5 mm, zastawanie — do świetlików i okien w składach; wymagania i warunki odbioru określa PN/B-13051 (program uprawnienia budowlane na komputer).
Kształtkii cegły szklane służą do budowy ścian, przez które ma przechodzić światło, jak np. ściany klatek schodowych, ściany w hallach, oraz do zapełnienia otworów wychodzących na sąsiednią posesję (kiedy prawnie zabronione jest wykonanie otworu okiennego).
Dachówki szklane wyrabiane są w tych samych typach i wymiarach, co i dachówki ceramiczne lub cementowe. Znajdują zastosowanie do krycia dachu w tych miejscach, gdzie wskazane jest przepuszczanie światła.
Kształtki okrągłe zwane są rotalitami, kwadratowe zaś — luksferami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Rot ality mają zastosowanie w stropach, dachach, czy też całych ścianach (zwykle o konstrukcji żelbetowej).
Luksfery są to prasowane kształtki szklane budowlane ścienne; mają zastosowanie w budownictwie jako elementy wypełniające i do- świetlające, wyrabiane są ze szkła bezbarwnego lub z nikłym odcieniem niebieskawym lub żółtawym. Rozróżnia się 2 typy luksferów, a mianowicie: luksfer jednoczęściowy o wym. 200 X 200 grub. 45 mm, luksfer dwuczęściowy o wym. 200 X 200 grub. 35 mm.
Wymagania i warunki odbioru określa norma PN-57/B-13074 (uprawnienia budowlane).
Płytki podokiennikowe używane są do ułożenia na dolnym .ościeżu okna od strony zewnętrznej budynku. Płytki wyrabiane są ze ‘szkła bezbarwnego lub barwnego o szerokości 100-4-300 mm. Długość płytki (licząc po spadku podokiennika) wynosi 200 mm. Kształtki posadzkowe stosowane są do wykładania przejść nad pomieszczeniami wymagającymi doświetlenia (program egzamin ustny).
Odmiany kształtek
W zależności od grubości rozróżnia się 2 odmiany kształtek:
0 kształtka lekka o grubości 30 mm,
1 kształtka ciężka o grubości 35 mm.
Kształtki są kwadratowe o wymiarach 200 X 200 mm.
Wymagania i warunki odbioru określa norma PN-57/B-13077.
Środki te mają na celu utrudnienie zapłonu, powstrzymanie rozprzestrzenienia się ognia i opóźnienie początku chemicznego utleniania drewna (opinie o programie). Środkami tymi są:
wygładzona powierzchnia drewna (powstrzymuje działanie ognia przez kilka minut),
tynki z zaprawy cementowej i gipsowej (wapienna mniej odporna) na siatce drucianej,
okładzina z tektury azbestowej o grub. 2 mm,
okładzina z blachy stalowej o grub. 0,7 mm obustronna (jednostronna nie daje zabezpieczenia) (segregator aktów prawnych).
Środki nasycające składają się z ciał wydzielających w wysokiej temperaturze gazy obojętne, które hamują proces palenia przez odbiór ciepła. Do tych środków należą: amoniak oraz dwutlenki węgla, azotu i siarki. Podobnie działają związki topiące się przy nagrzaniu, ponieważ zalewają tkanki drewna, odcinając do nich dostęp powietrza. Środkami takimi są: krzemian sodowy i potasowy, ałun glinowo-potasowy, kwas borowy i jego sole, fosforan sodowy, chlorek i siarczan magnezowy lub cynkowy. Ponadto jako środki ognioochronne można używać rozmaite substancje zawierające wodę krystaliczną. Smarowanie i natryskiwanie należy stosować 5-krotnie na drewno wilgotne (promocja 3 w 1). Powinno się sprawdzać trwałość użytych preparatów w okresie co 6—12 miesięcy.
